Here we go Erwin even een korte omschrijving van het net geplukt, scheelt mij weer typen 
,
De Geschiedenis van de Caferacer.
De oude rotten onder ons zullen ongetwijfeld weten, welk type motorfiets met de term " Caferacer " wordt bedoeld. Maar de uitdrukking wordt tegenwoordig door Jan en alleman gebruikt. Een reden om je eens af te vragen of iedereen nu ook daadwerkelijk weet, wat hiermee bedoeld wordt? Direkt schieten de volgende vragen door mijn hoofd. Kan je wel een eenduidige omschrijving geven van de caferacer en aan welke criteria moet een motorfiets voldoen om een echte caferacer te zijn? Dus wordt mijn archief er eens op nageslagen, om deze vragen te verduidelijken of misschien wel op te lossen zijn. Maar de vraag: " Wie verantwoordelijk is voor dit type motorfiets en bijbehorende naam?" Zal wel altijd onbeantwoord blijven.
Wanneer het woord " caferacer " in een Engels motor woorden- en terminologieboek opgezocht wordt, staat daar als betekenis:
a roadracer;
a street bike designed like a roadracer.
Met andere woorden; een straatfiets die ontworpen is als een racemotor. Dus ooit is er, in het grijze verleden, iemand in Engeland geweest, die een echte racemotor voorzag van een koplamp en een achterlicht om hiermee ongestraft op de openbare weg te kunnen rijden. Eén deel van de puzzel lijkt dus al ontrafeld. Wanneer een leek of beginnend motorrijder van de term caferacer hoort! Is de daaropvolgend geplaatste vraag altijd: "Da's zeker om van café naar café te scheuren"? Het zal blijken dat deze uitspraak het tweede deel van de puzzel geen geweld aandoet.
Hier waren in de 50- en 60-tiger jaren namelijk diverse ontmoetingspunten waar motorrijders bij elkaar kwamen. De bekendste cafés waren de Busy Bee aan de A41, Johnsons aan de A20 en het beruchte ACE CAFE, dat aan de noordelijke rondweg lag. Verder waren daar de thee stalletjes bij de Chelsea Bridge, High Beach in Epping Forest en Box Hill in Surrey. Denk nou niet dat er in deze cafés gezopen werd!
Want van origine waren dit stop- en rustplaatsen voor truckers, die aan rust toe waren en de inwendige mens wat wilden versterken. Er was dus volgens oeroud Engelse recept voornamelijk thee te verkrijgen. Maar na verloop van tijd verdween de trucker en werd z'n plaats overgenomen door de jeugdige motorrijder. Een groep motorrijders bij elkaar, dan blijft pochen en uitdagen niet uit. Dat was toen en is nu nog zo. Er gold nog geen maximum snelheid, de wegen waren, in vergelijking met nu, slecht en de wegligging van de motoren was verre van optimaal. Maar dit alles vormt voor de café racers geen obstakel om op de openbare weg illegale racetjes te organiseren. Bovendien had de politie geen snelle motoren of auto's en van radarcontrole had men nog helemaal niet gehoord. (Wat moeten dat toch heerlijke tijden geweest zijn!) Zo beginnen de maten dus van het ene café naar het andere te racen.
Een standaard motor met een hoog stuur en volle spatborden vertoond weinig overeenkomsten met een racemotor. Dus ondergaan de meeste fietsen een metamorfose. Om te beginnen wordt alle overbodige rotzooi eraf geschroefd en de ijzerzaag gaat in de lomp grote spatborden. Het stuur wordt door clipons vervangen en als het effen kan, worden ze zo laag mogelijk op de vorkpoten geplaatst. De zithouding verandert zo al snel in een met, "de buik op de tank houding". De voetsteunen worden wat naar achter geplaatst. De buddy-sit wordt vervangen door een single racing seat. En indien aanwezig worden km- en toerenteller zo hoog mogelijk op de bovenste kroonplaat geplaatst. Om het geheel af te ronden wordt de koplamp op de juiste plaats gepositioneerd en de racy look is daar. Ook de dempers ondergaan een modificatie, want bij een snelle motor hoort nu eenmaal een nog sneller geluid. En over een decibelletje meer of minder zeurde toen nog niemand. Het caferacen was als het ware nog een echte sport. De outfit van de caferacer zelf bestond, als hij het zich kon veroorloven, uit een RAF bomber jack, een paar leger laarzen en bijbehorende pothelm. Al was het dragen van een helm nog geen verplichting. 100 mph was ongetwijfeld de ultieme grens, want in die tijd waren er nog niet al teveel fietsen die dat presteerden. Caferacers worden dan ook al snel ton-up boys of coffee-bar
cowboys genoemd.
De mijne word een moderne versie dus.
,De Geschiedenis van de Caferacer.
De oude rotten onder ons zullen ongetwijfeld weten, welk type motorfiets met de term " Caferacer " wordt bedoeld. Maar de uitdrukking wordt tegenwoordig door Jan en alleman gebruikt. Een reden om je eens af te vragen of iedereen nu ook daadwerkelijk weet, wat hiermee bedoeld wordt? Direkt schieten de volgende vragen door mijn hoofd. Kan je wel een eenduidige omschrijving geven van de caferacer en aan welke criteria moet een motorfiets voldoen om een echte caferacer te zijn? Dus wordt mijn archief er eens op nageslagen, om deze vragen te verduidelijken of misschien wel op te lossen zijn. Maar de vraag: " Wie verantwoordelijk is voor dit type motorfiets en bijbehorende naam?" Zal wel altijd onbeantwoord blijven.
Wanneer het woord " caferacer " in een Engels motor woorden- en terminologieboek opgezocht wordt, staat daar als betekenis:
a roadracer;
a street bike designed like a roadracer.
Met andere woorden; een straatfiets die ontworpen is als een racemotor. Dus ooit is er, in het grijze verleden, iemand in Engeland geweest, die een echte racemotor voorzag van een koplamp en een achterlicht om hiermee ongestraft op de openbare weg te kunnen rijden. Eén deel van de puzzel lijkt dus al ontrafeld. Wanneer een leek of beginnend motorrijder van de term caferacer hoort! Is de daaropvolgend geplaatste vraag altijd: "Da's zeker om van café naar café te scheuren"? Het zal blijken dat deze uitspraak het tweede deel van de puzzel geen geweld aandoet.
Hier waren in de 50- en 60-tiger jaren namelijk diverse ontmoetingspunten waar motorrijders bij elkaar kwamen. De bekendste cafés waren de Busy Bee aan de A41, Johnsons aan de A20 en het beruchte ACE CAFE, dat aan de noordelijke rondweg lag. Verder waren daar de thee stalletjes bij de Chelsea Bridge, High Beach in Epping Forest en Box Hill in Surrey. Denk nou niet dat er in deze cafés gezopen werd!
Want van origine waren dit stop- en rustplaatsen voor truckers, die aan rust toe waren en de inwendige mens wat wilden versterken. Er was dus volgens oeroud Engelse recept voornamelijk thee te verkrijgen. Maar na verloop van tijd verdween de trucker en werd z'n plaats overgenomen door de jeugdige motorrijder. Een groep motorrijders bij elkaar, dan blijft pochen en uitdagen niet uit. Dat was toen en is nu nog zo. Er gold nog geen maximum snelheid, de wegen waren, in vergelijking met nu, slecht en de wegligging van de motoren was verre van optimaal. Maar dit alles vormt voor de café racers geen obstakel om op de openbare weg illegale racetjes te organiseren. Bovendien had de politie geen snelle motoren of auto's en van radarcontrole had men nog helemaal niet gehoord. (Wat moeten dat toch heerlijke tijden geweest zijn!) Zo beginnen de maten dus van het ene café naar het andere te racen.
Een standaard motor met een hoog stuur en volle spatborden vertoond weinig overeenkomsten met een racemotor. Dus ondergaan de meeste fietsen een metamorfose. Om te beginnen wordt alle overbodige rotzooi eraf geschroefd en de ijzerzaag gaat in de lomp grote spatborden. Het stuur wordt door clipons vervangen en als het effen kan, worden ze zo laag mogelijk op de vorkpoten geplaatst. De zithouding verandert zo al snel in een met, "de buik op de tank houding". De voetsteunen worden wat naar achter geplaatst. De buddy-sit wordt vervangen door een single racing seat. En indien aanwezig worden km- en toerenteller zo hoog mogelijk op de bovenste kroonplaat geplaatst. Om het geheel af te ronden wordt de koplamp op de juiste plaats gepositioneerd en de racy look is daar. Ook de dempers ondergaan een modificatie, want bij een snelle motor hoort nu eenmaal een nog sneller geluid. En over een decibelletje meer of minder zeurde toen nog niemand. Het caferacen was als het ware nog een echte sport. De outfit van de caferacer zelf bestond, als hij het zich kon veroorloven, uit een RAF bomber jack, een paar leger laarzen en bijbehorende pothelm. Al was het dragen van een helm nog geen verplichting. 100 mph was ongetwijfeld de ultieme grens, want in die tijd waren er nog niet al teveel fietsen die dat presteerden. Caferacers worden dan ook al snel ton-up boys of coffee-bar
cowboys genoemd.
De mijne word een moderne versie dus.
naast mijn Kreidler had ik nog een DKW 50cc 3bak handversnelling, reed harder en betrouwbaarder dan de Kreidler dat oude stuk antiek (de DKW dus) 
