1/72 1:72 Yokosuka Ginga (Hasegawa) (wip)
- Onderwerp starter Roy vd M.
- Startdatum
Dank je wel Marc... ja vraag niet hoe haha
44. De volgende uitdaging doet zich ditmaal niet voor in de photo etch, maar in de kit. Beide landingsgestelbases blijken geen perfecte symmetrie ten opzichte van elkaar te hebben. Daar zal met verlijmen rekening mee moeten worden gehouden.
Ik heb de twee landingspoot-subassemblies hier op een aluminium staafje gelijmd, ten behoeve van symmetrische opbouw. Zie het verschil (ongeveer 1 millimeter, wat op schaal 1/72 best veel is want overeenkomend met 7 centimeter in het echt en die zie je, zeker omdat dit nog maar de basis is en als 'hefboom' kan werken voor overige delen van het model.
45. Ik zal niet beschrijven hoeveel ergernis het heeft gekost om het volgende plaatje voor elkaar te krijgen. Afijn, de constructie is ingekapseld in laagviscose secondenlijm en kan niet meer bewegen. Van de (over te schilderen) lijm is uiteindelijk straks niets of nauwelijks meer iets te zien, al hou je het vliegtuig op z'n kop. Helaas is sowieso al weinig van de PE te zien straks. Leuk dat ik 'm straks zo heb, maar ik zou dit nooit meer zo doen. Het beste kun je dit deel van de PE set achterwege laten, dat scheelt uren en uren werk en sores.
46. Hier een foto genomen van de zijkant. Ik ben constant bezig met uitlijnen, omdat nauwkeurige uitlijning een model maakt of breekt. Met al deze PE, messing en Evergreen toevoeging is uitlijning des te belangrijker.
47. Uitlijningstest met wielen.
48. En dan nog een dryfit met het geheel. Ik zie nu pas, bij het bekijken van de foto, dat de rechterpoot (op de foto links) hoger staat dan de linker. Dat heeft waarschijnlijk te maken met hetzij lijmresten, hetzij de onder 44. geconstateerde onvolkomenheid in de Hasegawa-kit. Hoe dan ook, nu is dit een kwestie van bijschuren en makkelijk te herstellen. Gelukkig is dit nog maar een dryfit...! Hier zie je ook meteen hoeveel effect een millimeter kan hebben op het totale model: het staat zichtbaar scheef.
De vleugeltippen zullen straks iets hoger moeten, zodat het landingsgestel verticaal komt te staan. dit komt overeen met de tekeningen in de boeken, dus da's mooi. Een meevaller mag ook wel 's.
49. Zijwaartse uitlijningscheck.
Bestede tijd: 30 uur.
44. De volgende uitdaging doet zich ditmaal niet voor in de photo etch, maar in de kit. Beide landingsgestelbases blijken geen perfecte symmetrie ten opzichte van elkaar te hebben. Daar zal met verlijmen rekening mee moeten worden gehouden.
Ik heb de twee landingspoot-subassemblies hier op een aluminium staafje gelijmd, ten behoeve van symmetrische opbouw. Zie het verschil (ongeveer 1 millimeter, wat op schaal 1/72 best veel is want overeenkomend met 7 centimeter in het echt en die zie je, zeker omdat dit nog maar de basis is en als 'hefboom' kan werken voor overige delen van het model.
45. Ik zal niet beschrijven hoeveel ergernis het heeft gekost om het volgende plaatje voor elkaar te krijgen. Afijn, de constructie is ingekapseld in laagviscose secondenlijm en kan niet meer bewegen. Van de (over te schilderen) lijm is uiteindelijk straks niets of nauwelijks meer iets te zien, al hou je het vliegtuig op z'n kop. Helaas is sowieso al weinig van de PE te zien straks. Leuk dat ik 'm straks zo heb, maar ik zou dit nooit meer zo doen. Het beste kun je dit deel van de PE set achterwege laten, dat scheelt uren en uren werk en sores.
46. Hier een foto genomen van de zijkant. Ik ben constant bezig met uitlijnen, omdat nauwkeurige uitlijning een model maakt of breekt. Met al deze PE, messing en Evergreen toevoeging is uitlijning des te belangrijker.
47. Uitlijningstest met wielen.
48. En dan nog een dryfit met het geheel. Ik zie nu pas, bij het bekijken van de foto, dat de rechterpoot (op de foto links) hoger staat dan de linker. Dat heeft waarschijnlijk te maken met hetzij lijmresten, hetzij de onder 44. geconstateerde onvolkomenheid in de Hasegawa-kit. Hoe dan ook, nu is dit een kwestie van bijschuren en makkelijk te herstellen. Gelukkig is dit nog maar een dryfit...! Hier zie je ook meteen hoeveel effect een millimeter kan hebben op het totale model: het staat zichtbaar scheef.
De vleugeltippen zullen straks iets hoger moeten, zodat het landingsgestel verticaal komt te staan. dit komt overeen met de tekeningen in de boeken, dus da's mooi. Een meevaller mag ook wel 's.
49. Zijwaartse uitlijningscheck.
Bestede tijd: 30 uur.
49. Om de hoogte van de rechter poot te corrigeren, zijn drie aanpassingen nodig. Deze zijn gelukkig, in tegenstelling tot de vorige werkzaamheden, heel simpel uit te voeren.
Ik vermoed dat dit euvel bij de kit ligt dus niet aan Eduard ditmaal, dus als je deze kit hebt en eveneens verschillende hoogten van de struts bemerkt, kun je dat op de hierna te beschrijven wijze oplossen.
Ik heb eerst met de schuifmaat het verschil tussen links en rechts gemeten en dat bleek 0,8 millimeter.
Vervolgens stukjes Evergreen van 0,71 millimeter op verschillende plaatsen gelijmd. Belangrijk zijn vooral het strookje bij 1. en het 'dopje' bij 2.
Uitleg: het 'dopje' bij 2. (na lijmen en drogen bijgeschuurd) valt op een platformpje bij 3. Tussen 1. en 3. zie je twee stroken Evergreen, langs de randen van de bak, die zijn eigenlijk bijna niet nodig want bijna niet te zien.
Nu heeft de rechter poot de juiste hoogte. Probleem is natuurlijk wel, dat het bovendeel van de vleugel omhoog geduwd wordt door het inmiddels te hoog liggend platformpje. De pin+verhoging bovenaan het platformpje heb ik weggesneden met een scherp mes en vervangen door het gepunchte stukje evergreen, op de foto aangeduid als 4. De afdruk van het oorspronkelijke pinnetje wordt concentrisch gebruikt. Als dit pinnetje niet zou worden vervangen, krijg je speling.
50. En dan staan ze, nagemeten met de schuifmaat, precies even hoog. Er was geen bijschuren meer nodig.
Ter vergelijking, hoe het was:
Bestede tijd: 31 uur.
Ik vermoed dat dit euvel bij de kit ligt dus niet aan Eduard ditmaal, dus als je deze kit hebt en eveneens verschillende hoogten van de struts bemerkt, kun je dat op de hierna te beschrijven wijze oplossen.
Ik heb eerst met de schuifmaat het verschil tussen links en rechts gemeten en dat bleek 0,8 millimeter.
Vervolgens stukjes Evergreen van 0,71 millimeter op verschillende plaatsen gelijmd. Belangrijk zijn vooral het strookje bij 1. en het 'dopje' bij 2.
Uitleg: het 'dopje' bij 2. (na lijmen en drogen bijgeschuurd) valt op een platformpje bij 3. Tussen 1. en 3. zie je twee stroken Evergreen, langs de randen van de bak, die zijn eigenlijk bijna niet nodig want bijna niet te zien.
Nu heeft de rechter poot de juiste hoogte. Probleem is natuurlijk wel, dat het bovendeel van de vleugel omhoog geduwd wordt door het inmiddels te hoog liggend platformpje. De pin+verhoging bovenaan het platformpje heb ik weggesneden met een scherp mes en vervangen door het gepunchte stukje evergreen, op de foto aangeduid als 4. De afdruk van het oorspronkelijke pinnetje wordt concentrisch gebruikt. Als dit pinnetje niet zou worden vervangen, krijg je speling.
50. En dan staan ze, nagemeten met de schuifmaat, precies even hoog. Er was geen bijschuren meer nodig.
Ter vergelijking, hoe het was:
Bestede tijd: 31 uur.
Dank je wel Marc. Ja dit is toch wel een belangrijk deel van het uiterlijk van zo'n vliegtuig; een landingsgestel wordt geacht een stabiele basis te zijn en de beste manier om stabiliteit en kracht te suggereren, is het landingsgestel goed uit te lijnen.
ATTENTIE, GEEN NIEUWE INFO IN DEZE POST!
Naar aanleiding van een vraag op een ander forum, heb ik het herstel van de landingsgesteldelen nog even schematisch uiteengezet. Onderstaande tekst bevat (bijna) geen nieuwe info, dus is niet echt van toegevoegde waarde voor degenen die alle beslommeringen al hadden gevolgd en een goed beeld hadden gekregen van het hoe en wat. Zie het als verduidelijkende samenvatting.
Meestal is photo etch een aanvulling op kitonderdelen, maar heel zelden is het een vervanging voor dragende delen. In dit geval geldt niet alleen dat laatste, maar speelt er bovendien een kwestie van benodigde precieze uitlijning. Twaalf punten moesten ten opzichte van elkaar worden uitgelijnd en dat moest gebeuren vóór het samenlijmen van de vleugeldelen.
Op de tekening hierboven, zie je onder 5 en 6 de oorspronkelijk zwakke verbindingspunten tussen messing en plastic (het plastic is de verbindingsstreep tussen 5 en 6). Als je gaatjes gaat boren in het plastic, gaatjes gaat ponsen uit het messing en een en ander met elkaar gaat verbinden, kun je er vergif op innemen dat er iets van een afwijking tot stand komt. Eigenlijk zijn dit al vier variabelen, zo beschouwd.
Het uitlijningswerk aan die twee punten zie je hier in actie:
Ik gebruikt daarvoor als sjabloon het plastic onderdeel. De photo etch steuntjes komen iets schuin te staan ten opzichte van de plastic poot.
Toen ik één PE steuntje had geplaatst, kon ik het andere steuntje parallel daaraan hangen, in de zelfde hoek, gebruik makend van zwaartekracht. Zie foto hierboven.
Daarna moesten de landingsgestel-poten ten opzichte van elkaar worden uitgelijnd. Ook daarvoor gebruikte ik weer de zwaartekracht.
Dan de bevestiging van landingspoten op hun platforms. Omdat een PE tabje was afgebroken door heen en weer buigen (fout in de instructie van Eduard), heb ik de andere drie tabs eveneens verwijderd en vervangen door Evergreen strips, gelijmd aan de bases van de landingsgestellen. Ook dit gaf weer minieme variaties in stelhoogte (tekening, onder 3 en 4). Ten slotte... door nóg een fout van Eduard moesten het plastic van de binnenste vleugeldelen flink worden bijgevijld en -geschuurd. Wederom gaf dit variaties (tekening, onder 1 en 2). Het plan was, deze variaties 1 tot en met 4 allemaal tegelijkertijd uit te lijnen door gebruik te maken van de weekmakende werking van liquid poly. Als alles dezelfde hoogte zou hebben, zou het worden ingekapseld in secondenlijm ter versteviging, omdat er toch niets meer van te zien is als straks alles op z'n plek zit. Dit kostte evenveel moeite als gevreesd, maar het lukte.
Nu zou alles goed moeten zitten en zouden de twee platformpjes binnenin de vleugeldelen kunnen worden geklemd, en zou je theoretisch gezien een mooi uitgelijnd geheel zien. Echter, hier kwam een foutje van de Hasegawa-set aan het licht.
Kijk goed naar de pijlen, die wijzen richting de uiteinden van de aanhechtingspunten tussen platforms en onderste vleugeldelen. Het ene punt bleek 0,8mm. hoger te liggen dan het andere. Zodoende kwam het vliegtuig, bij dryfit, scheef te staan.
Zo ziet de constructie er schematisch uit, als dwarsdoorsnede. Het gemarkeerde deel is het platform, waartegen het landingsgestel is bevestigd. Het zit ingeklemd tussen het bovenste en onderste vleugeldelen. Bij de linker vleugel is dit precies zo gelaten.
Bij de rechter vleugel echter, zijn de beschreven aanpassingen geweest.
Omdat het landingsgestel daar te hoog stond, moest het binnenste vleugeldeel, dus het platform, hoger binnen de vleugel komen te liggen. Eerste stap was, om Evergreen stripjes toe te voegen op de plekken hierboven aangeduid als 'A' en 'B'.
Zie foto hieronder:
A=1
B=2
Kijk je terug naar de tekening hierboven, dan zie je dat deze ophoging ertoe leidt dat het bovenste vleugeldeel onder druk komt te staan en zelfs niet meer goed past. De ophoging + pin bij C heb ik om die reden weggesneden met een mesje. Na dryfit bleek toen, dat de vleugeldelen toen weer mooi op elkaar pasten. Echter, het landingsgestel ontbeerde nu fixatie en had dus wat speling. Daarom heb ik ten slotte een nieuwe pin geplaatst, op de foto hieronder te zien als 4.
Dat 10 seconden schuren was misschien wat overdreven, zo gezien, maar feit is wel dat de tweede exercitie (het verlagen van de rechter poot) oneindig veel makkelijker en sneller ging dan het uitlijnen van het landingsgestel.
Op verzoek, een foto om de schaal beter te duiden:
ATTENTIE, GEEN NIEUWE INFO IN DEZE POST!
Naar aanleiding van een vraag op een ander forum, heb ik het herstel van de landingsgesteldelen nog even schematisch uiteengezet. Onderstaande tekst bevat (bijna) geen nieuwe info, dus is niet echt van toegevoegde waarde voor degenen die alle beslommeringen al hadden gevolgd en een goed beeld hadden gekregen van het hoe en wat. Zie het als verduidelijkende samenvatting.
Meestal is photo etch een aanvulling op kitonderdelen, maar heel zelden is het een vervanging voor dragende delen. In dit geval geldt niet alleen dat laatste, maar speelt er bovendien een kwestie van benodigde precieze uitlijning. Twaalf punten moesten ten opzichte van elkaar worden uitgelijnd en dat moest gebeuren vóór het samenlijmen van de vleugeldelen.
Op de tekening hierboven, zie je onder 5 en 6 de oorspronkelijk zwakke verbindingspunten tussen messing en plastic (het plastic is de verbindingsstreep tussen 5 en 6). Als je gaatjes gaat boren in het plastic, gaatjes gaat ponsen uit het messing en een en ander met elkaar gaat verbinden, kun je er vergif op innemen dat er iets van een afwijking tot stand komt. Eigenlijk zijn dit al vier variabelen, zo beschouwd.
Het uitlijningswerk aan die twee punten zie je hier in actie:
Ik gebruikt daarvoor als sjabloon het plastic onderdeel. De photo etch steuntjes komen iets schuin te staan ten opzichte van de plastic poot.
Toen ik één PE steuntje had geplaatst, kon ik het andere steuntje parallel daaraan hangen, in de zelfde hoek, gebruik makend van zwaartekracht. Zie foto hierboven.
Daarna moesten de landingsgestel-poten ten opzichte van elkaar worden uitgelijnd. Ook daarvoor gebruikte ik weer de zwaartekracht.
Dan de bevestiging van landingspoten op hun platforms. Omdat een PE tabje was afgebroken door heen en weer buigen (fout in de instructie van Eduard), heb ik de andere drie tabs eveneens verwijderd en vervangen door Evergreen strips, gelijmd aan de bases van de landingsgestellen. Ook dit gaf weer minieme variaties in stelhoogte (tekening, onder 3 en 4). Ten slotte... door nóg een fout van Eduard moesten het plastic van de binnenste vleugeldelen flink worden bijgevijld en -geschuurd. Wederom gaf dit variaties (tekening, onder 1 en 2). Het plan was, deze variaties 1 tot en met 4 allemaal tegelijkertijd uit te lijnen door gebruik te maken van de weekmakende werking van liquid poly. Als alles dezelfde hoogte zou hebben, zou het worden ingekapseld in secondenlijm ter versteviging, omdat er toch niets meer van te zien is als straks alles op z'n plek zit. Dit kostte evenveel moeite als gevreesd, maar het lukte.
Nu zou alles goed moeten zitten en zouden de twee platformpjes binnenin de vleugeldelen kunnen worden geklemd, en zou je theoretisch gezien een mooi uitgelijnd geheel zien. Echter, hier kwam een foutje van de Hasegawa-set aan het licht.
Kijk goed naar de pijlen, die wijzen richting de uiteinden van de aanhechtingspunten tussen platforms en onderste vleugeldelen. Het ene punt bleek 0,8mm. hoger te liggen dan het andere. Zodoende kwam het vliegtuig, bij dryfit, scheef te staan.
Zo ziet de constructie er schematisch uit, als dwarsdoorsnede. Het gemarkeerde deel is het platform, waartegen het landingsgestel is bevestigd. Het zit ingeklemd tussen het bovenste en onderste vleugeldelen. Bij de linker vleugel is dit precies zo gelaten.
Bij de rechter vleugel echter, zijn de beschreven aanpassingen geweest.
Omdat het landingsgestel daar te hoog stond, moest het binnenste vleugeldeel, dus het platform, hoger binnen de vleugel komen te liggen. Eerste stap was, om Evergreen stripjes toe te voegen op de plekken hierboven aangeduid als 'A' en 'B'.
Zie foto hieronder:
A=1
B=2
Kijk je terug naar de tekening hierboven, dan zie je dat deze ophoging ertoe leidt dat het bovenste vleugeldeel onder druk komt te staan en zelfs niet meer goed past. De ophoging + pin bij C heb ik om die reden weggesneden met een mesje. Na dryfit bleek toen, dat de vleugeldelen toen weer mooi op elkaar pasten. Echter, het landingsgestel ontbeerde nu fixatie en had dus wat speling. Daarom heb ik ten slotte een nieuwe pin geplaatst, op de foto hieronder te zien als 4.
Dat 10 seconden schuren was misschien wat overdreven, zo gezien, maar feit is wel dat de tweede exercitie (het verlagen van de rechter poot) oneindig veel makkelijker en sneller ging dan het uitlijnen van het landingsgestel.
Op verzoek, een foto om de schaal beter te duiden:
Dank je wel Erwin.. ik ben het met je eens dat dit echt verschil maakt, vooral als alles straks klaar is zal het goed te zien zijn. Dan gaat het oog toch vallen op wat er niet klopt / te dik is etc.
53. Twee remkabeltjes maken van 0,2mm. koperdraad...
54. Remkabels gemonteerd.
55. Alle onderdelen die RLM02... ehm ik bedoel... die interieur-groen moeten krijgen*, zijn in de primer gezet.
*En dan kom ik erachter dat ze helemaal geen interieur-groen moeten krijgen! De instructies zeggen zilver; en de referentiefoto's komen daarmee overeen. Waarschijnlijk is dit in werkelijkheid gepolijst aluminium. In een ander bouwverslag van de Ginga had ik gelezen dat de desbetreffende bouwer interieur-groen had gekozen voor deze delen. Ik denk dat dat niet overeenkomt met de realiteit.
Kleine verandering van plannen, maar niet ingrijpend want dit alles moet toch eerst worden gespoten (later kan ik er niet meer optimaal bij, laat staan dat ik de oil canning dan nog zou kunnen toepassen). Nog iets wat ik vergeten ben in mijn schema te vermelden, oil canning hier.
Dus ik heb alles nu in de Alclad zwarte glossy grondverf staan. Als die gedroogd is, zal ik polished aluminium aanbrengen. Daarna, om deze laag te beschermen tegen afplakken, een laag acrylvernis speciaal voor Alclad-lakken; en ten slotte de oil canning met Alclad zilver aluminium. Tot slot een beetje verwering en de detaillering van bijvoorbeeld de oleo (chroom).
Bestede tijd: 33 uur.
53. Twee remkabeltjes maken van 0,2mm. koperdraad...
54. Remkabels gemonteerd.
55. Alle onderdelen die RLM02... ehm ik bedoel... die interieur-groen moeten krijgen*, zijn in de primer gezet.
*En dan kom ik erachter dat ze helemaal geen interieur-groen moeten krijgen! De instructies zeggen zilver; en de referentiefoto's komen daarmee overeen. Waarschijnlijk is dit in werkelijkheid gepolijst aluminium. In een ander bouwverslag van de Ginga had ik gelezen dat de desbetreffende bouwer interieur-groen had gekozen voor deze delen. Ik denk dat dat niet overeenkomt met de realiteit.
Kleine verandering van plannen, maar niet ingrijpend want dit alles moet toch eerst worden gespoten (later kan ik er niet meer optimaal bij, laat staan dat ik de oil canning dan nog zou kunnen toepassen). Nog iets wat ik vergeten ben in mijn schema te vermelden, oil canning hier.
Dus ik heb alles nu in de Alclad zwarte glossy grondverf staan. Als die gedroogd is, zal ik polished aluminium aanbrengen. Daarna, om deze laag te beschermen tegen afplakken, een laag acrylvernis speciaal voor Alclad-lakken; en ten slotte de oil canning met Alclad zilver aluminium. Tot slot een beetje verwering en de detaillering van bijvoorbeeld de oleo (chroom).
Bestede tijd: 33 uur.
Silenoz merkte op dat de remkabel in een grote curve loopt, om mee te kunnen geven bij uitzetting van de oleo. Klopt helemaal.
54. Ik ben hier toch nog een uurtje mee bezig geweest. Valt altijd tegen... maar ik ben blij met de opmerking en blij dat ik het heb gedaan.
Bestede tijd: 33 uur.
54. Ik ben hier toch nog een uurtje mee bezig geweest. Valt altijd tegen... maar ik ben blij met de opmerking en blij dat ik het heb gedaan.
Bestede tijd: 33 uur.
Mooie vorderingen Roy.
Het dunner maken van de kleppen van de wielkasten is een prima verbetering. Op schaal 1/72 (ook handig voor de bouwers die geen powertool hebben) vervang ik dat soort dingen door wijnlood. Dat kan je makkelijk in vorm brengen door het gewoon op de plastic delen te duwen.
Het dunner maken van de kleppen van de wielkasten is een prima verbetering. Op schaal 1/72 (ook handig voor de bouwers die geen powertool hebben) vervang ik dat soort dingen door wijnlood. Dat kan je makkelijk in vorm brengen door het gewoon op de plastic delen te duwen.
Powertool is vaak voor een twee tientjes te koop bij de Aldi of Lidl he. Krijg je er ook nog een paar kilo freesjes bij. Wijnlood is weliswaar goed in vorm te krijgen, maar dan moet 'ie ook nog perfect op maat geknipt worden en op maat blijven. Ik zou dat in dit geval niet aanbevelen (alleen al omdat het herhaaldelijk moet worden afgeplakt, zie hieronder); maar in het algemeen is dat lood een prettig product, ben ik met je eens.
55. Oil canning... effect bereikt met Alclad white aluminium. Links het nog onbewerkte deurtje.
Bestede tijd: 34 uur.
55. Oil canning... effect bereikt met Alclad white aluminium. Links het nog onbewerkte deurtje.
Bestede tijd: 34 uur.
Dank jullie wel 
56. Detailschilderwerk is klaar.
- Die donkergrijze dingen... geen idee wat dat zijn. Geschilderd met Vallejo Model Air German Dark Grey.
- Vervuiling wielkast en wielpoot: verschillende tinten Abteilung olieverf (donkerbruin / lichtbruin / groen), al dan niet gemengd.
- Rubber- en vuilsporen wielkast: donkere olieverf.
- Washes (jawel!): sterk verdunde bruine olieverf.
- Oleo's: Vallejo model air chrome.
- Scharnierpunten: stipjes donkerbruine olieverf.
- Remleidingen: witte olieverf.
57. De binnenzijde van de deurtjes is klaar. De drie nieuw afgeronde deurtjes werden tegelijkertijd afgeplakt, gespoten, afgeplakt etc.
58. Een referentieboek kan handig zijn ter referentie van de mate van uitlijning. Hier bleek de rechter poot nog een of twee graden naar buiten te mogen. Stukje dun plastic plaat ertussen schuiven en klaar. Met liquid poly kun je een beetje regelen hoe ver het plastic 'inzakt' dus inmiddels staan de poten voor mijn gevoel kaarsrecht.
Nu is het een kwestie van goed laten drogen, dan kunnen daarna de bovenste vleugeldelen op hun plek. Op de foto hieronder is ook al een deurtje gedryfit, om het oil canning / rivet line effect te tonen.
Inmiddels hele gedachtewisseling met Silenoz over de deurtjes. achter de rug. Komt erop neer, dat Silenoz er (terecht) op wijst dat waar klinknagels zitten, normaal gesproken aan de andere kant een profiel zit. Ik heb hier echter tevoren naar gekeken en heb geen bewijs gevonden van aanwezigheid van dergelijke profielen; sterker nog, er lijkt tegenbewijs. De band zit hier bijna tegenaan dus ik denk dat het dubbel plaatwerk is (samengeklonken voor de stevigheid), in een stevige ronde vorm. Ik vind al met al onvoldoende reden om de profielen er (alsnog) te bouwen, omdat mij duidelijk is dat ze op schaal 1/72, als ze er al zouden zitten, nauwelijks te zien zouden zijn.
Ook uit de tekening blijkt het niet:
(Copyrights: beide in de openingspost genoemde boeken; educatief doel; indien gewenst zal ik de foto's op eerste verzoek van de copyrighthouder verwijderen)
Conclusie: hoewel de gedachte van Silenoz heel logisch is, denk ik dat 'ie voor dit toesteltype niet van toepassing is.
59. Vleugels zitten in elkaar.
Bestede tijd: 37,5 uur.
56. Detailschilderwerk is klaar.
- Die donkergrijze dingen... geen idee wat dat zijn. Geschilderd met Vallejo Model Air German Dark Grey.
- Vervuiling wielkast en wielpoot: verschillende tinten Abteilung olieverf (donkerbruin / lichtbruin / groen), al dan niet gemengd.
- Rubber- en vuilsporen wielkast: donkere olieverf.
- Washes (jawel!): sterk verdunde bruine olieverf.
- Oleo's: Vallejo model air chrome.
- Scharnierpunten: stipjes donkerbruine olieverf.
- Remleidingen: witte olieverf.
57. De binnenzijde van de deurtjes is klaar. De drie nieuw afgeronde deurtjes werden tegelijkertijd afgeplakt, gespoten, afgeplakt etc.
58. Een referentieboek kan handig zijn ter referentie van de mate van uitlijning. Hier bleek de rechter poot nog een of twee graden naar buiten te mogen. Stukje dun plastic plaat ertussen schuiven en klaar. Met liquid poly kun je een beetje regelen hoe ver het plastic 'inzakt' dus inmiddels staan de poten voor mijn gevoel kaarsrecht.
Nu is het een kwestie van goed laten drogen, dan kunnen daarna de bovenste vleugeldelen op hun plek. Op de foto hieronder is ook al een deurtje gedryfit, om het oil canning / rivet line effect te tonen.
Inmiddels hele gedachtewisseling met Silenoz over de deurtjes. achter de rug. Komt erop neer, dat Silenoz er (terecht) op wijst dat waar klinknagels zitten, normaal gesproken aan de andere kant een profiel zit. Ik heb hier echter tevoren naar gekeken en heb geen bewijs gevonden van aanwezigheid van dergelijke profielen; sterker nog, er lijkt tegenbewijs. De band zit hier bijna tegenaan dus ik denk dat het dubbel plaatwerk is (samengeklonken voor de stevigheid), in een stevige ronde vorm. Ik vind al met al onvoldoende reden om de profielen er (alsnog) te bouwen, omdat mij duidelijk is dat ze op schaal 1/72, als ze er al zouden zitten, nauwelijks te zien zouden zijn.
Ook uit de tekening blijkt het niet:
(Copyrights: beide in de openingspost genoemde boeken; educatief doel; indien gewenst zal ik de foto's op eerste verzoek van de copyrighthouder verwijderen)
Conclusie: hoewel de gedachte van Silenoz heel logisch is, denk ik dat 'ie voor dit toesteltype niet van toepassing is.
59. Vleugels zitten in elkaar.
Bestede tijd: 37,5 uur.
ik ....., geen commentaar.
Roy, ik bewonder wat je bouwt en je acribie ook al verschillen we hier in. Ik ben echter benieuw of je filigraan gebouwd landingsgestel het gewicht van het model houd of je ergens een steun zult moeten voorzien. Vooral dan op termijn, want momenteel ziet het er fantastisch uit.
Dag Jan, merci voor je commentaar.
Een bewerkte landingsgestel-poot heb ik getest door er een flesje met 250ml. vloeistof op te zetten. Dat hield 'ie. Naar aanleiding van je opmerking, maar eens dit toestelletje gewogen omdat ik het ook wel eens wilde weten waar we op uit zouden komen. Wat denk je...
Stel nu dat deze 36 gram uiteindelijk, met de rest op z'n plek en verflagen etc., 60 gram gaat worden, dan is dat per poot ongeveer 30 gram. Dat 'ie het houdt op 250 gram (8,3x zoveel) stelt me behoorlijk gerust. Ook zijdelings kan 'ie meer hebben dan ik dacht, wat komt door de secondenlijm-inkapseling.
Een bewerkte landingsgestel-poot heb ik getest door er een flesje met 250ml. vloeistof op te zetten. Dat hield 'ie. Naar aanleiding van je opmerking, maar eens dit toestelletje gewogen omdat ik het ook wel eens wilde weten waar we op uit zouden komen. Wat denk je...
Stel nu dat deze 36 gram uiteindelijk, met de rest op z'n plek en verflagen etc., 60 gram gaat worden, dan is dat per poot ongeveer 30 gram. Dat 'ie het houdt op 250 gram (8,3x zoveel) stelt me behoorlijk gerust. Ook zijdelings kan 'ie meer hebben dan ik dacht, wat komt door de secondenlijm-inkapseling.
Oke, lijkt me inderdaad zeker doenbaar, het ziet er enkel echt zo filigraan uit dat ik twijfelde.
Moet toegeven dat ik mezelf ook had verkeken. Het gaat tegen m'n gevoel in.
Toch denk ik dat als ik dit een volgende keer weer zou MOETEN doen (in werkelijkheid zou ik me alle ellende besparen en gewoon het plastic van Hasegawa gebruiken), ik nogmaals die verstevigingen zou maken (gaatjes boren, messing staafje). Maar ik weet niet of het per se nodig is. Voor m'n gemoedsrust is het in elk geval nooit weg.
Toch denk ik dat als ik dit een volgende keer weer zou MOETEN doen (in werkelijkheid zou ik me alle ellende besparen en gewoon het plastic van Hasegawa gebruiken), ik nogmaals die verstevigingen zou maken (gaatjes boren, messing staafje). Maar ik weet niet of het per se nodig is. Voor m'n gemoedsrust is het in elk geval nooit weg.
56. Een vleugel was gevallen. Mijn focus was gericht op mogelijke beschadigingen aan de poot of steun, wat niet zo bleek. Twee dagen later kwam ik erachter dat het PE koppelstuk verdwenen was. Handveger en blik, stofzuigerzak bekeken... een uur gezocht met z'n tweeën maar niets mocht baten. Waarschijnlijk in eerste instantie weggeveegd.
Ik besloot een vervanging te scratchen. Eerst dikte opmeten en dan stukje messing op maat vijlen.
57. Vier van de vijf gaatjes waren geboord en ontbraamd... stuk is bijna klaar en wat denk je? Door een onhandige beweging met het handboortje schiet het ding weg; ik heb geen enkel idee waar naartoe. Dit zou uren zoekwerk kunnen betekenen, in bakken, emmers, open staande doosjes etc... Na een half uur zoeken stond ik op het punt om alsnog een Eduard vervangingssetje te bestellen (ik had het echt niet nóg een keer gescratcht), hoe zonde dat ook zou zijn, maar juist op dat moment zag ik iets glinsteren en daar lag 'ie.
Nog gaatje erbij... is weliswaar niet volledig symmetrisch maar ik denk dat het niet zo opvalt als de poten straks ver uit elkaar staan.
58. De uitlaatjes van de negen cilinders zijn (vanzelfsprekend) niet opengewerkt. De bouwer kan het zo laten, óf er straks een dotje zwarte verf op plaatsen, óf uitfrezen. Ik heb voor dat laatste gekozen. Het is maar 10 minuten werk voor één kant.
59. Er zullen vast mensen zijn die dit overdreven vinden, maar ik vind dit soort dingen juist de charme geven die zo'n schaalmodel toekomt.
60. Hierna zijn er nog drie openingen te maken. Meest in het zicht is die van de uitlaat oliekoeler (zie buitenste pijlen). Ik vind dat Hasegawa die wél had kunnen openwerken. Aan de voorzijde is dit wel gebeurd (maar heb ik de randen iets dunner gefreesd).
Bestede tijd: 37 uur.
Ik besloot een vervanging te scratchen. Eerst dikte opmeten en dan stukje messing op maat vijlen.
57. Vier van de vijf gaatjes waren geboord en ontbraamd... stuk is bijna klaar en wat denk je? Door een onhandige beweging met het handboortje schiet het ding weg; ik heb geen enkel idee waar naartoe. Dit zou uren zoekwerk kunnen betekenen, in bakken, emmers, open staande doosjes etc... Na een half uur zoeken stond ik op het punt om alsnog een Eduard vervangingssetje te bestellen (ik had het echt niet nóg een keer gescratcht), hoe zonde dat ook zou zijn, maar juist op dat moment zag ik iets glinsteren en daar lag 'ie.
Nog gaatje erbij... is weliswaar niet volledig symmetrisch maar ik denk dat het niet zo opvalt als de poten straks ver uit elkaar staan.
58. De uitlaatjes van de negen cilinders zijn (vanzelfsprekend) niet opengewerkt. De bouwer kan het zo laten, óf er straks een dotje zwarte verf op plaatsen, óf uitfrezen. Ik heb voor dat laatste gekozen. Het is maar 10 minuten werk voor één kant.
59. Er zullen vast mensen zijn die dit overdreven vinden, maar ik vind dit soort dingen juist de charme geven die zo'n schaalmodel toekomt.
60. Hierna zijn er nog drie openingen te maken. Meest in het zicht is die van de uitlaat oliekoeler (zie buitenste pijlen). Ik vind dat Hasegawa die wél had kunnen openwerken. Aan de voorzijde is dit wel gebeurd (maar heb ik de randen iets dunner gefreesd).
Bestede tijd: 37 uur.