Het onderwerp:
In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog onderzochten de Verenigde Staten andere mogelijkheden om een strategische lading op zijn bestemming te krijgen. Bommenwerpers waren langzaam en nog steeds vatbaar voor interceptors. Kernkoppen konden door de vorderingen in de nucleaire fysica kleiner gemaakt worden. Daardoor werd het mogelijk om ze in een projectiel te verwerken dat in een zwaar stuk artillerie verschoten kon worden. Dit type geschut was vooral in Nazi-Duitsland geperfectioneerd, de Amerikanen hebben dan ook na de oorlog zo'n stuk geschut over laten komen om het te bestuderen. Dit had al geleid tot de productie van een paar prototypes voor conventionele bombardementen met een boring van 240 millimeter, die eind de jaren veertig getest werden in Aberdeen Proving Ground. Een nucleair projectiel T124 werd ontwikkeld dat in een kanon van 280mm diameter paste. In 1950 werd hier een kanon voor ontworpen en een jaar later was het eerste stuk gereed. In totaal zijn er gedurende drie jaar 20 van deze M65-kanonnen geproduceerd. Ze werden op een T72 Gun Carriage gemonteerd dat met een roterend grondanker een traverse gegeven kon worden en met een heugel fijn afgesteld kon worden.
Om dit zware stuk geschut met een praktische snelheid te kunnen vervoeren, zonder gebruik te moeten maken van een spoorlijn, waren er twee vierwielaangedreven voertuigen ontwikkeld, de M249 en de M250. Die waren voortgekomen uit eerdere experimenten met tanktransporters met twee bestuurbare cabines aan de uiteinden, die allemaal als onpraktisch afgewezen waren door het leger. Kenworth mocht de T10a en T10b zware heftrucks bouwen. Die hadden een Continental AO-895-4 zescilindermotor, een vermogen van 375 pk en waren op zich al bijna 10 meter lang. De besturing van de remmen van de hele trein was in handen van de voorste bestuurder en er was een telefoon naar de andere cabine. Ze haalden 64 km/u en hadden een bereik van 280 km, hoewel er aangeraden werd om bij bochten van meer dan 30 graden te vertragen naar zo'n vijftien per uur. Beide trucks hadden een hefarmsysteem dat aan het affuit kon gekoppeld worden. De voorste truck had een zogenaamd "vijfde wiel" waarmee de arm kon scharnieren en de trein op die manier in staat was om te sturen. Hij had ook een winch waarmee o.a. het kanon herladen moest worden, waarbij de loop terug horizontaal gebracht moest worden. Hij had ook een takeltje waarmee het reservewiel afgetakeld kon worden. De achterste truck,de M250, zag er bizar uit met zijn achteraan gelegen bestuurderscabine en twee grijparmen zonder grijper. Beide trucks hadden 4x4-aandrijving en de combinatie had dan ook bepaalde off-roadmogelijkheden, voor zover je daarover kan spreken met een totale lengte van 26 meter en een massa van 78,3 ton. Bekend zijn de verhalen waarbij een transport knel geraakte in de staten van Berlijn en hiervoor muren moesten afgebroken worden. Opmerkelijk was de korte tijd die er nodig was om het wapen in gereedheid te brengen, die bedroeg slechts 12 minuten.
Het kanon is gelukkig nooit op een strategische manier gebruikt, maar men heeft er wel eenmaal een atoomtest mee uitgevoerd, die je kan bekijken in het Youtube-filmpje bovenaan. In het voorjaar van 1953 werd operatie "Upshot-Knothole" uitgevoerd, een serie van 11 detonaties van afgeworpen atoombommen waarbij de tiende, "Grable", door een M65 afgeschoten werd. Het legde een traject van 7 mijl af en had een explosieve kracht van 15 kiloton. Men vond het wenselijk om in de fall-outzone een bestormingsoefening uit te voeren met onbeschermde infanterietroepen tot op 700 meter van de impactzone. Het praktische nut van dit wapen was op dat moment al ter discussie, want het pleit van het tactische granaat was toen al verloren door de introductie van geleide projectielen, die zouden leiden tot een arsenaal aan ballistische rakettypes bij de verschillende supermachten, waarmee veel zwaardere ladingen over een grotere afstand in een stratosferische baan konden worden gebracht. Het kanon dat dit beruchte schot gelost heeft, kreeg de bijnaam "Atomic Annie" en heeft nog in Europa gediend; het noodlot achtervolgde dit kanon toen er bij de terugreis naar de VS iemand omkwam in een ongeval. Het type werd echter gedurende een decennium paraat gehouden, onder andere in West-Duitsland. Het werd ook op een conventionele manier ingezet tijdens de Koreaanse Oorlog. Een batterij M65-kanonnen werd steeds voorafgegaan door M38 jeeps en een M54 6x6 munitietruck met twee generatortrailers. Begin jaren zestig werd het wapen afgevoerd aangezien kleinere stukken geschut nu efficiënter waren en er door technische problemen al eenheden afgevoerd waren; raketwapens zoals de Pershing, Lance en tweede-generatie Honest-John hadden toen zijn plaats al grotendeels ingenomen.
De kit:
Ik heb deze kit gekocht bij Verschooten omdat de doos er zeer aantrekkelijk uitziet. Het is eigenlijk reeds een bejaarde kit van het Amerikaanse merk Renwal, dat in de schaal 1/32 een aantal vaderlandslievende kits uitgebracht heeft zoals de Pattontank, de M62 Wrecker, de Nike-en Hawk-rakettensystemen en ook de bizarre Terracruzer planeetwielentruck. De doos ziet er bijna exact hetzelfde uit als de oorspronkelijke verpakking, maar is voorzien van een opvallend logo.
Als je de doos openmaakt, zit er ook heel wat plastic in, samen met een apart verpakte handleiding en een sticker ter ere van een of andere nucleaire verjaardag. De onderdelen zijn beperkt in aantal, al zijn ze hier en daar behoorlijk gedetailleerd gegoten voor een kit die in 1958 ontworpen is. De cover beweerde toen al dat er militaire blauwdrukken voor gebruikt waren. Een enorm stuk wordt gevormd door het T72-affuit en door de vele banden. Je merkt de ouderdom van de kit vooral aan de meegeleverde crewleden, die vrij vormeloze lichaamsdelen meeslepen in vergelijking met de hedendaagse mogelijkheden. Ik besloot deze ongelukkigen integraal te vervangen, maar ik ben daarbij eerst op zoek gegaan naar het beschikbare aanbod op 1/32. Ook wilde ik voor deze kit wat referentie scoren, om de nodige scratchwerken uit te kunnen voeren.
Je ziet hier allereerst de Tankograd Technical Manual 6008. Dit gaat een onmisbaar referentiewerk blijken, dat boordevol archieffoto's, gedetailleerde airbrushtekeningen en plannen staat. Ik heb de tekst van de inleiding al gebaseerd op de introductie bij dit boekje.
Dan zie je het 56ste nummer van AFV modeller, een blad dat op zich al opvalt door zijn zorgzame lay-out. Het nummer is uitgebracht ter gelegenheid van de voltooiing van een master op 1/72 van de M65, gebouwd door Paul Gaertner, die een website aan dit onderwerp heeft gewijd: http://www.theatomiccannon.com. Trumpeter heeft het model vervolgens uitgebracht met de boxart die je hierboven ziet. Het nummer van AFV toont eerst de werkwijze van de ontwerper en geeft dan in een apart hoofdstuk een referentiealbum. Ik dacht dat ik er nog wel wat informatie uit kon halen die ook voor schaal 1/32 bruikbaar was, misschien bevatte het een tweak list van de Renwal kit.
Op Brouwersdag 2014 kocht ik deze 1/32 figuren, die eigenlijk gedateerd worden tijdens de Tweede Wereldoorlog maar evengoed voor tien jaar later kunnen doorgaan. Het is zoals de meeste 1/32 figurenkits een rebox van een halve eeuw oud en de figuren zien er marginaal beter uit dan wat er bij de kit zat. wat ik echter niet wist, is dat het plastic uit gummi bestond. Ik betwijfel of het te bewerken is, de geweertjes zwabberen heen en weer als je ze vastgrabbelt. Ik vergeleek de kit ook even met een resinfiguur van Blackdog uit een vorig project. De afmetingen zijn vergelijkbaar terwijl sommige lichaamsdelen dan weer bijna 1/24 lijken, zoals de handen. Misschien kan ik dan beter een accurate 1/35 kit zoeken. Er zijn nog wel een paar zaken die ik in huis wil halen tijdens de eerste bouwstappen. Ik zou graag de motoren voor de trucks willen scratchen. Ik heb al gezocht of die niet te vinden zijn, aangezien de M75 APC dezelfde had. De schaal speelt echter parten. Ook wil ik het telescopische gedeelte van de loop vervangen door een stuk aluminium buis. Ik ben van plan om het model te deponeren op twee fotokadertjes waar de trucks juist op passen, met het kanon in transportpositie zodat de grondoppervlakte van het model minimaal blijft. Dan nog zal het kanon ongeveer een lengte van 80 centimeter hebben. Ik voorspel dat mijn voorraad Evergreen op het eind behoorlijk geplunderd zal zijn...
In de nadagen van de Tweede Wereldoorlog onderzochten de Verenigde Staten andere mogelijkheden om een strategische lading op zijn bestemming te krijgen. Bommenwerpers waren langzaam en nog steeds vatbaar voor interceptors. Kernkoppen konden door de vorderingen in de nucleaire fysica kleiner gemaakt worden. Daardoor werd het mogelijk om ze in een projectiel te verwerken dat in een zwaar stuk artillerie verschoten kon worden. Dit type geschut was vooral in Nazi-Duitsland geperfectioneerd, de Amerikanen hebben dan ook na de oorlog zo'n stuk geschut over laten komen om het te bestuderen. Dit had al geleid tot de productie van een paar prototypes voor conventionele bombardementen met een boring van 240 millimeter, die eind de jaren veertig getest werden in Aberdeen Proving Ground. Een nucleair projectiel T124 werd ontwikkeld dat in een kanon van 280mm diameter paste. In 1950 werd hier een kanon voor ontworpen en een jaar later was het eerste stuk gereed. In totaal zijn er gedurende drie jaar 20 van deze M65-kanonnen geproduceerd. Ze werden op een T72 Gun Carriage gemonteerd dat met een roterend grondanker een traverse gegeven kon worden en met een heugel fijn afgesteld kon worden.
Om dit zware stuk geschut met een praktische snelheid te kunnen vervoeren, zonder gebruik te moeten maken van een spoorlijn, waren er twee vierwielaangedreven voertuigen ontwikkeld, de M249 en de M250. Die waren voortgekomen uit eerdere experimenten met tanktransporters met twee bestuurbare cabines aan de uiteinden, die allemaal als onpraktisch afgewezen waren door het leger. Kenworth mocht de T10a en T10b zware heftrucks bouwen. Die hadden een Continental AO-895-4 zescilindermotor, een vermogen van 375 pk en waren op zich al bijna 10 meter lang. De besturing van de remmen van de hele trein was in handen van de voorste bestuurder en er was een telefoon naar de andere cabine. Ze haalden 64 km/u en hadden een bereik van 280 km, hoewel er aangeraden werd om bij bochten van meer dan 30 graden te vertragen naar zo'n vijftien per uur. Beide trucks hadden een hefarmsysteem dat aan het affuit kon gekoppeld worden. De voorste truck had een zogenaamd "vijfde wiel" waarmee de arm kon scharnieren en de trein op die manier in staat was om te sturen. Hij had ook een winch waarmee o.a. het kanon herladen moest worden, waarbij de loop terug horizontaal gebracht moest worden. Hij had ook een takeltje waarmee het reservewiel afgetakeld kon worden. De achterste truck,de M250, zag er bizar uit met zijn achteraan gelegen bestuurderscabine en twee grijparmen zonder grijper. Beide trucks hadden 4x4-aandrijving en de combinatie had dan ook bepaalde off-roadmogelijkheden, voor zover je daarover kan spreken met een totale lengte van 26 meter en een massa van 78,3 ton. Bekend zijn de verhalen waarbij een transport knel geraakte in de staten van Berlijn en hiervoor muren moesten afgebroken worden. Opmerkelijk was de korte tijd die er nodig was om het wapen in gereedheid te brengen, die bedroeg slechts 12 minuten.
Het kanon is gelukkig nooit op een strategische manier gebruikt, maar men heeft er wel eenmaal een atoomtest mee uitgevoerd, die je kan bekijken in het Youtube-filmpje bovenaan. In het voorjaar van 1953 werd operatie "Upshot-Knothole" uitgevoerd, een serie van 11 detonaties van afgeworpen atoombommen waarbij de tiende, "Grable", door een M65 afgeschoten werd. Het legde een traject van 7 mijl af en had een explosieve kracht van 15 kiloton. Men vond het wenselijk om in de fall-outzone een bestormingsoefening uit te voeren met onbeschermde infanterietroepen tot op 700 meter van de impactzone. Het praktische nut van dit wapen was op dat moment al ter discussie, want het pleit van het tactische granaat was toen al verloren door de introductie van geleide projectielen, die zouden leiden tot een arsenaal aan ballistische rakettypes bij de verschillende supermachten, waarmee veel zwaardere ladingen over een grotere afstand in een stratosferische baan konden worden gebracht. Het kanon dat dit beruchte schot gelost heeft, kreeg de bijnaam "Atomic Annie" en heeft nog in Europa gediend; het noodlot achtervolgde dit kanon toen er bij de terugreis naar de VS iemand omkwam in een ongeval. Het type werd echter gedurende een decennium paraat gehouden, onder andere in West-Duitsland. Het werd ook op een conventionele manier ingezet tijdens de Koreaanse Oorlog. Een batterij M65-kanonnen werd steeds voorafgegaan door M38 jeeps en een M54 6x6 munitietruck met twee generatortrailers. Begin jaren zestig werd het wapen afgevoerd aangezien kleinere stukken geschut nu efficiënter waren en er door technische problemen al eenheden afgevoerd waren; raketwapens zoals de Pershing, Lance en tweede-generatie Honest-John hadden toen zijn plaats al grotendeels ingenomen.
De kit:
Ik heb deze kit gekocht bij Verschooten omdat de doos er zeer aantrekkelijk uitziet. Het is eigenlijk reeds een bejaarde kit van het Amerikaanse merk Renwal, dat in de schaal 1/32 een aantal vaderlandslievende kits uitgebracht heeft zoals de Pattontank, de M62 Wrecker, de Nike-en Hawk-rakettensystemen en ook de bizarre Terracruzer planeetwielentruck. De doos ziet er bijna exact hetzelfde uit als de oorspronkelijke verpakking, maar is voorzien van een opvallend logo.
Als je de doos openmaakt, zit er ook heel wat plastic in, samen met een apart verpakte handleiding en een sticker ter ere van een of andere nucleaire verjaardag. De onderdelen zijn beperkt in aantal, al zijn ze hier en daar behoorlijk gedetailleerd gegoten voor een kit die in 1958 ontworpen is. De cover beweerde toen al dat er militaire blauwdrukken voor gebruikt waren. Een enorm stuk wordt gevormd door het T72-affuit en door de vele banden. Je merkt de ouderdom van de kit vooral aan de meegeleverde crewleden, die vrij vormeloze lichaamsdelen meeslepen in vergelijking met de hedendaagse mogelijkheden. Ik besloot deze ongelukkigen integraal te vervangen, maar ik ben daarbij eerst op zoek gegaan naar het beschikbare aanbod op 1/32. Ook wilde ik voor deze kit wat referentie scoren, om de nodige scratchwerken uit te kunnen voeren.
Je ziet hier allereerst de Tankograd Technical Manual 6008. Dit gaat een onmisbaar referentiewerk blijken, dat boordevol archieffoto's, gedetailleerde airbrushtekeningen en plannen staat. Ik heb de tekst van de inleiding al gebaseerd op de introductie bij dit boekje.
Dan zie je het 56ste nummer van AFV modeller, een blad dat op zich al opvalt door zijn zorgzame lay-out. Het nummer is uitgebracht ter gelegenheid van de voltooiing van een master op 1/72 van de M65, gebouwd door Paul Gaertner, die een website aan dit onderwerp heeft gewijd: http://www.theatomiccannon.com. Trumpeter heeft het model vervolgens uitgebracht met de boxart die je hierboven ziet. Het nummer van AFV toont eerst de werkwijze van de ontwerper en geeft dan in een apart hoofdstuk een referentiealbum. Ik dacht dat ik er nog wel wat informatie uit kon halen die ook voor schaal 1/32 bruikbaar was, misschien bevatte het een tweak list van de Renwal kit.
Op Brouwersdag 2014 kocht ik deze 1/32 figuren, die eigenlijk gedateerd worden tijdens de Tweede Wereldoorlog maar evengoed voor tien jaar later kunnen doorgaan. Het is zoals de meeste 1/32 figurenkits een rebox van een halve eeuw oud en de figuren zien er marginaal beter uit dan wat er bij de kit zat. wat ik echter niet wist, is dat het plastic uit gummi bestond. Ik betwijfel of het te bewerken is, de geweertjes zwabberen heen en weer als je ze vastgrabbelt. Ik vergeleek de kit ook even met een resinfiguur van Blackdog uit een vorig project. De afmetingen zijn vergelijkbaar terwijl sommige lichaamsdelen dan weer bijna 1/24 lijken, zoals de handen. Misschien kan ik dan beter een accurate 1/35 kit zoeken. Er zijn nog wel een paar zaken die ik in huis wil halen tijdens de eerste bouwstappen. Ik zou graag de motoren voor de trucks willen scratchen. Ik heb al gezocht of die niet te vinden zijn, aangezien de M75 APC dezelfde had. De schaal speelt echter parten. Ook wil ik het telescopische gedeelte van de loop vervangen door een stuk aluminium buis. Ik ben van plan om het model te deponeren op twee fotokadertjes waar de trucks juist op passen, met het kanon in transportpositie zodat de grondoppervlakte van het model minimaal blijft. Dan nog zal het kanon ongeveer een lengte van 80 centimeter hebben. Ik voorspel dat mijn voorraad Evergreen op het eind behoorlijk geplunderd zal zijn...
Laatst bewerkt door een moderator:
...Omg daar gaat ie weer...respect Steven...!!
succes !
