Arado Ar 196
Type: Water-landend gebaseerd multi-doeleinden vliegtuig
Ontwerp Land: Duitse Rijk
Fabrikant: Arado
Eerste vlucht: 1 juni 1937
Ingebruikname: 18 oktober 1938
Productie tijd: Oktober 1938 tot augustus 1944
Aantal items: circa 530
De Arado Ar 196 was een Duitse marine multi-doeleinden vliegtuig van Arado Flugzeugwerke .
Als een eenmotorig laag-vliegtuig met vlotters ontworpen voor de standaard katapult aan boord van schepen en de grote vloot van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog .
Vooral als een verkenningsvliegtuig en onderzeeboot jagers gebruikt.
In augustus 1944 zijn de laatste Ar 196 geleverd aan de luchtmacht.
Geleverd aan het buitenland en gevangen genomen door anti-war machine vloog hij ook in de Bulgaarse , Noorse , Finse , Roemeense en Russische luchtmacht . Een paar machines van Ar 196 waren nog steeds in de jaren 1950 in Roemenië en de Sovjet-Unie in actie.
Ook bij de Japanse strijdkrachten werd deze ingezet in Maleisië.
Geschiedenis
Walter Blume, hier als een luitenant in 1914
, was chief enginieur en hoofd van het ontwerp kantoor op Arado. Hij ontwikkelde het concept van de Ar 196 .
In samenwerking met het opperbevel van de Marine , de Technisch Bureau van de aangekondigde Reich Air ministerie in 1936 werkte hij een catalogus van diensten voor een katapult watervliegtuig als de opvolger van de Heinkel He 50 uit.
Het werd aangekondigd als een tweezitter watervliegtuig met enkele of dubbele drijvers (twin float ) en een enkele motor in de vermogensklasse 800/900 PS.
Verder moesten katapult vermogen, op te vouwen vleugels en een spanwijdte van maximaal 12,50 meter hebben.
De machine moet in een zeegang zeewaardige blijven 3-4 en een maximumgewicht van 2,5 t niet overschrijden.
Er zij twee versies van de prototypes vervaardigd. Uitvoering A met twee drijvers en uitvoering B met een centrale vlotter.
De Versie B was niet zonder risico, want op het type vliegtuig met een centraal geplaatste zwemmers waren in Duitsland op dat moment slechts een paar vergelijkbare waarden. De enige ervaring met een centrale vlotter basis van de vliegtuigtypen Arado SSD I en de Amerikaanse Vought V 85G , waarvan Lufthansa vier toestellen had verworven.
Ontwerpen waren door Arado Flugzeugwerke, Focke-Wulf , de Dornier werke en de Gothaer Wagen Fabrik gepresenteerd.
De laatste twee hebben echter afgehaakt om te voorkomen dat de ontwikkeling opdracht werd gegund aan Arado en Focke-Wulf.
Focke-Wulf ontwikkelde, onder chief engineer Erich, de Focke-Wulf Fw 62 in conservatieve interpretatie als tweedekker in contrast met zijn chief engineer en hoofd van het ontwerpbureau, Arado ingenieur Walter Blume.
Het prototype Ar 196 werd gepresenteerd op 12 augustus 1936.
Arado was in dezelfde maand begonnen met de bouw en op 2 september 1936 kon al de dummy van Ar 196 bezocht worden. Op 1 juni 1937 de eerste verhoogde prototype van de Ar 196 , terwijl de Fw 62 vloog op 23 oktober 1937.
Hoewel de Fw 62 tijdens de volgende controle en testvluchten maritieme en vliegeigenschappen had dat kon verbeterd worden, kon de Ar 196 imponeren met hun eenvoudige ontwerp, gebruiksgemak, een hoger laadvermogen gewicht en hun stevigheid.
De volgorde van tien pre-productie A-0 door het ministerie van Luchtvaart (RLM) gemaakt op grond van het feit dat de Ar 196 niet alleen sneller dan de Fw 62 was, maar het was ook de voorkeur vanwege de moderne Eindeckerbauweise en het resulterende gemak van de productie.
Na de kleine A -0-pre-serie productie run van A-1 serie in oktober 1938. De ervaring die is opgedaan met de Ar 196 werd opgenomen in 1939 in de ontwikkeling van de opleiding vliegtuigen Arado Ar 199 a.
In september 1940 was de Ar 196 opgenomen ("special stage") in het vliegtuig inkoop programma van de RLM voor hun uitstekende eigenschappen als een enkel type van Arado in het hoogste niveau.
De Arado Ar 196 was tijdens de Tweede Wereldoorlog de standaard katapult-boord van vliegtuigen van het kapitaal schepen en was het belangrijkste watervliegtuig van Duitsland.
Ze was het laatste in Europa gebouwde watervliegtuig om doeleinden op zee te bestrijden.
Vliegtuig Beschrijving
In principe is de bouw van alle soorten 196 Ar gelijk.
Het is tussen de Ar-196-A , 196-B-Ar en de verwachte Ar-196-C onderscheiden serie.
De Ar 196 is een volledig metalen constructie met ruimte voor een bemanning van twee.
De proef werd geleid door de luchtmacht, de waarnemer was echter gewoonlijk een lid van de marine en tegelijkertijd navigator en schutter .
Hull
De rompconstructie van de machine bestaat uit een gelaste stalen buisframe met een trapeziumvormige dwarsdoorsnede.
Door middel van bochten, longitudinale bars en metalen frames van de romp had zijn ovale dwarsdoorsnede.
De romp-kuip was aan de cockpit van een ondersteunende metalen bekleding van aluminium legering Hydronalium en achter van een stoffen bekleding.
De romp meubilair bestond uit gids en ruimte voor de waarnemer en een Seeausrüstungsbehälter en diverse onderhoud kleppen. De waarnemer kon zijn Sitzpositzion veranderen met betrekking tot zijn kijkrichting (naar de boeg, achtersteven omlaag) en verplaatst zijdelings voor dit doel zijn stoel.
In de machine waren een brand cabine brandblusser , een medisch pak en een signaal pistool . Bovendien hand knipperend toestel en flares aanwezig.
De piloot was met behulp van een zitplaats parachute, de waarnemers met een parachute op de rug uitgerust.
De voorruit is gemaakt van veiligheidsglas en was geneigd met 50 °. Samen met de twee ramen aan de kant maakte ze een vaste wind bescherming voor de piloot. Deze kan het bewegende deel van de kap naar achteren duwen. De plexiglas kap gemaakt voor de waarnemer kon uit worden gegooid door de piloot in een noodsituatie door het bedienen van de hendel en was aan de achterkant open. In de rol als gunner van de waarnemers, zou deze de naar achteren gerichte machinegeweer gebruiken.
Vlotters
De dubbele vlotter had de RLM-kleur 65.
De dubbele float, genaamd Didymus zwemmers waren van Hydronalium vervaardigd. Ze hadden een keeled bodem vorm met een ronde kap. Een enkele float werd verdeeld in zeven waterdichte compartimenten en had een volume van 2.750 liter. De vlotters waren uitgerust met uitwisselbare roeren. Elke float is een 300-liter brandstoftank, een rookmachine en Notmunitions- en Notproviantbehälter (noodmunitie/proviand houder). De vlotter-kader vormde de verbinding tussen de vlotter eenheid, de vleugel en de romp machine. Er was cross-geschoord met draden.
In de B-serie, had de middelste vlotter roeren en de twee kleinere zijdelingse steunen drijft onder de vleugels werden gebruikt. Het volume bedroeg 4.535 liter en werd verdeeld in acht secties. Het feit gezonken brandstoftank gehouden 600 liter.
Daarnaast kwam ook in deze vlotter een container voor Noodmunitie, noodvoorzieningen en noodmunitie.
Staart
De horizontale staart van de Ar 196 bestond uit horizontale stabilisator en lift . De cantilever staartvlak werd vervaardigd in een volledige metalen constructie en werd beveiligd door middel van twee voorste en een achterste kogellager oog op de romp. De twee voorste lager diende de vinnen aanpassing op de grond. De eendelige lift was bedekt met stof, werd de gewichtsbalans door twee gewichten in het roer neus uitgevoerd.
De roer van de machine bestond uit vin en roer . De vin werd ook in zelf-ondersteuning van een volledige metalen constructie. Het roer was rieten, had een tegenwicht en werd vergezeld door twee verbindingsstukken met de vin. Ook rieten waren rolroeren in lichte metalen steiger wijze, die zijn bevestigd aan het buitenste vleugel eindigend op twee punten links en rechts. De flappen werden ook gemaakt van een licht metaal steigers en bezet bovenaan met stof en de bodem met metaal. Alle gevoel staart delen werden gedroogd door geschikte openingen met warme lucht.
Controle
De werking van alle controles diende via stuurstangen in de cabine , dievia hendels en kabels konden worden uitgevoerd.
De besturing van de langs- en dwarsas werd op een control column van een juk gedragen.
De lift bekleding werd met een hendel aan de linkerkant naar de bestuurder, de besturing om de verticale as met pedalen, die het roer bediend. Het roer werd gekoppeld aan de koppelbalans en de gashendel. Lift, roer en aileron samen konden worden geblokkeerd met een hefboom. De bediening van de klep werd hydraulisch uitgevoerd. Het water roer werd in de cabine geplaatst naast de stuurkolom en had vijf vergrendelbare standen.
Vleugels
De hoofdstructuur van de trapeziumvormige vleugel bestaat uit twee langsliggers en 32 ribben. De afgeronde rand caps waren uitwisselbaar. In de vleugel wortel naar de voorzijde waren een gezamenlijke en terug een bevestigingsbout, gekenmerkt de oppervlakken tegen de romp kanten aan de romp einde kon terug richting worden gevouwen en er vast gemaakt. Het streven aansluitingen voor de vlotter en het onderhoud luiken voor de toegang waren aan de onderkant van de vleugels aan de ingebouwde wapens en de binnenkant van het land.
Motor en koeling
De eenheid motor was luchtgekoelde stermotor BMW 132 K met brandstofinjectie en 960 pk vermogen.
Voor het verbeteren van de koeling lamellen en diende roerende split flaps. De motor had een mechanische invoer handlers die kon draaien met zevenvoudig motortoerental. De motor werd op negen punten gemonteerd op een stalen gelaste stalen constructie, een motorframe, die op zijn beurt verbonden was met vier balschroeven aan de romp gevormd. De kuip van de motor bestond uit twee split zijflappen, een buik plaat en een bovenste en onderste bekleding. De kap had gestroomlijnde uitstulpingen van de klep hendels en kleppen voor het onderhoud van de motor. Uit de B-serie was rechts extra uitsparing voor een machinegeweer.
Hull en de machinekamer werden gescheiden door een vuurvaste Dural Dural asbest-firewall. De motor operatie werd uitgevoerd door middel van in-cabine gaspedaal, Cock en Spreizklappenhebel via stoterstangen en belarm uitgevoerd. Door de piloot via de motor door een elektrische starter inertie (Bosch AL / 24 L2 SGC) werd gelanceerd. Aan het einde lager van de starter versnelling was er een hand aandrijfas waarmee kon worden gestart door een slinger van inertie starters handmatig te forceren.
De houten tweebladige gebruikt in de eerste V-modellen propeller is vervangen door een instelbare driebladige houten schroef in het vijfde prototype. De schroef had een diameter van 310 cm beveiligd en werd gevuld met acht bouten aan de motoras. Het smeermiddel reservoir in plaatmetaal had een inhoud van 27,50 liter en is gelegen tegenover de firewall. Om het smeermiddel omvattende een oliekoeler is voorzien om te koelen. De uitlaatgassen die tijdens de werking van de machine werden genomen met twee aparte verzamelaars en in de open lucht naar beneden door sproeiers.
Cockpit display / Elektrisch
De cockpit displays, schakelaars en controles voor de piloot werden vastgemaakt aan een instrumentenpaneel en met een lichte hoek gemonteerde extra panel apparaten in Lead kamer. De panelen zijn gemaakt van metaal en verend op de voorruit en kap beugel een steun voor de piloot of de zijdelingse romp wanden. Een ander instrumentenpaneel daar de waarnemer. Dit werd voor het recht bochtstuk van de romp en met een verlaagd ten opzichte van het instrumentenpaneel aantal instrumenten, zoals een fijn hoogtemeter en een trigger voor de bommen.Het vliegtuig had een moeder-dochter kompas systeem, met de meester kompas was in de achterkant van de machine en gaf de kompas informatie repeater kompassen in de cockpit en waarnemers kamer. De on-board macht netwerk werkte met een spanning van 24 Volt. De aanvoer nam een Bosch generator met 24 volt / 1200 watt en een Varta accu met 24 Volt / 20 Ah. De aandrijving van de generator op de motor uitgevoerd. In het rechter zijpaneel van de machine was een aansluiting voor de externe voeding. De verlichting bestaat uit boog licht, zijmarkeringslichten en het instrumentenpaneel verlichting.
Bewapening
Uit de serie A-2 bezat de Ar 196 over twee MG-FF -Maschinenkanonen kaliber 20 mm, die in de vleugels van de machine zijn geïnstalleerd. De munitie was 60 schoten in een trommel magazine. Later werden deze door MG 131 of MG 151 wordt vervangen.
Later werd in de rechterzijde van de romp een MG 17 kaliber 7,9 mm geïntegreerd, die werd gesynchroniseerd met de motor en afgevuurd door de propeller cirkel.
De waarnemer bemande vanuit de cockpit een MG 15 op een draaibare mount , deze werd later vervangen door een MG 81 Z (Z = twin) vervangen. Voor het eerst sinds het gebruik van de MG 15 had de schutter 75 schoten beschikbaar. De bom belasting werd beperkt tot 50 kg per vleugel.
Enkele technische gegevens:
Ar 196 A-0 en B-0
In november 1937waren de Arado ontwerpplannen van de nul-serie beschikbaar bij het ministerie van luchtvaart. Het gaf opdracht in februari 1938 voor de bouw van tien pre-productie van vliegtuigen. De toestellen werden allemaal geproduceerd door de Arado fabriek in Brandenburg. De eerste machine werd voltooid op 18 oktober 1938. Tot het einde van 1938 werd gevolgd door drie meer, en tot april 1939 Arado zou de bestelling af te ronden. De A-0 week slechts weinig van de twee prototypes V1 en V2 . Ze hadden ook een bom in de achterwielophanging en Preekstoel met een machinegeweer type MG 15 . Bovendien is de machine met de BMW 132K motor uitgevoerd (960 pk), waarbij dit de standaardmotor voor alle volgende series werd.
De drie machines van de B-0-serie met de serienummers 2519, 2520 en 2521 had een centrale vlotter met het stabiliseren van praalwagens onder de vleugels.
De apparatuur kwam anders overeen met de A-2. De testen vonden plaats van 1940 tot 1941, de drie machines vlogen toen aan boord van Squadron 1/196 in Wilhelmshaven.
In het voorjaar van 1939, de serienummers waren in 2520 (centrale float) en 2523 (twin float) de 10e seizoen van het (meer) onderwijs Squadron 2 doorgegeven in Travemünde op de vlucht en veldproeven.
Ar 196 A-1
De A-1-serie is een carrier-based variant. Naar aanleiding van hun aanvraag, kregen deze machines een versterking van hun katapult spoelen.
Carrier schepen waren Admiral Graf Spee , Admiral Scheer , Duitsland , Scharnhorst ,Gneisenau , Prinz Eugen en Admiral Hipper.
Levering van de eerste A-1 serie machines vond plaats van juni 1939 de raad squadrons 1/196 en 5/196.
Eén van de eerste machines was op de Admiral Graf Spee gestationeerd.
De bewapening bestond uit een mobiel MG 15 met 525 schoten en twee 50-kg bommen.
Er kwam een Telefunken korte en middellange golf radio " FuG 5 aU " in gebruik.
Een sub-variant introduceerde de A-1 / U1 als een schijf trekker voor de opnames dat opleiding van schepen vertegenwoordigt. Vervangen werd het A-1-board-serie vliegtuig door verbeterde A-4.
Ar 196 A-2
De A-2 serie was een verkenning versie voor kustpatrouilles Oostzee en de Noordzee. Naast lage aërodynamische verbeteringen ten opzichte van A-1, werden deze machines verhoogd bewapend. Dit bestond uit twee 20 mm machinegeweren in de vleugels, en zoals in het V4 van een extra 7,92 mm MG 17 op de rechterzijde van de romp.
Op 5 september 1938 werden 100 machines van dit type besteld door de RLM. Deze bestelling werd verhoogd in mei 1939-146 stukken.
Dit type gebouw werd geleverd vanaf november 1939. De productie van de machines met de serienummers 0032-0116 was afgerond tegen het einde van maart 1941. In aanvulling op het kust patrouilleren, werd het gebruik van dit type voor verstoring van de handel en scheepvaart als interceptor in de open zee gebied werd uitgevoerd.
Ar 196 A-3
De A-3 een verdere ontwikkeling van de A-2 als verkenning en Hauptbauserie de Ar 196 . Fundamentele veranderingen: een winst van romp en vleugels en de apparatuur om de radio " FuG 10 ", of Radiorichtingzoekende" Peil G 4 ".
Daarnaast ontving ze een verstelbare driebladige propeller. De bouw van dit soort vond plaats in december 1940 op Arado fabriek Warnemünde, waar 80 machines (serienummers 0132-0211) werden geproduceerd. Uit 1942 de A-3 was ook bij SNCASO in Saint-Nazaire ( Frankrijk geproduceerd). Hun aantal wordt geleverd met 23 aangegeven dat zij tot in maart 1943 gebouwd zijn. Een sub-variant werd het uitgerust met ijs lopers O 3 / U1.
Ar 196 A-4
De A-4-serie werd opgevat als vervanger op de drager schepen. Dit vliegtuig was een ontwikkeling van de A-1, om de wisselende weersomstandigheden op zee beter de baas te kunnen, werd de A-4 robuuster gemaakt. De machines van dit type had eenVDM -Luftschraube metaal met hub deksel en de FuG 16 Z als een standaard radio, wat alsook met gevechtsvliegtuigen in gebruikt kwam. Bovendien werd de brandstofcapaciteit 600-800 liter (400 liter per zwemmer) om een groter bereik te bereiken.
De 15 machines met een serienummer 0117-0131 werden gemaakt door de Arado fabriek in Warnemunde. Vier A-4 machines waren op de slagschepen Bismarck en Tirpitz gebruikt. Een sub-variant was de A-4 / U 1 met disk slip systeem.
Ar 196 A-5
De A-5 was de uiteindelijke productie versie van de Ar-196-A series . De productie werd vanuit zomer 1943 overgedragen naar augustus 1944. Het was echter in tegenstelling tot de eerdere modellen een 7,92-mm twin-MG ( MG 81 Z) in staartkoepel en een nog grotere radioapparatuur. Eerst werd zelfs radio " FuG 25a "geïnstalleerd, die later gevolgd" FuG 124 "en recent de" FuG 16Z ". Ook zijn er kleine veranderingen in de boordinstrumenten en de mogelijkheid om bommen in serie lanceren ("Overbodige switch ASK-RZ ").
In maart 1944 liep de productie van de A-5 in de Arado fabriek Warnemünde.
De bij de Fokker vliegtuigen werken in Amsterdam ( Nederland ) geproduceerde A-5 waren lopende tot augustus 1944 van de lopende band. Total presenteerde Fokker 69 machines van de A-5 geleden.
Bron tekst: Vrij vertaald van Wikipedia met eigen kennis vermengd
Bron foto's: Internet
), maar het topic is alvast gestart 
