1/32 M65 Atoomkanon [DONE]
- Onderwerp starter StevenVD
- Startdatum
Bedankt, Swaken. Ik ben er vandaag mee verdergegaan.
De boutjes zijn er afgehaald en vervangen door Evergreenstaaf, die gezet is in inkepingen gevijld met een boortje. Daardoor ligt elke bout mooi vervat in de kettingkast.
Op elk van deze staafjes worden twee Mengboutjes gezet.
De lade voor de projectielen was te smal. De granaat zelf is ook te kort, al ga ik die niet nodig hebben.
Van een aluminiumbuis zaag ik een nieuwe lade die ik glad polijst.
Nu nog de verstevigingen en de voet.
De boutjes zijn er afgehaald en vervangen door Evergreenstaaf, die gezet is in inkepingen gevijld met een boortje. Daardoor ligt elke bout mooi vervat in de kettingkast.
Op elk van deze staafjes worden twee Mengboutjes gezet.
De lade voor de projectielen was te smal. De granaat zelf is ook te kort, al ga ik die niet nodig hebben.
Van een aluminiumbuis zaag ik een nieuwe lade die ik glad polijst.
Nu nog de verstevigingen en de voet.
Voor de ondersteuning van het achterste platform staan er profielen onder de plaat. Die zijn in kruisverband gelast waardoor het moeilijk wordt om ze uit meerdere onderdelen samen te stellen en nog rechte hoeken over te houden. Ik besloot om de dunste platen uit metaal te plooien in een stuk. Hier ligt de linkse kant naast een foto.
Het spiegelbeeld is al uitgesneden.
Het plooien is goed uitgevallen.
De twee profielen staan al op hun plek.
Even een intermezzo: vorig jaar tijdens een spuitsessie had ik een olifantsrups gevonden. Ik heb die bewaard in een klein terrarium en na een dag was ze overgegaan naar een cocon. Vanmorgen is er dit groot avondrood uitgekomen. Die had ik hier nog nooit eerder gezien. Hij was nog wat suf.
Hopelijk vliegt hij vannacht uit. Nu verder met het kanon.
Deze dwarsligger is uit styreenplaat gemaakt zodat hij wat recht blijft.
Een ander onderdeel van het rammersysteem wordt uit een plaat geplooid. Er zijn wel eest nog wat rivets ingedrukt.
Dit hebben we al voor de achteropstelling.
Het enige wat me dwarszit is de lengte van de rammer die op deze foto te groot is. De ammo trough steekt daardoor verder uit van voren dan gewenst. Daar is nu nog weinig aan te doen. Was de rammer in het boekje dan toch wat te groot?
Dankjewel Pascal. Je komt er ook wel eens aan toe om grotere stukken te scratchen, het is gemakkelijker dan kleine.
Ik had dus daarstraks deze hengsels aan de armen gekleefd, zoals je ziet waren die niet voorzien in de kit.
Deze dienen om pluggen door te steken die het kanon tijdens de rit fixeren tegen de draagarmen. De extra beugeltjes zijn er om die pluggen weer te fixeren met een houten wig.
Dat betekent dus dat ze goed rond de uiteinden van het kanon zouden moeten passen. Dat is niet het geval. Nu toont de paarse lijn de limiet terwijl de groene aangeeft tot hoever de ruimte tussen de twee hengsels vergroot kan worden. De armen komen wel goed in het verlengde van het affuit uit, dus die kunnen niet fout zijn.
De oorzaak is ook wel het feit dat ik bij het begin van de bouw van het affuit een verplaatsing heb gedaan van de zijkanten. Die waren getrapt terwijl hier op het plaatje te zien is dat het verval naar binnen geleidelijker verloopt vanaf de eerste verstevigingsrib. Daardoor is het nauwelijks waarneembaar wanneer je naast het kanon staat.
Ik heb dus deze panelen terug losgemaakt door zoveel mogelijk langs naden te zagen. De details zijn daarbij zoveel mogelijk gespaard.
Dan is de binnenkant gestript. Ik heb de ruimte nodig om de wand naar binnen te verplaatsen.
Zo moet het dus ongeveer worden, je ziet dat de aansluiting met de hengsels nu beter is. Alleen moet dit wel nog eens drie keer gebeuren. Ik weet dus in het weekend wat te doen.
Ik had dus daarstraks deze hengsels aan de armen gekleefd, zoals je ziet waren die niet voorzien in de kit.
Deze dienen om pluggen door te steken die het kanon tijdens de rit fixeren tegen de draagarmen. De extra beugeltjes zijn er om die pluggen weer te fixeren met een houten wig.
Dat betekent dus dat ze goed rond de uiteinden van het kanon zouden moeten passen. Dat is niet het geval. Nu toont de paarse lijn de limiet terwijl de groene aangeeft tot hoever de ruimte tussen de twee hengsels vergroot kan worden. De armen komen wel goed in het verlengde van het affuit uit, dus die kunnen niet fout zijn.
De oorzaak is ook wel het feit dat ik bij het begin van de bouw van het affuit een verplaatsing heb gedaan van de zijkanten. Die waren getrapt terwijl hier op het plaatje te zien is dat het verval naar binnen geleidelijker verloopt vanaf de eerste verstevigingsrib. Daardoor is het nauwelijks waarneembaar wanneer je naast het kanon staat.
Ik heb dus deze panelen terug losgemaakt door zoveel mogelijk langs naden te zagen. De details zijn daarbij zoveel mogelijk gespaard.
Dan is de binnenkant gestript. Ik heb de ruimte nodig om de wand naar binnen te verplaatsen.
Zo moet het dus ongeveer worden, je ziet dat de aansluiting met de hengsels nu beter is. Alleen moet dit wel nog eens drie keer gebeuren. Ik weet dus in het weekend wat te doen.
Al het vernielwerk is nu uitgevoerd naar behoren. Ik zal eerst even uitleggen waarom dit nu nog nodig was.
Niet alleen is in de vorige post uitgelegd dat de armen niet rond de uiteinden van het kanon pasten op deze manier, er is ook gebruik gemaakt van de situatie om een andere afwijking van de kit weg te werken. Je ziet dat de ribben niet op dezelfde hoogte in de diepte verspringen. Aangezien het onderste deel op gelijke afstand van de wand blijft, betekent dit dat het bovenste deel verder naar buiten uitsteekt naarmate de rib meer naar het uiteinde zit. Op de rechtse foto is te zien dat er een schaduw in de ovaal opduikt, die aan de linkerkant groter is. Daar moet dus de hoekverandering zitten die in het bovenaanzicht al opviel. Dat betekent dan weer dat alleen de binnenste versterkingsrib bruikbaar blijft, de andere moeten bovenaan verbreed worden.
Deze foto toont wat er allemaal weg moest. De hoek is hier al aangepast. Sommige naden konden nog uiteengespleten worden na de bewerkingen van tijdens het begin aan dit onderdeel. Andere moesten gezaagd worden, zoals de verticale snede en die bovenaan waar de arm op komt te rusten.
Er is dan ook uitsluitend gezaagd op plekken die later niet meer te zien zullen zijn of waar een rand van een plaat komt. De binnenwand is aan de uiteinden wat gelost.
Hier wordt dat terug verlijmd. Ook de messingplaat moest weer losgemaakt worden. De ribben zullen wel steviger vastgemaakt kunnen worden nu ze op de bodemplaat komen te staan.
De stukken worden terug op hun plek gezet. Dit was de gemakkelijke zijde waar er geen panelen weggehaald moesten worden om het te doen passen.
De laddertjes zijn gelukkig niet geraakt.
Aan de andere zijde zat er een schuin stukje in de weg en moest dus het eerste paneel er uit. De bijbehorende rib hangt er nog alleen met het boveneinde aan vast.
Onder deze ribben zal een stuk styreen schuin geplaatst worden in de richting van de middelste wand, zoals hier:
Het opvallendste resultaat zal zijn dat de uiteinden van het affuit naar buiten staan.
Niet alleen is in de vorige post uitgelegd dat de armen niet rond de uiteinden van het kanon pasten op deze manier, er is ook gebruik gemaakt van de situatie om een andere afwijking van de kit weg te werken. Je ziet dat de ribben niet op dezelfde hoogte in de diepte verspringen. Aangezien het onderste deel op gelijke afstand van de wand blijft, betekent dit dat het bovenste deel verder naar buiten uitsteekt naarmate de rib meer naar het uiteinde zit. Op de rechtse foto is te zien dat er een schaduw in de ovaal opduikt, die aan de linkerkant groter is. Daar moet dus de hoekverandering zitten die in het bovenaanzicht al opviel. Dat betekent dan weer dat alleen de binnenste versterkingsrib bruikbaar blijft, de andere moeten bovenaan verbreed worden.
Deze foto toont wat er allemaal weg moest. De hoek is hier al aangepast. Sommige naden konden nog uiteengespleten worden na de bewerkingen van tijdens het begin aan dit onderdeel. Andere moesten gezaagd worden, zoals de verticale snede en die bovenaan waar de arm op komt te rusten.
Er is dan ook uitsluitend gezaagd op plekken die later niet meer te zien zullen zijn of waar een rand van een plaat komt. De binnenwand is aan de uiteinden wat gelost.
Hier wordt dat terug verlijmd. Ook de messingplaat moest weer losgemaakt worden. De ribben zullen wel steviger vastgemaakt kunnen worden nu ze op de bodemplaat komen te staan.
De stukken worden terug op hun plek gezet. Dit was de gemakkelijke zijde waar er geen panelen weggehaald moesten worden om het te doen passen.
De laddertjes zijn gelukkig niet geraakt.
Aan de andere zijde zat er een schuin stukje in de weg en moest dus het eerste paneel er uit. De bijbehorende rib hangt er nog alleen met het boveneinde aan vast.
Onder deze ribben zal een stuk styreen schuin geplaatst worden in de richting van de middelste wand, zoals hier:
Het opvallendste resultaat zal zijn dat de uiteinden van het affuit naar buiten staan.
De gaten in de wand zijn dichtgemaakt en de ontbrekende ribben terug aangemaakt. Ook de metalen randen worden teruggezet, al moeten de meeste opnieuw gesneden en geplooid worden.
Die kier onderaan zal ik toch nog moeten opvullen met een strip styreen. De bodem zal wel makkelijk lossen.
Die kier onderaan zal ik toch nog moeten opvullen met een strip styreen. De bodem zal wel makkelijk lossen.
Nu het affuit gerestyled is, kon ik eens een dryfit doen van de draagarmen op de versmalde steunvlakken.
Dat leverde meteen nieuwe hoofdbrekens op. Waarom paste het uiteinde niet op het smalste punt? Waren de armen fout ontworpen? Bij eentje van de twee was er in een van de vorige updates een geperforeerde metalen plaat tussen de armen geplaatst, dus versmallen was geen optie.
Achteraan op het breedste punt pasten de armen wel juist. De breedte van het affuit was gecheckt met het bovenaanzichtsschema van de site van Berliner. Op foto's was te zien dat de armen vreemd genoeg zonder een kier aansloten op de schuine rand van het affuit.
Dat kon eigenlijk maar een ding betekenen. De armprofielen zijn niet helemaal recht. Er zit een versmalling in die ze in de kit niet gereproduceerd hebben. Wanneer ik ze op de tekening in het boekje van Tankograd leg (dat ook nu weer goed op schaal 1/32 uitgekiend lijkt) zie je een duidelijk verschil in de breedte van de uiteinden.
De armen met de plaat ertussen tonen ook de versmalling van het uiteinde. Het kwam er nog op aan te vinden waar die verjonging plaatsvindt in de zijwand van de arm. Op een gewoon zijaanzicht is dit nauwelijks te zien aangezien er misschien maar een tweetal graden hoekverschil is. Deze foto met de juiste belichting toont de positie van de lasnaad aan. Het komt goed uit met de lengte waarmee de arm op het affuit komt te liggen.
Daarop konden de afschuiningswerken beginnen. Onderaan was de arm gelukkig nog niet dichtgemaakt maar bovenaan moest er wel op een glooiend vlak gezaagd worden van twee millimeter afstand tot vlak naast de rand van het stuk, dat een plaatdikte van drie millimeter haalt. Geen probleem voor de Airwaves.
Het af te schuinen vlak is hier aan beide kanten weggenomen. Je ziet nog de ingesloten sprue om de onderplaat te verstevigen.
Dit gaat dus duidelijk wel passen. De arm moet wel nog iets verder naar voor aansluiten, de blokjes achteraan moeten nog wat bijgeschuurd worden voor ze achter de messingplaat passen.
Het weggenomen stuk wordt uiteraard hergebruikt om de nieuwe zijkant te snijden. Om dat de echte arm lijkt te bestaan uit een boven-en een onderplaat die met een centimetertje overhang rond de wanden gelast zijn, wordt er een offset afgesneden van zo'n halve millimeter.
De zijkanten van beide stukken worden onder een hoek van 45 graden afgeschraapt tot ze scherp geworden zijn. Een dryfit vertelt waar er materiaal weg moet tot het mooi in elkaar past.
Als je dit dichtkleeft krijg je dus ook een meer realistische afwerking.
De linkerkant had wat last van een omgebogen zaagvlak op de plek waar het scherpst gezaagd werd. Daar moest dus wat bijgewrongen worden. Wel een opluchting dat er aan de details van de arm deze keer niet geraakt moest worden.
Dat leverde meteen nieuwe hoofdbrekens op. Waarom paste het uiteinde niet op het smalste punt? Waren de armen fout ontworpen? Bij eentje van de twee was er in een van de vorige updates een geperforeerde metalen plaat tussen de armen geplaatst, dus versmallen was geen optie.
Achteraan op het breedste punt pasten de armen wel juist. De breedte van het affuit was gecheckt met het bovenaanzichtsschema van de site van Berliner. Op foto's was te zien dat de armen vreemd genoeg zonder een kier aansloten op de schuine rand van het affuit.
Dat kon eigenlijk maar een ding betekenen. De armprofielen zijn niet helemaal recht. Er zit een versmalling in die ze in de kit niet gereproduceerd hebben. Wanneer ik ze op de tekening in het boekje van Tankograd leg (dat ook nu weer goed op schaal 1/32 uitgekiend lijkt) zie je een duidelijk verschil in de breedte van de uiteinden.
De armen met de plaat ertussen tonen ook de versmalling van het uiteinde. Het kwam er nog op aan te vinden waar die verjonging plaatsvindt in de zijwand van de arm. Op een gewoon zijaanzicht is dit nauwelijks te zien aangezien er misschien maar een tweetal graden hoekverschil is. Deze foto met de juiste belichting toont de positie van de lasnaad aan. Het komt goed uit met de lengte waarmee de arm op het affuit komt te liggen.
Daarop konden de afschuiningswerken beginnen. Onderaan was de arm gelukkig nog niet dichtgemaakt maar bovenaan moest er wel op een glooiend vlak gezaagd worden van twee millimeter afstand tot vlak naast de rand van het stuk, dat een plaatdikte van drie millimeter haalt. Geen probleem voor de Airwaves.
Het af te schuinen vlak is hier aan beide kanten weggenomen. Je ziet nog de ingesloten sprue om de onderplaat te verstevigen.
Dit gaat dus duidelijk wel passen. De arm moet wel nog iets verder naar voor aansluiten, de blokjes achteraan moeten nog wat bijgeschuurd worden voor ze achter de messingplaat passen.
Het weggenomen stuk wordt uiteraard hergebruikt om de nieuwe zijkant te snijden. Om dat de echte arm lijkt te bestaan uit een boven-en een onderplaat die met een centimetertje overhang rond de wanden gelast zijn, wordt er een offset afgesneden van zo'n halve millimeter.
De zijkanten van beide stukken worden onder een hoek van 45 graden afgeschraapt tot ze scherp geworden zijn. Een dryfit vertelt waar er materiaal weg moet tot het mooi in elkaar past.
Als je dit dichtkleeft krijg je dus ook een meer realistische afwerking.
De linkerkant had wat last van een omgebogen zaagvlak op de plek waar het scherpst gezaagd werd. Daar moest dus wat bijgewrongen worden. Wel een opluchting dat er aan de details van de arm deze keer niet geraakt moest worden.
Hey
Steven, zo te zien wordt dat een giga beest dat je aan het maken bent.
Tel daarbij de trekker nog op en je bekomt een mooi lengte....
Uiteraard ben ik fan van je scratchwerken. Zo zie je maar dat je zeer goede documentatie moet hebben of je komt nergens...
Steven, zo te zien wordt dat een giga beest dat je aan het maken bent.
Tel daarbij de trekker nog op en je bekomt een mooi lengte....
Uiteraard ben ik fan van je scratchwerken. Zo zie je maar dat je zeer goede documentatie moet hebben of je komt nergens...
@Swaken: bedankt voor je fanatisme.
Vooraleer we verdergaan met de laatste vorderingen in dit project zullen we vandaag eerst een ander soort documentatie doornemen.
Om de gruwel van de nucleaire oorlog goed te begrijpen kunnen we beroep doen op ooggetuigenverslagen. Een erg levendig exemplaar is in de vorm van een manga uitgebracht in 1972. De auteur, Keiji Nakazawa, heeft als zesjarige jongen de explosie meegemaakt en is als door een wonder niet gewond geraakt omdat hij in de schaduw van een betonnen muur stond. Het verhaal begint echter een aantal weken voor de ramp, wat de kans geeft om de moeilijke toestand te schetsen waarin de familie van Gen (zijn alter ego) zich reeds bevond. Zijn manifest pacifistische vader was bij de militaire dictatuur in onmin geraakt, wat gevolgen had voor zowat alle sociale contacten die de familie in Hiroshima had. De vader werd als verrader beschouwd, dus moest er met de kinderen ook wel iets aan de hand zijn. Japan bleef tot het eind in de overwinning geloven en net zoals in Duitsland ging men er van uit dat de duivelse tegenstander bij overgave vreselijke dingen ging doen. Er was reeds sprake van hongersnood want het voedsel werd voorbehouden aan het leger. Dit komt tot uiting in verschillende scènes waar de kinderen vechten voor een paar kruimels, wat de ouders tot wanhoop leidt.
Zoals je ziet is dit een mangaverhaal pur sang, waarbij de personen op elk plaatje in meer of mindere mate in emoticons veranderen. Dit zal de eerste bladzijden van het verhaal lastig aandoen voor onze realistische smaak. Je hebt namelijk de indruk een kinderverhaaltje aan het lezen te zijn. Dat staat in contrast met het gewicht van dit verhaal, waar de perioden van zonneschijn schaars zijn. Rond het midden van het verhaal komt de nucleaire dreiging al opzetten in de vorm van het Manhattanproject, waar de wetenschappers vorderingen maken bij de productie van de bom. Voortdurend weerklonk er al luchtalarm in de buurt, maar Gen's moeder vraagt zich af waarom de stad nog gespaard bleef. Daar voel je het noodlot al de hoek om komen. Het duurt nog tot de situatie voor het gezin enigszins draaglijk geworden is, als de ons bekende opeenvolging van feiten zich afspeelt, na een schijnbaar loos luchtalarm waar geen formatie bommenwerpers op volgde.
De auteur vertelt in het nawoord dat hij niet gewond raakte omdat hij in de schaduw van een betonnen schoolgebouw stond. Van mensen rond hem werden de kleding en de huid van het lichaam geblazen door een flits van 5000°C.
Wat er zijn familie overkomt, kan je lezen op het einde van het eerste deel van deze reeks. Met het besef dat dit nucleaire spook hierna nooit ver weg geweest is, gaan we terug naar het atoomkanon.
Vandaag besloot ik om van het goede weer gebruikt te maken en in het zonnetje bouw van de truckmotoren een aanvang te geven. Ik had het ongebruikte motorblok van een M47-tank klaargelegd om hier een basis van te maken voor twee kleinere motoren, die vrij goed zichtbaar zijn wanneer de motorkap gesloten is.
Het betrof een V12-motor van een M47, zoals je die op deze veilingsite kan zien.
(http://www.baiv.nl/patton-tank-engine-v12-continental-avi-1790-8m/)
Het viel me op dat de onderdelen erg lijken op de Continental zescilindermotoren van de trucks. Ik besloot om de motor uit de assemblage te zagen.
Uiteindelijk was er zelfs een slijpschijfje nodig, maar het blok kon daarna wel doormidden gezaagd worden.
Dan werden de cilinderblokken losgemaakt om in een hoek van 180° gezet te worden. Zo ver ben ik inmiddels geraakt.
Ik ga de individuele cilinders misschien ook losmaken om er een stuk styreen tussen te steken, zodat ik dezelfde afmetingen krijg als op mijn plan. Zo worden ze ook beter ondersteund. Vrijdag kocht ik nog twee grote vellen styreen, de vorige smolten als sneeuw voor de zon die nu eindelijk even doorgebroken is.
Vooraleer we verdergaan met de laatste vorderingen in dit project zullen we vandaag eerst een ander soort documentatie doornemen.
Om de gruwel van de nucleaire oorlog goed te begrijpen kunnen we beroep doen op ooggetuigenverslagen. Een erg levendig exemplaar is in de vorm van een manga uitgebracht in 1972. De auteur, Keiji Nakazawa, heeft als zesjarige jongen de explosie meegemaakt en is als door een wonder niet gewond geraakt omdat hij in de schaduw van een betonnen muur stond. Het verhaal begint echter een aantal weken voor de ramp, wat de kans geeft om de moeilijke toestand te schetsen waarin de familie van Gen (zijn alter ego) zich reeds bevond. Zijn manifest pacifistische vader was bij de militaire dictatuur in onmin geraakt, wat gevolgen had voor zowat alle sociale contacten die de familie in Hiroshima had. De vader werd als verrader beschouwd, dus moest er met de kinderen ook wel iets aan de hand zijn. Japan bleef tot het eind in de overwinning geloven en net zoals in Duitsland ging men er van uit dat de duivelse tegenstander bij overgave vreselijke dingen ging doen. Er was reeds sprake van hongersnood want het voedsel werd voorbehouden aan het leger. Dit komt tot uiting in verschillende scènes waar de kinderen vechten voor een paar kruimels, wat de ouders tot wanhoop leidt.
Zoals je ziet is dit een mangaverhaal pur sang, waarbij de personen op elk plaatje in meer of mindere mate in emoticons veranderen. Dit zal de eerste bladzijden van het verhaal lastig aandoen voor onze realistische smaak. Je hebt namelijk de indruk een kinderverhaaltje aan het lezen te zijn. Dat staat in contrast met het gewicht van dit verhaal, waar de perioden van zonneschijn schaars zijn. Rond het midden van het verhaal komt de nucleaire dreiging al opzetten in de vorm van het Manhattanproject, waar de wetenschappers vorderingen maken bij de productie van de bom. Voortdurend weerklonk er al luchtalarm in de buurt, maar Gen's moeder vraagt zich af waarom de stad nog gespaard bleef. Daar voel je het noodlot al de hoek om komen. Het duurt nog tot de situatie voor het gezin enigszins draaglijk geworden is, als de ons bekende opeenvolging van feiten zich afspeelt, na een schijnbaar loos luchtalarm waar geen formatie bommenwerpers op volgde.
De auteur vertelt in het nawoord dat hij niet gewond raakte omdat hij in de schaduw van een betonnen schoolgebouw stond. Van mensen rond hem werden de kleding en de huid van het lichaam geblazen door een flits van 5000°C.
Wat er zijn familie overkomt, kan je lezen op het einde van het eerste deel van deze reeks. Met het besef dat dit nucleaire spook hierna nooit ver weg geweest is, gaan we terug naar het atoomkanon.
Vandaag besloot ik om van het goede weer gebruikt te maken en in het zonnetje bouw van de truckmotoren een aanvang te geven. Ik had het ongebruikte motorblok van een M47-tank klaargelegd om hier een basis van te maken voor twee kleinere motoren, die vrij goed zichtbaar zijn wanneer de motorkap gesloten is.
Het betrof een V12-motor van een M47, zoals je die op deze veilingsite kan zien.
(http://www.baiv.nl/patton-tank-engine-v12-continental-avi-1790-8m/)
Het viel me op dat de onderdelen erg lijken op de Continental zescilindermotoren van de trucks. Ik besloot om de motor uit de assemblage te zagen.
Uiteindelijk was er zelfs een slijpschijfje nodig, maar het blok kon daarna wel doormidden gezaagd worden.
Dan werden de cilinderblokken losgemaakt om in een hoek van 180° gezet te worden. Zo ver ben ik inmiddels geraakt.
Ik ga de individuele cilinders misschien ook losmaken om er een stuk styreen tussen te steken, zodat ik dezelfde afmetingen krijg als op mijn plan. Zo worden ze ook beter ondersteund. Vrijdag kocht ik nog twee grote vellen styreen, de vorige smolten als sneeuw voor de zon die nu eindelijk even doorgebroken is.
Marc, ik heb het ook over twee verschillende motoren, de foto is van de V12 en de tekeningen van de boxer 6-cilinder. De kleppendeksels zien er wel identiek uit, die zijn dan weer in de kit niet goed herkenbaar maar daar ga ik wat aan doen. De schuine delen op de tekening zijn luchtfilters.
Edit: Ik kom hier net tot de tenenkrullende vaststelling dat ik in mei in Overloon voor zo'n motor gestaan heb zonder het door te hebben. Ze zitten ook in de M75.
Foto van Wikipedia:
Edit: Ik kom hier net tot de tenenkrullende vaststelling dat ik in mei in Overloon voor zo'n motor gestaan heb zonder het door te hebben. Ze zitten ook in de M75.
Foto van Wikipedia:
Laatst bewerkt:
Het motorblok wordt nu op de juiste breedte gebracht door plaatjes uit te snijden die geënt zijn op een op schaal 1/32 afgeprinte voorkant van een M75. Elk kleppendeksel wordt in tweeën gezaagd en tegen een plaatje gezet. Daardoor wordt de motor ook iets langer. Daarna worden de oliekoelers gemaakt.
