1/350 CV-9 Essex en CV-19 Hancock
- Onderwerp starter StevenVD
- Startdatum
Bedankt voor de reacties. Het is een bruine wash geworden op de onderkant van de vliegtuigjes. Die heb ik wel zo dun mogelijk gehouden. Alleen de blauwe vleugels van de Helldivers kregen een zwarte wash, maar dat geeft een extreem effect.
Er moest nog iets toegevoegd worden aan elk vliegtuigje, de antennemast. Die heb ik gemaakt van de verbindingsstukjes uit een PE-setje om ze allemaal standaard te krijgen.
Toen al die stukjes metaal goed vastzaten, kon er gerigd worden.
Voor de Helldivers bestond de rigging uit twee draadjes, de andere types konden in een keer afgewerkt worden.
De Avengers kregen elk een gaatje in de koepel om een MG uit dun ijzerdraad in te steken. De cockpit wordt nu beschilderd, maar omdat dit kleverige Gunze airbrushverf is, gaat dit wat moeizaam.
Er moest nog iets toegevoegd worden aan elk vliegtuigje, de antennemast. Die heb ik gemaakt van de verbindingsstukjes uit een PE-setje om ze allemaal standaard te krijgen.
Toen al die stukjes metaal goed vastzaten, kon er gerigd worden.
Voor de Helldivers bestond de rigging uit twee draadjes, de andere types konden in een keer afgewerkt worden.
De Avengers kregen elk een gaatje in de koepel om een MG uit dun ijzerdraad in te steken. De cockpit wordt nu beschilderd, maar omdat dit kleverige Gunze airbrushverf is, gaat dit wat moeizaam.
Laatst bewerkt:
Bedankt, Yamato. De airwing loopt op zijn einde, we kunnen bijna terug naar de schepen.
Nu alle wash en verf op de vliegtuigjes zat, konden ze allemaal in de matte lak. Hiervoor gebruik ik nog steeds Vallejo's polyurethaanvernis op waterbasis, dat ik in de airbrush giet op ongeveer 50/50 verdunning. De vleugels waren eerst op de schijf aangebracht als volgt:
Na het vernissen is er een heel ander uitzicht, waarbij er geen licht meer verstrooid wordt.
Bij meerdere vleugels waren de decals losgekomen door de kneedgom. Daco Sol heeft er dus niet zoveel vat op.
Om de andere kant te spuiten, heb ik daarom de vleugels tussen de gom laten liggen en heb ik ze een voor een beetgenomen met een pincet tijdens het vernissen.
De vliegtuigjes werden ook afgelakt, maar ik heb niet de moeite genomen om de clearparts te maskeren, de stijlen die er op geschilderd waren moesten toch ook mat zijn. Ik heb alleen geprobeerd de canopies wat te ontzien.
In de paneellijnen kwam er soms wat rijp, dit kan er afgetikt worden met een mespunt. Ik heb eerst alle vleugels definitief op de vliegtuigen gekleefd met secondelijm. Het enige wat nu nog overblijft is een paar likjes verf aan de vleugelbasis om de lijm te camoufleren. Het plaatsen van de vleugels is telkens intuïtie, want er zijn geen pasnokjes voor ingetrokken vleugels voorzien. Eigenlijk jammer als je bedenkt dat de meeste van deze kits met geplooide vleugels gebruikt worden.
Nu alle wash en verf op de vliegtuigjes zat, konden ze allemaal in de matte lak. Hiervoor gebruik ik nog steeds Vallejo's polyurethaanvernis op waterbasis, dat ik in de airbrush giet op ongeveer 50/50 verdunning. De vleugels waren eerst op de schijf aangebracht als volgt:
Na het vernissen is er een heel ander uitzicht, waarbij er geen licht meer verstrooid wordt.
Bij meerdere vleugels waren de decals losgekomen door de kneedgom. Daco Sol heeft er dus niet zoveel vat op.
Om de andere kant te spuiten, heb ik daarom de vleugels tussen de gom laten liggen en heb ik ze een voor een beetgenomen met een pincet tijdens het vernissen.
De vliegtuigjes werden ook afgelakt, maar ik heb niet de moeite genomen om de clearparts te maskeren, de stijlen die er op geschilderd waren moesten toch ook mat zijn. Ik heb alleen geprobeerd de canopies wat te ontzien.
In de paneellijnen kwam er soms wat rijp, dit kan er afgetikt worden met een mespunt. Ik heb eerst alle vleugels definitief op de vliegtuigen gekleefd met secondelijm. Het enige wat nu nog overblijft is een paar likjes verf aan de vleugelbasis om de lijm te camoufleren. Het plaatsen van de vleugels is telkens intuïtie, want er zijn geen pasnokjes voor ingetrokken vleugels voorzien. Eigenlijk jammer als je bedenkt dat de meeste van deze kits met geplooide vleugels gebruikt worden.
Bedankt, Erwin. De airwing staat nu in een veilig hoekje tijdens de werken die nog voorafgaan aan het plaatsen van de vliegtuigen.
Essex en Hancock hadden op het voordek nog een kwetsbare PE-constructie die ik onbetuigd gelaten had. Die moest er nu toch komen. Ik vind dat het niet geweldig goed past, maar gelukkig blijft het hangen.
Het voordek van Hancock is in Lifecolor deck blue gespoten nadat de ankerkettingplaat gemaskeerd is.
Een van de voordelen van deze duobouw: de maskering van de ene kan ongewijzigd overgebracht worden naar de andere.
De plaat is met zwart beneveld en er is wat potlood op gekrabbeld waar de kettingen komen. Omdat dit verdween bij het mat aflakken zal er later wat Molotov zilver in de plaats komen.
De uitsteeksels boven het dek zijn in Lifecolor bleekgrijs gekwast, de kleur die vooraan en achteraan primeert.
Een kleine aanpassing is nodig nu de bodemplaten onder de hull gekleefd zullen worden. Die van Hancock was nog niet op maat gesneden.
De kettingen voor beide schepen konden uit 1 Pontos-set geknipt worden.
Deze toevoeging in de hangar van Essex was nodig in het geval dat iemand door de zijkant in de achterste liftschacht kijkt. Omdat het zicht daar beperkt is, hoefde ik alleen de uiterst rechtse kant van dit laagste hangardek te maken.
Je zal dus niet zien dat hier een gat in de liftschacht gaapt.
Ik heb een ongebruikt stuk van de achtersteven voor de liftmuur gebruikt en dit met een kwast wit geschilderd.
Nu zijn de platen opgekleefd. Uiteraard was er ergens een plaats waar die van Hancock niet plat wilde liggen. Met alle klemkracht is er nu nog maar een kiertje merkbaar, daar zal ik dan wel een golf over laten slaan.
De patrijspoorten aan de boeg waren me nog niet opgevallen, maar ze moeten wel vervangen worden door de slecht gegoten omtrek, geen enkele ervan was rond. Te beginnen bij stuurboord gaan de wenkbrauwen er ook af.
Elke poort wordt volledig met CA vastgelijmd en de ovaal wordt ermee opgevuld.
Dan wordt met een kleine frees de overtollige CA-lijm weggehaald rond elke patrijspoort.
Ook de aansluiting van de bodemplaat met de hull wordt stevig bijgeschuurd. De hull is wat overnaads op deze plaat.
Resultaat van de patrijspoorten aan bakboord.
Onder de naad wordt een overmaat aan CA-lijm gegoten.
Zo kan de hull terug als een geheel gladgeschuurd worden.
Essex en Hancock hadden op het voordek nog een kwetsbare PE-constructie die ik onbetuigd gelaten had. Die moest er nu toch komen. Ik vind dat het niet geweldig goed past, maar gelukkig blijft het hangen.
Het voordek van Hancock is in Lifecolor deck blue gespoten nadat de ankerkettingplaat gemaskeerd is.
Een van de voordelen van deze duobouw: de maskering van de ene kan ongewijzigd overgebracht worden naar de andere.
De plaat is met zwart beneveld en er is wat potlood op gekrabbeld waar de kettingen komen. Omdat dit verdween bij het mat aflakken zal er later wat Molotov zilver in de plaats komen.
De uitsteeksels boven het dek zijn in Lifecolor bleekgrijs gekwast, de kleur die vooraan en achteraan primeert.
Een kleine aanpassing is nodig nu de bodemplaten onder de hull gekleefd zullen worden. Die van Hancock was nog niet op maat gesneden.
De kettingen voor beide schepen konden uit 1 Pontos-set geknipt worden.
Deze toevoeging in de hangar van Essex was nodig in het geval dat iemand door de zijkant in de achterste liftschacht kijkt. Omdat het zicht daar beperkt is, hoefde ik alleen de uiterst rechtse kant van dit laagste hangardek te maken.
Je zal dus niet zien dat hier een gat in de liftschacht gaapt.
Ik heb een ongebruikt stuk van de achtersteven voor de liftmuur gebruikt en dit met een kwast wit geschilderd.
Nu zijn de platen opgekleefd. Uiteraard was er ergens een plaats waar die van Hancock niet plat wilde liggen. Met alle klemkracht is er nu nog maar een kiertje merkbaar, daar zal ik dan wel een golf over laten slaan.
De patrijspoorten aan de boeg waren me nog niet opgevallen, maar ze moeten wel vervangen worden door de slecht gegoten omtrek, geen enkele ervan was rond. Te beginnen bij stuurboord gaan de wenkbrauwen er ook af.
Elke poort wordt volledig met CA vastgelijmd en de ovaal wordt ermee opgevuld.
Dan wordt met een kleine frees de overtollige CA-lijm weggehaald rond elke patrijspoort.
Ook de aansluiting van de bodemplaat met de hull wordt stevig bijgeschuurd. De hull is wat overnaads op deze plaat.
Resultaat van de patrijspoorten aan bakboord.
Onder de naad wordt een overmaat aan CA-lijm gegoten.
Zo kan de hull terug als een geheel gladgeschuurd worden.
Bedankt, het valt wel op dat de ergste exemplaren door de scheeftrekking tweemaal zo groot worden als de ronde poortjes. Het nadeel van het PE is dat de wenkbrauw steeds tegen het raampje aan kleeft.
Bij beide schepen wordt ook de aansluiting van de bodemplaat met de achtersteven volledig gladgeschuurd.
Er wordt nu uitgezocht welke vliegtuigen er in de hangar gaan. Dat zijn vooral die zonder propeller of PE cockpit afgewerkt geraakt zijn, of die zwaarder verweerd waren dan de bedoeling was. Ik ben begonnen met Essex.
Dan gaat het middenstuk er op, hiervoor waren wel lijmklemmen nodig.
De achtersteven paste redelijk, maar er moest in het dek een grote kier gelaten worden.
Vooraan was er de meeste doorkijk, dus hier staan er vier kisten.
De laatst toegevoegde PE-constructie botst met de latjes in de versteviging onderaan het vliegdek, dus is er een overtollig stukje afgehaald. De enkele walkway onder het dek zit nu wat scheef, dit trek ik later wel recht.
Bij Hancock heb ik de stijlen voor de dekrandliftdeur weggehaald, anders kunnen de toestellen er niet door.
Hier zijn kleinere lijmklemmen voldoende, maar het middelstuk wil toch ook weer graag naar bakboord schuiven aangezien het rechts niet door een catwalk tegengehouden wordt.
Hancock krijgt een stel Helldivers in het ruim.
De geleidingsranden onder het dek doen meer kwaad dan goed in het plaatsen van het vliegdek, er moeten stukjes afgehaald worden om het te doen passen zonder te veel geweld. Dat kan de vliegtuigjes doen losschieten. Beide walkways zitten goed maar ze raken de muur niet met hun toegangstrapje.
Nu even wat foto's van een dry-fit met het eiland er op. Dit was wat riskant aangezien het niet zo vast staat. Op een bepaald moment kantelde eentje zelfs om, gelukkig op mijn veiligheidsspelden.
De volgende stap is het plaatsen van alle catwalks rond het vliegdek. Ik spring van het ene schip naar het andere, want bij Essex heb ik de galerijen aangepast naar een opstelling die niet bij deze kit hoort, dus moet ik nog te weten komen welke stukken vervangen moeten worden.
Het lukt nu nog dit te plaatsen met het dek plat op de tafel, maar dat lange eind in de hold&fold komt met de reling boven het dek uit, dus die gaat nog opzij tot de rest er op zit.
Bij beide schepen wordt ook de aansluiting van de bodemplaat met de achtersteven volledig gladgeschuurd.
Er wordt nu uitgezocht welke vliegtuigen er in de hangar gaan. Dat zijn vooral die zonder propeller of PE cockpit afgewerkt geraakt zijn, of die zwaarder verweerd waren dan de bedoeling was. Ik ben begonnen met Essex.
Dan gaat het middenstuk er op, hiervoor waren wel lijmklemmen nodig.
De achtersteven paste redelijk, maar er moest in het dek een grote kier gelaten worden.
Vooraan was er de meeste doorkijk, dus hier staan er vier kisten.
De laatst toegevoegde PE-constructie botst met de latjes in de versteviging onderaan het vliegdek, dus is er een overtollig stukje afgehaald. De enkele walkway onder het dek zit nu wat scheef, dit trek ik later wel recht.
Bij Hancock heb ik de stijlen voor de dekrandliftdeur weggehaald, anders kunnen de toestellen er niet door.
Hier zijn kleinere lijmklemmen voldoende, maar het middelstuk wil toch ook weer graag naar bakboord schuiven aangezien het rechts niet door een catwalk tegengehouden wordt.
Hancock krijgt een stel Helldivers in het ruim.
De geleidingsranden onder het dek doen meer kwaad dan goed in het plaatsen van het vliegdek, er moeten stukjes afgehaald worden om het te doen passen zonder te veel geweld. Dat kan de vliegtuigjes doen losschieten. Beide walkways zitten goed maar ze raken de muur niet met hun toegangstrapje.
Nu even wat foto's van een dry-fit met het eiland er op. Dit was wat riskant aangezien het niet zo vast staat. Op een bepaald moment kantelde eentje zelfs om, gelukkig op mijn veiligheidsspelden.
De volgende stap is het plaatsen van alle catwalks rond het vliegdek. Ik spring van het ene schip naar het andere, want bij Essex heb ik de galerijen aangepast naar een opstelling die niet bij deze kit hoort, dus moet ik nog te weten komen welke stukken vervangen moeten worden.
Het lukt nu nog dit te plaatsen met het dek plat op de tafel, maar dat lange eind in de hold&fold komt met de reling boven het dek uit, dus die gaat nog opzij tot de rest er op zit.
Bedankt voor de mooie reacties, je zal hieronder de bewerking van de deknaden terugvinden.
Deze week is er alleen maar een grote hoeveelheid PE op de schepen gekleefd. Alle galerijen en platformen kunnen nu geplaatst worden. Ik begon bij Hancock omdat die volgens het boekje kan.
Ik heb ook de constructie rond de dekrandlift vastgekleefd, maar het blijkt dat die best meteen op de romp samengesteld werd. Ze zat niet helemaal in het vlak, waarvoor ik al schrik had bij het bouwen. Een beetje aandrukken en opnieuw kleven brengt wel verbetering.
Met een lineaal wordt de vlakheid van het dek rond de naden onderzocht. Soms is het beter om het dek rond de naad terug los te weken. Wat ik ook heb moeten doen, is de flapjes die de stukken dek in elkaar deden schuiven, met een cirkelzaagje doorsnijden via de naad. Ze brachten spanning in de verbinding die het dek opstuwde, waardoor je een put onder de lineaal ziet.
Daarna was het makkelijk om het dek plat te krijgen rond de naad.
Met een ronde scalpel kan je in de naad draaien en het achterdek wat optillen. Met secondelijm kan je daarna de positie bevriezen.
[photo data-id="602469"]https://www.modelbrouwers.nl/media/cache/be/b5/beb5200534e5925c65136d0d51a9228b.jpg[/photo]
Dan kunnen de naden opgevuld worden. Nu komen de talrijkste stukjes uit een carrierbouw aan de beurt, de ondersteuningsdriehoekjes van de catwalks. Je moet deze ook ontdoen van de aanhechtingspuntjes om ze te doen passen in de groef. Het ergste is dat er ergens fouten in de handleiding zitten. Er is een drietal soorten van deze steuntjes en ze hebben dit bij Pontos door elkaar gehaspeld. Gelukkig heb ik twee van deze handleidingen en kan ik er nog uithalen wat wel correct is. De smalle driehoekjes moeten bakboord vooraan het model en dan is er een nummer voor stuurboord en een voor het grootste deel van bakboord. Achteraan zitten er nog een paar van een ander type. Gelukkig zijn ze makkelijk te plaatsen eens schoongemaakt. Er zijn ook trapjes voor de brandblusstations, maar die zijn een kwelling om te plooien want je moet elke trede ervan omplooien zonder het geheel te breken. Je moet ook zelf uitzoeken welk type trapje er past in welke catwalk. Ik vind ook plekken waar er een trap zou moeten komen omdat een catwalk eindigt zonder reling, maar op de handleiding vind ik soms geen nummer. Ook worden daar stukken getoond in de voorbereiding die dan niet in de bouwstap herhaald worden.
Als ik daar wijs uit was, draaide ik de schepen terug om voor de trapjes die naar het vliegdek leiden. Nu volgde ik vooral de 3D-plannen van Trojca.
Bij de Hancock heb ik de valreep aan beide kanten voorzien, aangezien die op actiefoto's voorkomt wordt hij niet altijd volledig gedemonteerd. Ook deze zijn moeilijk te plooien aangezien de treden dreigen los te laten. De hier getoonde valreep heeft al zijn treden aan een kant losgelaten bij het omplooien van de reling, gelukkig heb ik die kunnen teruglijmen.
Dan zijn er nog de bomen om de sloepen te bemannen, 3 per schip.
Er is iets verschil bij de bevestiging aan de twee schepen.
Ik heb de antennemasten ook maar aan de dekrand vastgemaakt, om te kijken of dit nog paste. Ik wilde de masten uit de weg houden om het houten dek makkelijker te plaatsen, maar dit schildert wel makkelijker.
Deze week is er alleen maar een grote hoeveelheid PE op de schepen gekleefd. Alle galerijen en platformen kunnen nu geplaatst worden. Ik begon bij Hancock omdat die volgens het boekje kan.
Ik heb ook de constructie rond de dekrandlift vastgekleefd, maar het blijkt dat die best meteen op de romp samengesteld werd. Ze zat niet helemaal in het vlak, waarvoor ik al schrik had bij het bouwen. Een beetje aandrukken en opnieuw kleven brengt wel verbetering.
Met een lineaal wordt de vlakheid van het dek rond de naden onderzocht. Soms is het beter om het dek rond de naad terug los te weken. Wat ik ook heb moeten doen, is de flapjes die de stukken dek in elkaar deden schuiven, met een cirkelzaagje doorsnijden via de naad. Ze brachten spanning in de verbinding die het dek opstuwde, waardoor je een put onder de lineaal ziet.
Daarna was het makkelijk om het dek plat te krijgen rond de naad.
Met een ronde scalpel kan je in de naad draaien en het achterdek wat optillen. Met secondelijm kan je daarna de positie bevriezen.
[photo data-id="602469"]https://www.modelbrouwers.nl/media/cache/be/b5/beb5200534e5925c65136d0d51a9228b.jpg[/photo]
Dan kunnen de naden opgevuld worden. Nu komen de talrijkste stukjes uit een carrierbouw aan de beurt, de ondersteuningsdriehoekjes van de catwalks. Je moet deze ook ontdoen van de aanhechtingspuntjes om ze te doen passen in de groef. Het ergste is dat er ergens fouten in de handleiding zitten. Er is een drietal soorten van deze steuntjes en ze hebben dit bij Pontos door elkaar gehaspeld. Gelukkig heb ik twee van deze handleidingen en kan ik er nog uithalen wat wel correct is. De smalle driehoekjes moeten bakboord vooraan het model en dan is er een nummer voor stuurboord en een voor het grootste deel van bakboord. Achteraan zitten er nog een paar van een ander type. Gelukkig zijn ze makkelijk te plaatsen eens schoongemaakt. Er zijn ook trapjes voor de brandblusstations, maar die zijn een kwelling om te plooien want je moet elke trede ervan omplooien zonder het geheel te breken. Je moet ook zelf uitzoeken welk type trapje er past in welke catwalk. Ik vind ook plekken waar er een trap zou moeten komen omdat een catwalk eindigt zonder reling, maar op de handleiding vind ik soms geen nummer. Ook worden daar stukken getoond in de voorbereiding die dan niet in de bouwstap herhaald worden.
Als ik daar wijs uit was, draaide ik de schepen terug om voor de trapjes die naar het vliegdek leiden. Nu volgde ik vooral de 3D-plannen van Trojca.
Bij de Hancock heb ik de valreep aan beide kanten voorzien, aangezien die op actiefoto's voorkomt wordt hij niet altijd volledig gedemonteerd. Ook deze zijn moeilijk te plooien aangezien de treden dreigen los te laten. De hier getoonde valreep heeft al zijn treden aan een kant losgelaten bij het omplooien van de reling, gelukkig heb ik die kunnen teruglijmen.
Dan zijn er nog de bomen om de sloepen te bemannen, 3 per schip.
Er is iets verschil bij de bevestiging aan de twee schepen.
Ik heb de antennemasten ook maar aan de dekrand vastgemaakt, om te kijken of dit nog paste. Ik wilde de masten uit de weg houden om het houten dek makkelijker te plaatsen, maar dit schildert wel makkelijker.
Nog een van de trapjes die ik terugvond, is die voor de boat stowage. Hier komt een sloep voor te hangen aan een takel.
Nu de meeste details op de romp zitten, schieten er nog maar een paar grote stappen over voor het schilderen van de buitenkant kan beginnen. Een van die stappen zijn de quadruple Bofors 40mm.
Alle opstellingen die dit geschut herbergden, hadden ringvormige magazijnclips die je in twee boven elkaar liggende lagen PE moet voorzien. Pontos kwam op het idee om de onderste van de twee ringen het hoogste nummer te geven, waardoor ik het foute stukje eerst zes keer had vastgelijmd. Er zat niets anders op dan het terug los te maken, want de bovenste ring is iets groter. Wat overbleef raakte dus de kant niet meer.
Hier zie je van beide sets alle resinstukken en bijhorende splintershields. Je krijgt een pak meer PE dan nodig is voor alle resin. Omdat de Hancock enkele dubbele opstellingen heeft, maar een korter eiland, zit er in die set een half gietblok meer. In totaal heb je zo'n acht opstellingen nodig per schip, maar ik ga er dus in een klap 25 maken.
Eerst moet je alle loopjes aan de kulas kleven. Ik vond het resin hier niet zo handig als dat van Master Models dat ik voor de Columbia gebruikt had. Alle loopjes die nog in het bakje liggen, zijn overtollig.
De pinnen van de loopjes passen er nauwelijks in en daardoor is de uitlijning moeilijker. In sommige gevallen zitten de loopjes te ver uit elkaar of tegeneen gelijmd.
De rail waarin het kanon eleveert moet je maar uit ervaring kunnen buigen, de instructies tonen alleen een volledig gemonteerd kanon. Gelukkig kende ik de stukken al.
Hier zitten ze gemonteerd op het resin.
Helaas krijg je van één PE-stuk niet voldoende exemplaren om op al het meegeleverde resin te kunnen voorzien. Dat zijn de tandheugels onder de kanonnen. Je krijgt er 18 zoals bij de gunshields, maar je hebt er 2 nodig per opstelling. Dit onderdeel wordt ook niet vermeld in de handleiding, en er zijn nog wel een paar stukjes die ik op de 3D-tekening in het boek terugvind maar niet in de handleiding van Pontos. Ik had al een deel van de kanons bevestigd zonder heugels, ze vallen niet op tenzij je van opzij binnenkijkt. Omdat je dit stukje PE dubbelplooit, heb ik er een aantal doorgesneden en enkel gebruikt.
Alle kanons gemonteerd.
De stoeltjes zijn ook minder dan de andere merken, ze breken vaak waar je de stang moet dubbelplooien.
Hier zijn ze gerepareerd.
Relingen passen goed, maar let op de richting want er zitten twee stukjes ketting op geëtst.
Draaiwieltjes met elk drie plooien in, vergelijk met de pincet die een centimeter open staat. Uiteraard breken deze ook graag doormidden.
Hier zijn de splintershields geplooid. Wel elke keer dry-fitten op het resin, want het is nergens 90 graden. Het valt aan te raden om de optionele resin beschermstukjes vooraan de kanonnen te bevestigen, anders kan je de schilden daar niet doen steunen.
Nu de viziertjes nog. Helaas zijn de beschermers apart van de crosshairs, dit kan dus wel in 1 stuk bij andere producenten.
Je moet de beschermers over een boortje zien te rollen, maar ze zijn net een millimeter lang. Het lukte alleen als ik het stukje liet balanceren op de boor en er dan een tang tegenaan duwde. Uiteindelijk waren de 25 opstellingen klaar, daar zullen er maar zo'n 2/3 van nodig zijn.
En nu komen we aan het kleinste kaliber, de 20mm Oerlikons.
Voor de Essex zaten er 62 stuks in en voor de Hancock 63.
Ik merkte dat de voetstukjes niet goed pasten in de platformpjes nu die door een PE plaatje onderaan afgedekt waren. Pontos had dit plaatje beter doorboord, nu moet ik elk pinnetje bijslijpen.
Een van de galerijen was schuin komen te staan en zat nu muurvast, daarom heb ik het plastic doorgeslepen met een papierschijfje. Daardoor werd het PE niet mee doorgesneden en kon ik de galerij met de hand plooien.
Een deel van de galerijen aan bakboord zijn fout ontworpen, er moet plek zitten tussen de galerij en de dekrand om het kanon te bemannen. Check deze referentiefoto van Essex na een kamikaze. Daarom verplaats ik deze gaatjes naar buiten.
Eerst heb ik dus al die 125 voetstukjes bijgeslepen.
Dan moesten er PE-kulasjes geplooid worden. In totaal zijn er 7 plooibewegingen. De eerste twee zie je hier in uitvoering, over de achterkant van een scalpel.
De andere vijf zijn hele kleine plooikantjes die je met een pincet moet uitvoeren.
Het resultaat hiervan is weer niet even goed als bij andere merken, want er is geen stop voor het inbrengen van de loop, en er zit ook een doorkijk door de trommel op de kulas. Ik ga die niet 125 keer opvullen.
De loopjes zitten er nu in. Omdat er niet genoeg PE-stukjes waren, heb ik nog 4 exemplaren uit de stash opgezocht. Aan een vijfde kwam ik niet meer, maar ik denk ze toch niet allemaal nodig te hebben.
Ik ben toen begonnen met de voetstukjes op een schijf te plaatsen om ze later in een beweging te kunnen schilderen.
Helaas ben ik te snel geweest en heb de kanonnetjes al op de voetstukjes geplaatst. Nu hoort daar nog een PE-stukje tussen te komen om het splintershield aan vast te maken, dus was ik op zoek naar een methode om ze er niet allemaal terug af te moeten halen.
Deze foto had ik eerder aangehaald voor de afstand tot de dekrand bij de 20mm-kanons van CV-9 Essex, maar hij is ook belangrijk voor de vorm van de splintershields. Ze tonen een variant van het oorspronkelijke ontwerp met twee happen uit elk schild. Ik zag dat dit niet van bij het begin op de Essex geïnstalleerd was en daarom zit bij de set van Pontos alleen de standaardversie zonder happen. Ook lijkt er mogelijk een aparte vuurleiding op elk kanon te zitten. De periode die ik ga bouwen heeft dit dus wel nodig. Ik had nog wat schildjes van Aber over, maar die hebben er maar vijf per pakket met de happen er uit. Ik zou er wel zestig nodig kunnen hebben. Hancock heeft dan weer de standaardversie op alle foto's die ik vind. Daarom besloot ik om de helft van de Pontos schildjes standaard te installeren en de andere helft om te vormen.
Gelukkig heeft Pontos de schildjes op een voor mij ideale manier ingedeeld in het fret. Met een beweging van deze doorslag kan ik twee schildjes aanpassen.
Het PE kan aan de voorkant wel doorgeduwd worden, maar het is wat te dun en hard om de stukjes echt te scheiden van de plaat.
Vooraan zag het er dus prima uit, maar achteraan waren de hoekjes omgeplooid en ze moesten er telkens nog afgevijld worden. Ook zitten er aan elk schild vier aanhechtingen, dus 120 x 4 keer vijlen.
De kanonnetjes zijn er toch afgehaald, want er is geen andere bevestiging mogelijk.
Alle steunen zijn aan de kanonschilden gekleefd, waarbij ze soms met een tangetje naar het midden gedwongen moeten worden.
Dan kunnen ze op de voetjes gezet worden.
Eindelijk zijn dan de loopjes teruggeplaatst.
De elevatiewieltjes moeten elk aan een hendel geplooid worden. Die durft wel eens weg te schieten uit je pincet.
Wanneer deze wieltjes gemonteerd waren, zijn de kanons van Hancock al weggelegd om te schilderen. Zoals gezegd heeft Essex een latere ontwikkeling met een Mk.14 gyroscopisch vizier op elk kanon bevestigd.
Het vizier met crosshair is daarbij vervangen door een bakje met daarin 2 gyroscopen die de elevatie en de rotatie meten. Om die te doen draaien is het vizier aangesloten op elektrische leidingen en luchtslangen die verbonden zijn aan een pomp vooraan het splintershield.
Om de kanons van Essex enigszins correct te krijgen, moesten alle cirkelvizieren er afgeknipt worden. Ik heb de plaat met de luchtpomp eenvoudig uit een lang stuk PE gescratcht.
De vizieren zijn opgebouwd uit een samenstelling van drie Evergreenprofielen, die dan om de millimeter doorgesneden werd.
Ik heb er dus een zestigtal gemaakt.
Deze kanons zien er na montage als volgt uit:
Nu zijn ze allemaal klaar om te schilderen. Ik moet nog wel de overgebleven Mk51 directors voor de Bofors kanonnen afwerken.
Het aantal bruikbare stukjes in de dozen begint nu toch naar nul af te nemen en ook het PE is op zijn retour. Het geduld kan dus niet lang meer op de proef gesteld worden.
Ik had onrealistisch gehoopt dat het ergens uit de upgrade zou komen, maar de brandstofleidingen die opvallen aan bakboord van Essex-carriers waren nog niet gematerialiseerd. Een aanzet voor deze leidingen is te vinden op de muren van de hangar, maar alles wat lager ligt zou op de hull gegoten moeten zijn en die hebben ze glad gehouden. Daardoor moeten er nu styreenstangetjes opgekleefd worden. Voor een deel verlopen deze leidingen kaarsrecht en zijn er weinig verschillen tussen beide carriers.
Verschillende foto's moesten bestudeerd worden om de buizen van voor tot achter aan te doen sluiten.
Het grootste verschil zit in de sponson voor de eerste hangarpoort, die bij Hancock groter is. De leidingen lopen daar over, waar ze bij Essex erdoorheen gaan.
Vooraan het dek had ik nog de plastic afronding, maar die is om twee redenen niet meer voldoende. Ten eerste moet dat aansluiten op het houten dek, daarom heb ik de dekrand ook zo'n 0.2 mm hoger gekleefd. Maar er is ook detail te zien op de foto's dat er op het plastic niet zit. Waarschijnlijk is dit om reling op het dek te kunnen zetten.
Hier heb ik vier strookjes metaal uitgesneden.
Ze zijn een eerste maal geplooid over een messingbuis.
Nu zijn ze iets te klein geplooid met een tweede buis.
Aanduidingen voor de gaten zijn gemaakt.
Hier zijn de gaten geboord en verder uitgesneden, als ik had moeten plooien met die gaten er in dan was de plaat dubbelgeplooid.
De stukjes zijn met secondelijm vastgedrukt zodat de juiste radius er in gekomen is. Hier zal het houten dek nu tegenaan moeten passen.
16 directors zijn afgewerkt met zeer kleine stukjes PE. Ze zijn zo'n 4 mm groot.
Ik had nog gedraaide HF-antennes, maar die zouden alleen links en rechts van de zoeklichten komen. Ik ontdekte dat Essex er nog meer had, maar vond slechts van 1 de locatie. Die van Hancock staan iets meer naar voor.
Hier staan de antennes aangegeven. Verder heb ik bij Essex de venturi rond de brug nog iets verlengd en de relingen, luidsprekers en trappen nog toegevoegd. Twee buisjes aan de schoorsteen zijn uit draad geplooid.
Het was nog een zware klus om alle Carley-floats uit de sprue te snijden en daarbij de touwtjes te laten zitten. Ik vind het ook spijtig dat er niet zoals bij de Columbia een PE lattenbodem in de vlotjes kon gezet worden, maar gelukkig komt die bodem niet in beeld omdat de vlotjes allemaal onder de galerijen en catwalks hangen. Ik overweeg om de floater nets, het laatste stuk PE, afzonderlijk te schilderen, want deze zijn doorschijnend geëtst.
Enkele dagen PE-plooiwerk zitten er alweer op.
Deze floater net baskets voor noodgevallen moesten voor elk van de schepen meer dan vijftig keer gemaakt worden. Daarbij moesten ze over een boor van 1,6 mm gerold worden.
De kantjes zijn hier dichtgeplooid en hoewel dit niet echt nodig is, heb ik dit toch maar verlijmd. In tegenstelling tot de baskets van de Princeton destijds zijn voor- en achterkant hetzelfde.
Er zijn meerdere soorten bevestigingen voor deze manden meegeleverd, maar ik kan op heel het instructieblad maar 1 variant vinden. Die vereist het plooien van 2 L-profielen per mand. Het is moeilijk te zien hoe dit aan de mand gekleefd moet worden, maar ik heb het kunnen ontcijferen.
De steuntjes zijn aan de manden bevestigd voor de twee schepen.
Voor beide schepen heb ik de horizontale vlakken zoals de galerijen en de uitgangen van de hangar in Deck Blue gespoten. Omdat deze verf vrij fragiel is, heb ik er daarna P+ op gekwast. Ik moet dit namelijk afplakken voor de camouflage van het schip, die op alle verticale vlakken moet komen. Ik dacht eerst dat ik de masking van het ene schip op het andere zou kunnen overbrengen na het spuiten van eentje ervan, maar ze moeten beide in dezelfde kleur grijs en daarna komen er verschillende kleuren over. Het lijkt me handiger als ik van het ene op het andere schip kan doorspuiten in plaats van eerst een hele camo te moeten afwerken op eentje. Het is alleen iets meer afplakwerk. Ik begon bij Essex.
Nu worden de zoeklichten van beide schepen aangepakt. Ik had voor Hancock de spareparts uit de Veryfire Cleveland-set gebruikt. Ik had voor Essex niet genoeg over om die ook te voorzien. Daarnaast heb ik de laatste maanden een aantal Amerikaanse slagschepen gekocht. Bij de luxe uitbreidingssets die ik daarvoor voorzien had, zaten blijkbaar geen resin zoeklichten zoals bij de Cleveland-set. Ik ging dus op zoek naar een oplossing en vond die bij het merk Eduard. Die maken op 1/350 drie maten van zoeklichten. Ik had niet helemaal door welke ik nodig had, waarschijnlijk vroeger of later toch van elke soort wat. Dus bestelde ik elk setje een keer.
Na een bestudering van foto's en de schema's in Trojca was het duidelijk dat er twee 24 inch lichten nodig zijn op de brug en twee 36 inchers op de schoorsteen. Wat ik op de Hancock geplaatst had, kwam totaal niet overeen met de details die Eduard verschafte, dus heb ik dat er meteen afgehaald. Ik had blijkbaar geen 36 inch gebruikt, maar 24 inch en dat heeft een heel ander statief. Met deze sets van Eduard kan ik de twee schepen identiek uitrusten.
Ook zit er bij de sets van Eduard altijd een zeer degelijke handleiding bij op een reusachtige schaal.
Vergelijk maar wat er op Hancock stond en wat er nu in de plaats komt.
En nu nog de hele Hancock afplakken.
Ik heb de grote afplakoefening voor het dek beëindigd, alleen daar waar ik niet bij kom zit er nog geen tape.
De luiken worden met stukjes op maat gesneden karton dichtgemaakt. Door goed te meten blijven ze vanzelf zitten zonder lijm. De gecombineerde hangarpoort vooraan is met een paneel aan de binnenkant afgesloten, hier kan ik bij langs de voorste lift. Helaas hoor ik bij Hancock al een paar vliegtuigen ronddwalen in de romp.
Ik heb toch de floater net baskets al maar vastgelijmd voor het schilderen, want er was wel wat breekwerk nodig. Je kan beter deze netjes vastmaken vooraleer je de Carley-floats bevestigt, want de steuntjes moeten op regelmatige intervallen komen. Gelukkig kreeg ik de floats makkelijk los.
Een aantal zaken wordt klaargezet om in de primer te gaan. Ik heb een paar grijze Gunze-verfpotjes over om op te gebruiken.
Hier is de Essex al onderweg om in de IJN Grey te gaan. De Tamiya verfstand voor autocarrosserieën doet het ook prima voor flattops, wel even het zwaartepunt zoeken. Het hele schip draait als je begint te spuiten, vandaar de fles.
De AA-guns worden in USAF-grijs gezet aangezien de Japanse verf al op is.
De primer zit er op en de rest zal met Lifecolor gespoten worden.
na het lichtgrijs is nu de Hancock in Ocean Grey 5-O gezet en daarover gemaskeerd voor het Dull Black. Nu Essex nog afplakken en dan kan het zwart gespoten worden.
De derde kleur die gebruikt wordt, Dull Black, wordt met Vallejo NATO Black gespoten, want Lifecolor heeft in zijn gamma geen Dull Black en dan gebruik ik liever Vallejo Air dat met zijn druppelaar een stuk handiger in gebruik is dan de Lifecolor schroefpotjes met dikke verf. Gelukkig moeten er op het eiland geen radarantennes afgeplakt worden.
Het zwart wordt daarom met mijn nieuwe H&S Evolution 2 in 1 gespoten.
Er is wel een raar effect dat hier en daar opduikt, gelukkig niet op erg zichtbare plekken. In dit geval zou dat kunnen komen omdat er eerst glossy Gunze grijs als primer voor het PE gebruikt is en daarover de Lifecolor. Die is dan aangetast door de Vallejo en verloor zijn hechting op de glanzende verf. Geen nood, hier moet toch nog schaduw over.
Een ander probleem met haast witte modellen is dat het minste van donkere verf terugkomt als overspray. Dat was bijna onvermijdelijk, tenzij ik het hele schip zou afgeplakt hebben.
Ook dat kan achteraf gemakkelijk bijgewerkt worden door post-shade. Ik heb nog een klein detail toegevoegd aan de boeg van de Hancock, waar een opening voor een paravanelijn weggelaten was.
Om het Pontosdek op het model te kunnen kleven, moet dat ook geschaduwd en verweerd worden. Dit kan gelukkig los van het model en ik heb Midnight Blue gebruikt om wat nadruk te leggen. Ik had misschien beter niet de verbinding tussen de dekdelen benadrukt, maar daar komt toch een PE-strook tussen.
Voor de vervaging van de deck stain heb ik zandkleurige primer verstoven op het dek.
Vervolgens heb ik de transverse girders (de metalen bevestigingsprofielen tussen de dekplanken) met een Aqualiner donkerblauw gekleurd. Deze stroken zijn anders nauwelijks op te merken in het dek. Het enige nadeel is dat het spul blijkbaar niet van je handen te wassen is, ook al staat er op dat het met water weggaat. Ik heb per ongeluk op een van de achterste girders de brush tip gebruikt, waardoor die extra geaccentueerd raakte.
Ik heb de gaatjes in het dek al maar weggehaald, ook al wordt het daardoor wat fragieler.
Ik breng eerst contactlijm aan waar ik de decksticker ga kleven, want het is bekend dat de sticker na een tijdje of door warmte loskomt.
Vooraan en achteraan moet ik een strookje afsnijden om het te doen passen op mijn zelfgemaakte dekrand. Verder past het bij de Essex alvast perfect. Bij de Hancock verwacht ik hier wat problemen, die moet nog.
Hier is de overspray weggehaald door de basisverf opnieuw toe te passen. Het eiland is een dry-fit en dat zal nog een poosje zo moeten blijven. Er zullen nog dekmarkeringen afgeplakt moeten worden na het plaatsen van het PE voor de vangkabels.
Hier het dek van Hancock dat al ge-Aqualined is.
nu gaan we weer verder met constructiewerk, of moet ik zeggen deconstructie.
Nog een plaatje van Hancock met zijn dek opgeplakt. Ook hier moesten maar kleine reepjes van het uiteinde van elk stuk gehaald worden om ze aan de naden niet te doen overlappen.
Hier blunder nummer een, de dekrandlift wil niet passen tussen de liftsteunen. Dit probleem geldt dan ook nog eens maal twee. Een dry-fit met de lift tijdens de bouw zou dit voorkomen hebben, maar ik dacht dat ik de juiste positie pas zeker zou weten als het houten dek er op plakte. De enige oplossing om het clean af te werken, is het PE er terug af halen. Maar dit begon al tijdens de bevestiging uiteen te vallen.
Dit losmaken viel wel mee, al waren er bepaalde stukjes die loskwamen. De stukken moeten dan een millimeter verschoven worden. Gelukkig komt de lift hier voor te staan.
De methode om dit van de romp te halen, is met een schaafmesje achter het PE te gaan waar je de verf van de romp niet raakt.
De achterkant is lastiger omdat hier de leidingen tegenaan zitten.
De lift wordt nu eerst vastgelijmd voordat de PE-toestand er terug tegen komt.
Het stukje dek dat je nodig hebt voor het uitstekende deel van de lift, krijg je vier keer van Pontos. Latere verbouwingen van de Essex kunnen meerdere dekrandliften gehad hebben, maar dat kan je met deze Pontos-set sowieso niet bouwen.
Ik heb de onderkant van de lift gespoten volgens een vroege foto waarin hij verticaal stond, hij was mee in de camouflage gezet. Da is haast niet recht af te lijnen met alle frames die uitsteken onder het dek.
Essex had hetzelfde probleem, gelukkig had ik nu ervaring met het loskloppen van de lift.
Ook hier kan de schade weggespoten worden.
Bij Essex had ik de poorten dicht gelaten en daarom kan deze lift in opgeplooide stand gezet worden. Dan moeten de veiligheidsnetten wel omgeplooid worden. Ik maakte die dus los en kleefde ze over het dek.
Een dry-fit van de lift in positie ziet er als volgt uit, ook met de camo doorgezet onder de lift.
Nu was er nog een onregelmatigheid om weg te werken in de voorste liftschacht van de Hancock. Om dit te verduidelijken, heb ik schema's van de doorsnede van het schip getekend.
Ik probeerde de wand in te drukken, maar die werd stevig ondersteund door die plaat in het vooronder. Toch zou dit scenario beter zijn het het terug losmaken van het vliegdek, want dan ging de deknaad er ook weer aan.
Gelukkig hoeft het niet langs boven, de onderkant is ook nog bereikbaar. Er moet dan wel door zo'n vijf millimeter plastic gezaagd worden. Zolang ligt het vliegdek op een klein verhoogje om de reling niet te beschadigen.
Dan wordt er flink tekeer gegaan met een bovenfrees op een Dremel, die de steunplaat in het vooronder volledig wegfreest/smelt. Ook een stuk hangarvloer dat in het vooronder uitsteekt, moet er aan geloven.
Nu kan het stuk hangarwand omver geduwd worden. Het kan door de opening onder in het schip naar buiten.
Nu wordt het stuk teruggekleefd in de juiste positie, met twee plankjes aan de kanten om de zijmuren te verlengen.
De verfomfaaide vloer wordt gerepareerd met putty. Het ziet er klunzig uit maar in feite komt hier grotendeels een stuk van de houten liftvloer overheen. Met deze ingrepen kan het dek straks verder afgewerkt worden met PE en hopelijk moet er dan geen meer op zijn kop.
Nu de meeste details op de romp zitten, schieten er nog maar een paar grote stappen over voor het schilderen van de buitenkant kan beginnen. Een van die stappen zijn de quadruple Bofors 40mm.
Alle opstellingen die dit geschut herbergden, hadden ringvormige magazijnclips die je in twee boven elkaar liggende lagen PE moet voorzien. Pontos kwam op het idee om de onderste van de twee ringen het hoogste nummer te geven, waardoor ik het foute stukje eerst zes keer had vastgelijmd. Er zat niets anders op dan het terug los te maken, want de bovenste ring is iets groter. Wat overbleef raakte dus de kant niet meer.
Hier zie je van beide sets alle resinstukken en bijhorende splintershields. Je krijgt een pak meer PE dan nodig is voor alle resin. Omdat de Hancock enkele dubbele opstellingen heeft, maar een korter eiland, zit er in die set een half gietblok meer. In totaal heb je zo'n acht opstellingen nodig per schip, maar ik ga er dus in een klap 25 maken.
Eerst moet je alle loopjes aan de kulas kleven. Ik vond het resin hier niet zo handig als dat van Master Models dat ik voor de Columbia gebruikt had. Alle loopjes die nog in het bakje liggen, zijn overtollig.
De pinnen van de loopjes passen er nauwelijks in en daardoor is de uitlijning moeilijker. In sommige gevallen zitten de loopjes te ver uit elkaar of tegeneen gelijmd.
De rail waarin het kanon eleveert moet je maar uit ervaring kunnen buigen, de instructies tonen alleen een volledig gemonteerd kanon. Gelukkig kende ik de stukken al.
Hier zitten ze gemonteerd op het resin.
Helaas krijg je van één PE-stuk niet voldoende exemplaren om op al het meegeleverde resin te kunnen voorzien. Dat zijn de tandheugels onder de kanonnen. Je krijgt er 18 zoals bij de gunshields, maar je hebt er 2 nodig per opstelling. Dit onderdeel wordt ook niet vermeld in de handleiding, en er zijn nog wel een paar stukjes die ik op de 3D-tekening in het boek terugvind maar niet in de handleiding van Pontos. Ik had al een deel van de kanons bevestigd zonder heugels, ze vallen niet op tenzij je van opzij binnenkijkt. Omdat je dit stukje PE dubbelplooit, heb ik er een aantal doorgesneden en enkel gebruikt.
Alle kanons gemonteerd.
De stoeltjes zijn ook minder dan de andere merken, ze breken vaak waar je de stang moet dubbelplooien.
Hier zijn ze gerepareerd.
Relingen passen goed, maar let op de richting want er zitten twee stukjes ketting op geëtst.
Draaiwieltjes met elk drie plooien in, vergelijk met de pincet die een centimeter open staat. Uiteraard breken deze ook graag doormidden.
Hier zijn de splintershields geplooid. Wel elke keer dry-fitten op het resin, want het is nergens 90 graden. Het valt aan te raden om de optionele resin beschermstukjes vooraan de kanonnen te bevestigen, anders kan je de schilden daar niet doen steunen.
Nu de viziertjes nog. Helaas zijn de beschermers apart van de crosshairs, dit kan dus wel in 1 stuk bij andere producenten.
Je moet de beschermers over een boortje zien te rollen, maar ze zijn net een millimeter lang. Het lukte alleen als ik het stukje liet balanceren op de boor en er dan een tang tegenaan duwde. Uiteindelijk waren de 25 opstellingen klaar, daar zullen er maar zo'n 2/3 van nodig zijn.
En nu komen we aan het kleinste kaliber, de 20mm Oerlikons.
Voor de Essex zaten er 62 stuks in en voor de Hancock 63.
Ik merkte dat de voetstukjes niet goed pasten in de platformpjes nu die door een PE plaatje onderaan afgedekt waren. Pontos had dit plaatje beter doorboord, nu moet ik elk pinnetje bijslijpen.
Een van de galerijen was schuin komen te staan en zat nu muurvast, daarom heb ik het plastic doorgeslepen met een papierschijfje. Daardoor werd het PE niet mee doorgesneden en kon ik de galerij met de hand plooien.
Een deel van de galerijen aan bakboord zijn fout ontworpen, er moet plek zitten tussen de galerij en de dekrand om het kanon te bemannen. Check deze referentiefoto van Essex na een kamikaze. Daarom verplaats ik deze gaatjes naar buiten.
Eerst heb ik dus al die 125 voetstukjes bijgeslepen.
Dan moesten er PE-kulasjes geplooid worden. In totaal zijn er 7 plooibewegingen. De eerste twee zie je hier in uitvoering, over de achterkant van een scalpel.
De andere vijf zijn hele kleine plooikantjes die je met een pincet moet uitvoeren.
Het resultaat hiervan is weer niet even goed als bij andere merken, want er is geen stop voor het inbrengen van de loop, en er zit ook een doorkijk door de trommel op de kulas. Ik ga die niet 125 keer opvullen.
De loopjes zitten er nu in. Omdat er niet genoeg PE-stukjes waren, heb ik nog 4 exemplaren uit de stash opgezocht. Aan een vijfde kwam ik niet meer, maar ik denk ze toch niet allemaal nodig te hebben.
Ik ben toen begonnen met de voetstukjes op een schijf te plaatsen om ze later in een beweging te kunnen schilderen.
Helaas ben ik te snel geweest en heb de kanonnetjes al op de voetstukjes geplaatst. Nu hoort daar nog een PE-stukje tussen te komen om het splintershield aan vast te maken, dus was ik op zoek naar een methode om ze er niet allemaal terug af te moeten halen.
Deze foto had ik eerder aangehaald voor de afstand tot de dekrand bij de 20mm-kanons van CV-9 Essex, maar hij is ook belangrijk voor de vorm van de splintershields. Ze tonen een variant van het oorspronkelijke ontwerp met twee happen uit elk schild. Ik zag dat dit niet van bij het begin op de Essex geïnstalleerd was en daarom zit bij de set van Pontos alleen de standaardversie zonder happen. Ook lijkt er mogelijk een aparte vuurleiding op elk kanon te zitten. De periode die ik ga bouwen heeft dit dus wel nodig. Ik had nog wat schildjes van Aber over, maar die hebben er maar vijf per pakket met de happen er uit. Ik zou er wel zestig nodig kunnen hebben. Hancock heeft dan weer de standaardversie op alle foto's die ik vind. Daarom besloot ik om de helft van de Pontos schildjes standaard te installeren en de andere helft om te vormen.
Gelukkig heeft Pontos de schildjes op een voor mij ideale manier ingedeeld in het fret. Met een beweging van deze doorslag kan ik twee schildjes aanpassen.
Het PE kan aan de voorkant wel doorgeduwd worden, maar het is wat te dun en hard om de stukjes echt te scheiden van de plaat.
Vooraan zag het er dus prima uit, maar achteraan waren de hoekjes omgeplooid en ze moesten er telkens nog afgevijld worden. Ook zitten er aan elk schild vier aanhechtingen, dus 120 x 4 keer vijlen.
De kanonnetjes zijn er toch afgehaald, want er is geen andere bevestiging mogelijk.
Alle steunen zijn aan de kanonschilden gekleefd, waarbij ze soms met een tangetje naar het midden gedwongen moeten worden.
Dan kunnen ze op de voetjes gezet worden.
Eindelijk zijn dan de loopjes teruggeplaatst.
De elevatiewieltjes moeten elk aan een hendel geplooid worden. Die durft wel eens weg te schieten uit je pincet.
Wanneer deze wieltjes gemonteerd waren, zijn de kanons van Hancock al weggelegd om te schilderen. Zoals gezegd heeft Essex een latere ontwikkeling met een Mk.14 gyroscopisch vizier op elk kanon bevestigd.
Het vizier met crosshair is daarbij vervangen door een bakje met daarin 2 gyroscopen die de elevatie en de rotatie meten. Om die te doen draaien is het vizier aangesloten op elektrische leidingen en luchtslangen die verbonden zijn aan een pomp vooraan het splintershield.
Om de kanons van Essex enigszins correct te krijgen, moesten alle cirkelvizieren er afgeknipt worden. Ik heb de plaat met de luchtpomp eenvoudig uit een lang stuk PE gescratcht.
De vizieren zijn opgebouwd uit een samenstelling van drie Evergreenprofielen, die dan om de millimeter doorgesneden werd.
Ik heb er dus een zestigtal gemaakt.
Deze kanons zien er na montage als volgt uit:
Nu zijn ze allemaal klaar om te schilderen. Ik moet nog wel de overgebleven Mk51 directors voor de Bofors kanonnen afwerken.
Het aantal bruikbare stukjes in de dozen begint nu toch naar nul af te nemen en ook het PE is op zijn retour. Het geduld kan dus niet lang meer op de proef gesteld worden.
Ik had onrealistisch gehoopt dat het ergens uit de upgrade zou komen, maar de brandstofleidingen die opvallen aan bakboord van Essex-carriers waren nog niet gematerialiseerd. Een aanzet voor deze leidingen is te vinden op de muren van de hangar, maar alles wat lager ligt zou op de hull gegoten moeten zijn en die hebben ze glad gehouden. Daardoor moeten er nu styreenstangetjes opgekleefd worden. Voor een deel verlopen deze leidingen kaarsrecht en zijn er weinig verschillen tussen beide carriers.
Verschillende foto's moesten bestudeerd worden om de buizen van voor tot achter aan te doen sluiten.
Het grootste verschil zit in de sponson voor de eerste hangarpoort, die bij Hancock groter is. De leidingen lopen daar over, waar ze bij Essex erdoorheen gaan.
Vooraan het dek had ik nog de plastic afronding, maar die is om twee redenen niet meer voldoende. Ten eerste moet dat aansluiten op het houten dek, daarom heb ik de dekrand ook zo'n 0.2 mm hoger gekleefd. Maar er is ook detail te zien op de foto's dat er op het plastic niet zit. Waarschijnlijk is dit om reling op het dek te kunnen zetten.
Hier heb ik vier strookjes metaal uitgesneden.
Ze zijn een eerste maal geplooid over een messingbuis.
Nu zijn ze iets te klein geplooid met een tweede buis.
Aanduidingen voor de gaten zijn gemaakt.
Hier zijn de gaten geboord en verder uitgesneden, als ik had moeten plooien met die gaten er in dan was de plaat dubbelgeplooid.
De stukjes zijn met secondelijm vastgedrukt zodat de juiste radius er in gekomen is. Hier zal het houten dek nu tegenaan moeten passen.
16 directors zijn afgewerkt met zeer kleine stukjes PE. Ze zijn zo'n 4 mm groot.
Ik had nog gedraaide HF-antennes, maar die zouden alleen links en rechts van de zoeklichten komen. Ik ontdekte dat Essex er nog meer had, maar vond slechts van 1 de locatie. Die van Hancock staan iets meer naar voor.
Hier staan de antennes aangegeven. Verder heb ik bij Essex de venturi rond de brug nog iets verlengd en de relingen, luidsprekers en trappen nog toegevoegd. Twee buisjes aan de schoorsteen zijn uit draad geplooid.
Het was nog een zware klus om alle Carley-floats uit de sprue te snijden en daarbij de touwtjes te laten zitten. Ik vind het ook spijtig dat er niet zoals bij de Columbia een PE lattenbodem in de vlotjes kon gezet worden, maar gelukkig komt die bodem niet in beeld omdat de vlotjes allemaal onder de galerijen en catwalks hangen. Ik overweeg om de floater nets, het laatste stuk PE, afzonderlijk te schilderen, want deze zijn doorschijnend geëtst.
Enkele dagen PE-plooiwerk zitten er alweer op.
Deze floater net baskets voor noodgevallen moesten voor elk van de schepen meer dan vijftig keer gemaakt worden. Daarbij moesten ze over een boor van 1,6 mm gerold worden.
De kantjes zijn hier dichtgeplooid en hoewel dit niet echt nodig is, heb ik dit toch maar verlijmd. In tegenstelling tot de baskets van de Princeton destijds zijn voor- en achterkant hetzelfde.
Er zijn meerdere soorten bevestigingen voor deze manden meegeleverd, maar ik kan op heel het instructieblad maar 1 variant vinden. Die vereist het plooien van 2 L-profielen per mand. Het is moeilijk te zien hoe dit aan de mand gekleefd moet worden, maar ik heb het kunnen ontcijferen.
De steuntjes zijn aan de manden bevestigd voor de twee schepen.
Voor beide schepen heb ik de horizontale vlakken zoals de galerijen en de uitgangen van de hangar in Deck Blue gespoten. Omdat deze verf vrij fragiel is, heb ik er daarna P+ op gekwast. Ik moet dit namelijk afplakken voor de camouflage van het schip, die op alle verticale vlakken moet komen. Ik dacht eerst dat ik de masking van het ene schip op het andere zou kunnen overbrengen na het spuiten van eentje ervan, maar ze moeten beide in dezelfde kleur grijs en daarna komen er verschillende kleuren over. Het lijkt me handiger als ik van het ene op het andere schip kan doorspuiten in plaats van eerst een hele camo te moeten afwerken op eentje. Het is alleen iets meer afplakwerk. Ik begon bij Essex.
Nu worden de zoeklichten van beide schepen aangepakt. Ik had voor Hancock de spareparts uit de Veryfire Cleveland-set gebruikt. Ik had voor Essex niet genoeg over om die ook te voorzien. Daarnaast heb ik de laatste maanden een aantal Amerikaanse slagschepen gekocht. Bij de luxe uitbreidingssets die ik daarvoor voorzien had, zaten blijkbaar geen resin zoeklichten zoals bij de Cleveland-set. Ik ging dus op zoek naar een oplossing en vond die bij het merk Eduard. Die maken op 1/350 drie maten van zoeklichten. Ik had niet helemaal door welke ik nodig had, waarschijnlijk vroeger of later toch van elke soort wat. Dus bestelde ik elk setje een keer.
Na een bestudering van foto's en de schema's in Trojca was het duidelijk dat er twee 24 inch lichten nodig zijn op de brug en twee 36 inchers op de schoorsteen. Wat ik op de Hancock geplaatst had, kwam totaal niet overeen met de details die Eduard verschafte, dus heb ik dat er meteen afgehaald. Ik had blijkbaar geen 36 inch gebruikt, maar 24 inch en dat heeft een heel ander statief. Met deze sets van Eduard kan ik de twee schepen identiek uitrusten.
Ook zit er bij de sets van Eduard altijd een zeer degelijke handleiding bij op een reusachtige schaal.
Vergelijk maar wat er op Hancock stond en wat er nu in de plaats komt.
En nu nog de hele Hancock afplakken.
Ik heb de grote afplakoefening voor het dek beëindigd, alleen daar waar ik niet bij kom zit er nog geen tape.
De luiken worden met stukjes op maat gesneden karton dichtgemaakt. Door goed te meten blijven ze vanzelf zitten zonder lijm. De gecombineerde hangarpoort vooraan is met een paneel aan de binnenkant afgesloten, hier kan ik bij langs de voorste lift. Helaas hoor ik bij Hancock al een paar vliegtuigen ronddwalen in de romp.
Ik heb toch de floater net baskets al maar vastgelijmd voor het schilderen, want er was wel wat breekwerk nodig. Je kan beter deze netjes vastmaken vooraleer je de Carley-floats bevestigt, want de steuntjes moeten op regelmatige intervallen komen. Gelukkig kreeg ik de floats makkelijk los.
Een aantal zaken wordt klaargezet om in de primer te gaan. Ik heb een paar grijze Gunze-verfpotjes over om op te gebruiken.
Hier is de Essex al onderweg om in de IJN Grey te gaan. De Tamiya verfstand voor autocarrosserieën doet het ook prima voor flattops, wel even het zwaartepunt zoeken. Het hele schip draait als je begint te spuiten, vandaar de fles.
De AA-guns worden in USAF-grijs gezet aangezien de Japanse verf al op is.
De primer zit er op en de rest zal met Lifecolor gespoten worden.
na het lichtgrijs is nu de Hancock in Ocean Grey 5-O gezet en daarover gemaskeerd voor het Dull Black. Nu Essex nog afplakken en dan kan het zwart gespoten worden.
De derde kleur die gebruikt wordt, Dull Black, wordt met Vallejo NATO Black gespoten, want Lifecolor heeft in zijn gamma geen Dull Black en dan gebruik ik liever Vallejo Air dat met zijn druppelaar een stuk handiger in gebruik is dan de Lifecolor schroefpotjes met dikke verf. Gelukkig moeten er op het eiland geen radarantennes afgeplakt worden.
Het zwart wordt daarom met mijn nieuwe H&S Evolution 2 in 1 gespoten.
Er is wel een raar effect dat hier en daar opduikt, gelukkig niet op erg zichtbare plekken. In dit geval zou dat kunnen komen omdat er eerst glossy Gunze grijs als primer voor het PE gebruikt is en daarover de Lifecolor. Die is dan aangetast door de Vallejo en verloor zijn hechting op de glanzende verf. Geen nood, hier moet toch nog schaduw over.
Een ander probleem met haast witte modellen is dat het minste van donkere verf terugkomt als overspray. Dat was bijna onvermijdelijk, tenzij ik het hele schip zou afgeplakt hebben.
Ook dat kan achteraf gemakkelijk bijgewerkt worden door post-shade. Ik heb nog een klein detail toegevoegd aan de boeg van de Hancock, waar een opening voor een paravanelijn weggelaten was.
Om het Pontosdek op het model te kunnen kleven, moet dat ook geschaduwd en verweerd worden. Dit kan gelukkig los van het model en ik heb Midnight Blue gebruikt om wat nadruk te leggen. Ik had misschien beter niet de verbinding tussen de dekdelen benadrukt, maar daar komt toch een PE-strook tussen.
Voor de vervaging van de deck stain heb ik zandkleurige primer verstoven op het dek.
Vervolgens heb ik de transverse girders (de metalen bevestigingsprofielen tussen de dekplanken) met een Aqualiner donkerblauw gekleurd. Deze stroken zijn anders nauwelijks op te merken in het dek. Het enige nadeel is dat het spul blijkbaar niet van je handen te wassen is, ook al staat er op dat het met water weggaat. Ik heb per ongeluk op een van de achterste girders de brush tip gebruikt, waardoor die extra geaccentueerd raakte.
Ik heb de gaatjes in het dek al maar weggehaald, ook al wordt het daardoor wat fragieler.
Ik breng eerst contactlijm aan waar ik de decksticker ga kleven, want het is bekend dat de sticker na een tijdje of door warmte loskomt.
Vooraan en achteraan moet ik een strookje afsnijden om het te doen passen op mijn zelfgemaakte dekrand. Verder past het bij de Essex alvast perfect. Bij de Hancock verwacht ik hier wat problemen, die moet nog.
Hier is de overspray weggehaald door de basisverf opnieuw toe te passen. Het eiland is een dry-fit en dat zal nog een poosje zo moeten blijven. Er zullen nog dekmarkeringen afgeplakt moeten worden na het plaatsen van het PE voor de vangkabels.
Hier het dek van Hancock dat al ge-Aqualined is.
nu gaan we weer verder met constructiewerk, of moet ik zeggen deconstructie.
Nog een plaatje van Hancock met zijn dek opgeplakt. Ook hier moesten maar kleine reepjes van het uiteinde van elk stuk gehaald worden om ze aan de naden niet te doen overlappen.
Hier blunder nummer een, de dekrandlift wil niet passen tussen de liftsteunen. Dit probleem geldt dan ook nog eens maal twee. Een dry-fit met de lift tijdens de bouw zou dit voorkomen hebben, maar ik dacht dat ik de juiste positie pas zeker zou weten als het houten dek er op plakte. De enige oplossing om het clean af te werken, is het PE er terug af halen. Maar dit begon al tijdens de bevestiging uiteen te vallen.
Dit losmaken viel wel mee, al waren er bepaalde stukjes die loskwamen. De stukken moeten dan een millimeter verschoven worden. Gelukkig komt de lift hier voor te staan.
De methode om dit van de romp te halen, is met een schaafmesje achter het PE te gaan waar je de verf van de romp niet raakt.
De achterkant is lastiger omdat hier de leidingen tegenaan zitten.
De lift wordt nu eerst vastgelijmd voordat de PE-toestand er terug tegen komt.
Het stukje dek dat je nodig hebt voor het uitstekende deel van de lift, krijg je vier keer van Pontos. Latere verbouwingen van de Essex kunnen meerdere dekrandliften gehad hebben, maar dat kan je met deze Pontos-set sowieso niet bouwen.
Ik heb de onderkant van de lift gespoten volgens een vroege foto waarin hij verticaal stond, hij was mee in de camouflage gezet. Da is haast niet recht af te lijnen met alle frames die uitsteken onder het dek.
Essex had hetzelfde probleem, gelukkig had ik nu ervaring met het loskloppen van de lift.
Ook hier kan de schade weggespoten worden.
Bij Essex had ik de poorten dicht gelaten en daarom kan deze lift in opgeplooide stand gezet worden. Dan moeten de veiligheidsnetten wel omgeplooid worden. Ik maakte die dus los en kleefde ze over het dek.
Een dry-fit van de lift in positie ziet er als volgt uit, ook met de camo doorgezet onder de lift.
Nu was er nog een onregelmatigheid om weg te werken in de voorste liftschacht van de Hancock. Om dit te verduidelijken, heb ik schema's van de doorsnede van het schip getekend.
Deze voorste hangarmuur zit geklemd tussen enerzijds de vloer en anderzijds een hogere plaat in het vooronder van het schip. Bij het dichtkleven van het dek bleek de passing met de liftschacht net een wanddikte van het plastic fout te zitten. Dit zorgt ervoor dat de houten liftvloer niet gelijk zit met de schacht erboven. Ik kon de schacht ook dichtkleven met het stuk liftvloer uit de kit, maar dan zou er inwendig detail en licht wegvallen, plus de vloer van de hangar zou dan geen liftschacht tonen.
Ik probeerde de wand in te drukken, maar die werd stevig ondersteund door die plaat in het vooronder. Toch zou dit scenario beter zijn het het terug losmaken van het vliegdek, want dan ging de deknaad er ook weer aan.
Gelukkig hoeft het niet langs boven, de onderkant is ook nog bereikbaar. Er moet dan wel door zo'n vijf millimeter plastic gezaagd worden. Zolang ligt het vliegdek op een klein verhoogje om de reling niet te beschadigen.
Dan wordt er flink tekeer gegaan met een bovenfrees op een Dremel, die de steunplaat in het vooronder volledig wegfreest/smelt. Ook een stuk hangarvloer dat in het vooronder uitsteekt, moet er aan geloven.
Nu kan het stuk hangarwand omver geduwd worden. Het kan door de opening onder in het schip naar buiten.
Nu wordt het stuk teruggekleefd in de juiste positie, met twee plankjes aan de kanten om de zijmuren te verlengen.
De verfomfaaide vloer wordt gerepareerd met putty. Het ziet er klunzig uit maar in feite komt hier grotendeels een stuk van de houten liftvloer overheen. Met deze ingrepen kan het dek straks verder afgewerkt worden met PE en hopelijk moet er dan geen meer op zijn kop.
Het zal deze keer alleen over PE-stukjes gaan.
Een heleboel stukjes kunnen niet op het schip geplaatst worden, zonder ze eerst te schilderen. Als ze uitgesneden zijn, zijn ze dan weer heel kwetsbaar, dus ga ik deze zes frets in hun geheel schilderen.
Daarvoor gebruik ik niet de airbrush maar een spuitbus met grijze primer.
De stukjes reling kunnen in deze kleur blijven, maar er moeten ook twee frets vol dekonderdelen gekleefd worden.
Die worden in Vallejo Blauwgrijs gezet, wat overeenkomt met Ocean Grey 5O.
Bij Hancock had ik de liftvloer al vastgekleefd voordat ik de transverse girders aangeduid had met de Aquamarker. Voor het trekken van elk van de lijnen moest ik nu een stuk tape kleven. k was begonnen met de Hancock en die heeft de eenvoudigste PE-configuratie van de twee.
Hier is de reparatie te zien. Beide stoomkatapulten zijn hier opgekleefd. Aan het begin ervan loopt een expansievoeg. Die moet je doorsnijden waar het de stuurboordkatapult raakt. Zoals te zien is, is de verflaag op het PE zelfs met een primer erg kwetsbaar als er metaal aan raakt.
Ik moest alle lijmresten van tijdens het vastkleven van het dek weghalen waar het PE moest komen. Ook alle buitenste randen van het dek moeten weggenomen worden, gelukkig is dit voorgesneden. Een paar keer zat ik toch met die scalpel tussen de gallerijen.
Vreemd genoeg zijn een aantal grote stukken voor de barrières niet op voorhand uitgesneden, je vindt er zelfs weinig sporen van terug op het hout. Alleen de lijnen die gelijk liggen met de kiel zijn gebrand. Ik vermoed dat dit komt omdat ze lijnen moesten tekenen die net niet verticaal liggen, naast een hele hoop beplankingslijnen, waarbij kruispunten ontstaan. Dit betekent wel dat er een heleboel snedes gemaakt moeten worden in het dek, waar de barrières zo nauw mogelijk in moeten passen.
Waar de expansievoeg geplaatst was, moest ook nog een barrière gekleefd worden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat die barrières heel wat plaats innemen.
Hier is de expansievoeg uit de vorige foto twee dekplanken opgeschoven en de barrières ingepast. Hancock heeft zijn PE op een stukje na opgekleefd gekregen. Er zal nog wel wat moeten bijgeschilderd worden.
Essex is zwaarder uitgevoerd, want er zijn faciliteiten om te kunnen landen via de boeg. Niet minder dan 8 barrières moeten hier uitgesneden worden, plus aan elke kant kabelspanners.
Ik moet het vervangstuk voor de lift nog graveren en ook de omtrek van het dek moet nog vervangen worden zoals bij Hancock.
Ook de Hancock krijgt zijn PE omlijsting. Vreemd genoeg zijn hier fouten gebeurd met het bepalen van de stuknummers, een nummer is over het stuk getekend en uitgeëtst. Gelukkig valt het niet te zeer op.
Ik merkte op dat er nog steeds een stukje van het dek geen beplanking had. Nu blijkt dat dit stukje dek er in het echt ook niet is. De veiligheidsreling van de lift zou de rand moeten vormen van het vliegdek, zoals op de foto van USS Boxer te zien is. Er is ook een beetje een overhang buiten de scheepswand, wat niet kan als de lift gelijk moet komen met het dek. Trumpeter verwacht dat je de lift omhoog zet en dan vormt dit uitstekende stukje een deel van de liftvloer. Ik heb in beide schepen de lift daar niet laten aansluiten. Er zit niets anders op dan dit stuk weg te halen uit het dek. daar komt uiteraard weer de cirkelzaag bij kijken.
Ik ben zo dicht mogelijk tot tegen het PE-stukje van de reling gegaan met het zaagblad.
Nog even bijschuren en dan kan dit straks in de verf.
Voor Hancock ging het zagen opnieuw vrij snel.
Maar bij het schuren bleek dat de scheepswand plots niet evenwijdig loopt met de liftrand op het gelaserde dek. Er blijft dus een overhang als je naar de boeg toe loopt.
De eenvoudigste oplossing hiervoor was een stukje metaalfolie voor de wand plakken.
Om het dek af te werken, moest ik nog een tweede liftrand voor op de achterste lift snijden. Mijn vorige creatie paste namelijk op een millimeter na niet, en hier komt het uiteraard op de millimeter aan. Het nieuwe stuk ligt over de lift, het niet passende stuk ligt bovenaan en het slecht geëtste stuk van Pontos ligt rechts. Ondertussen is het nieuwe stuk al in de primer gezet maar ik heb het nog niet blauw geschilderd.
Na het wegwerken van de blootgekomen stukjes PE op het dek kunnen we gaan markeren.
Afplakken van de dekmarkeringen zou met een maskeringsset kinderspel moeten zijn. Het bleek uit referentiefoto's dat Essex dezelfde markeringen ook na de verbouwingen behield.
Maar in plaats van de stroken te nummeren op de handleiding, moet je hier de lengte van vier stukken voor elke dekrand vergelijken. De tweede langste achteraan, de langste in het midden, de kortste daarvoor en de op een na kortste vooraan. Enkele hebben een systeem dat een beetje overlapt, maar dit is dan weer niet doorgetrokken naar allemaal. Bovendien was er een van de dekstreepjes niet gelaserd en bij twee andere ontbrak er een lijntje zodat ik ze er uit heb moeten knippen.
Voor de middelste lijn heb ik moeten meten vanaf de kant waar die moest komen. Bij het aanbrengen van deze tape had ik al een groot probleem ontdekt. Mijn spuitbussenprimer blijkt rommel te zijn, die je bijna op elk van de opgeplakte stukjes perfect af kan strippen met de tape. Zelfs de grote stukken PE van de katapult en de barriers waren er niet veilig voor.
Ik heb bij het spuiten nu vooral rekening gehouden met het vermijden van overspray, want de masking was niet voldoende uitgebreid om uit de losse hand te doen. Ik heb aan de binnenkant van de tape een obstakel neergelegd en bij de middellijn zelfs aan elke kant een.
Helaas was het uitpakken van de maskering een bittere pil, niet alleen was er van veel PE de verf terug afgetrokken, maar ik had de markering ook te nat gespoten en dus was er verder naar achteren ook ongelofelijk veel creep. Het hout zuigt blijkbaar de verf helemaal onder de tape.
Dus zal de rest van de avond waarschijnlijk een restauratiepoging omvatten. Gelukkig vond ik op geen van de foto's van Hancock een spoor van markering, alleen een wazige vorm van het hull number op het dek. Dit hoeft dus niet herhaald te worden.
Na de nieuwe airbrush heb ik me nu ook een dubbele holder aangeschaft.
Voor een H&S past hij met een zekere klemming, waardoor je de airbrush niet zomaar van de haak kan stoten.
Reparaties zijn al uitgevoerd aan het dek van de Essex, met eerst een laagje Lifecolor Deck Blue waar de verf onder de tape gelopen was. Daarbij werd de witte lijn met een stukje karton gemaskeerd.
Hier is het deck blue opnieuw ingeblend met het houten dek door zandkleur te misten. In feite is het nog verbeterd sinds de eerste verweringsbeurt, want door de blauwe verf is er meer diepte in gekomen.
Vergelijking tussen het dek van Essex met de markering en dat van Hancock. Dat ziet er nu wat saai uit. Maar voor Hancock kon het hullnumber toegevoegd worden.
Op deze foto zie je hoe het Hullnummer ijverig van het dek geschuurd werd, maar het is nog wel leesbaar. Zelfs al toon ik de Hancock in een iets later stadium met de uitsparing voor de director aan bakboord al dichtgemaakt, toch leek me dit een interessante toevoeging en ik had de masking ervoor al bij mijn Pontos set gekregen. Verder zijn er nog een paar donkere verkleuringen te zien op het vliegdek.
Door het nummer ook in Deck Blue te spuiten en dan weer te vervagen met zandkleur, krijg je het effect zoals op de foto. En alweer werd er wat primer van de katapult gestript.
Na het corrigeren van de uitgelopen witte lijnen kan het PE herspoten worden. Het dek moet dan wel afgeplakt.
Hier was het PE terug blauw gespoten.
Bij Essex heb ik ook de afstandsmarkering op het dek aangebracht, al vond ik er geen fotobewijs voor op het dek zelf. Dit zou op een luchtfoto ook nauwelijks te zien zijn, want ik moet er nu ook voor inzoomen om het te tonen. Ik vond het wel terug op de eilandopbouw, maar je krijgt het niet in zwart mee:
Deze nummertjes zijn met een dry-decal te plaatsen over de gespoten middellijn. Daarbij botste ik op twee problemen, die ik had kunnen voorkomen als ik het op voorhand geweten had. Ten eerste lag de middellijn niet kaarsrecht, want ik had die wel hier en daar gemeten ten opzichte van de buitenste tape voor de markeringen, maar er zat tot een millimeter speling in. Moeilijk te zien door de vage belijning over het plankenmotief heen. Maar bij het aanbrengen van de decal moest die mee bewogen worden met de afwijkingen in de lijn. Een tweede fout is dat de aanduiding in vier opeenvolgende lijnen op het decalblad staat. Om de nummertjes te lezen zullen de meesten een loep moeten bovenhalen. Daardoor valt het niet op dat elke nieuwe lijn nummers begint met het laatste nummer van de vorige lijn. Als je dit niet doorhebt (zoals ik bij drie van de vier lijnen) plaats je dus twee keer een zelfde lengtemaat achter elkaar. Daardoor is 50 procent van mijn lengetmaten tien tot twintig voet fout geplaatst. Alleen de voorste rij tot achter de lift heb ik opnieuw correct geplaatst. De decal kan ook niet opnieuw losgeweekt worden, want het is een wrijfdecal. Op de koop toe was de lijmkracht van de inkt op deze decal genoeg om opnieuw de verf van wat PE te trekken waar net een nummer op viel. Ik besloot om bij Hancock het niet uit te voeren aangezien die niet eens een middellijnaanduiding had.
Bij de katapult van Essex heb ik een stukje wrijfdecal moeten losknippen.
Het was nog een heel werkje om op de eilanden alle horizontale vlakken in te kleuren met Deck Blue.
Met dat achter de rug, besloot ik om de delen van de opbouw definitief vast te kleven.
Nu richten we even de aandacht op de bemanning, die ik nog nauwelijks besproken heb. Ik besloot over een paar weken dat er naast alle vliegtuigbemanningen en matrozen nog wat gunners moesten bijkomen. Vandaar deze toevoeging aan het appèl.
De printplaatjes staan behoorlijk bol, maar de mannetjes zijn prima geprint. Ik vond wel vier onvoltooide rompjes maar dit leek met opzet onvolledig. Ik probeer er nog een functie voor te vinden.
Een van deze doosjes past op drie satéstokken.
Je moet deze figuren wel ontdoen van een groot aantal printsteunen. Die komen vast nog ergens van pas.
Vergelijk met wat er in de Ion-pakketjes zit, dit is een stuk steviger en sneller afgeknipt.
Bij een vergelijking van Tori met Ion zijn die eerste wel iets groter van gestalte. Deze figuren zullen elkaar dan weer zelden tegenkomen want ze staan op andere plaatsen opgesteld.
Ik ben al twee keer satéstokjes moeten gaan bijhalen, er moeten figuren genoeg zijn voor de twee schepen.
Na een tijdje begint de stapel met doosjes te slinken. Gelukkig zijn deze figuren met twee knipjes los te maken.
Hiermee komen we al een eind, er zou 500 man moeten staan. Ik heb het tweede doosje met Tori gunners opzijgezet voor later, want Bofors kanonnen komen in nog wel wat projecten van me voor.
Ik had de platformen voor de 5-inch kanonnen fout gemonteerd. Het trapje moet aan de buitenkant komen. Maar de zijkanten van deze platformen waren al beschilderd volgens de camo. Ik moest dus de vloer losmaken van de wand, gelukkig zat die minder goed vast en het kwam los als ik er een hefboom onder stak. Helaas was dit bij beide schepen gebeurd. Hier zie je Essex met het achterste platform los. Ook de vuuropstellingen moesten omgedraaid worden om niet op het eiland gericht te zijn, maar omdat er verf tussen zat kwam de lijm makkelijk los.
De reling wordt geplaatst aan de dekranden. Bij Essex schiet er een heel stel relingen over in het PE-raam die niet in de handleidingen vermeld worden, maar alles lijkt afgebakend nu. Misschien heb je die parts nodig als je de Yorktown of Ticonderoga bouwt, maar dat mogen ze dan wel vermelden.
Alles past behoorlijk, alleen de catwalk naast het eiland zit bij beide schepen drie millimeter te ver naar achter. Die had ik van tevoren vastgemaakt en het blijkt niet helemaal uit te komen. Ik zal hier wat restantjes van de reling toevoegen. Er was wel een plek waar nog extra reling zou moeten komen, de voorste hangarluiken aan bakboord. Maar bij het nakijken op referentiefoto's klopte er iets niet.
Ik had de sponson gebouwd volgens het eerste ontwerp in 1942 en had daarna de hangarkatapult weggehaald, maar dan blijft er een plat vlak over.
Nu zag ik foto's van 1944 waar er iets op deze plek gebouwd was. Het leek of er net zoals bij Hancock 2 Boforsinstallaties geplaatst waren. Ik hoopte dat dit op de bestaande sponson kon gebouwd worden.
Maar na de kamikaze-aanval van 25 november zijn er enkele foto's gemaakt van dit gedeelte en het is duidelijk dat de sponson op dit moment even groot was als bij Hancock.
Ik ging even rommelen in wat er nog over was van de sprues van Hancock en daar zat nog een tweede exemplaar in van de barbettes die op de sponson passen. De reden daarvan is dat de positie voor de vuurleiding kan verschillen, de openingen daarvoor zitten anders dan bij Hancock en waren waarschijnlijk bedoeld voor Ticonderoga. Op de foto van Essex hierboven zijn er helemaal geen vuurleidingstorens te zien, misschien waren de Boforsinstallaties zelf op dit moment voorzien van radar. Let ook op het feit dat er boven de installaties Carley-floats hangen maar geen floater net baskets. Ik bedacht dat dit waarschijnlijk is om de vuurlinie te vergroten, dus moest ik ook vier baskets wehhalen.
De oude sponson moest er dus opnieuw af.
Ik heb van de gelegenheid wel gebruik gemaakt om de barbettes op het kitonderdeel te vervangen door een aantal stukken PE die nog te vinden waren bij Pontos. Die waren bedoeld om op de brug te plaatsen voordat die verbouwd was. In feite had ik dit al bij Hancock kunnen gebruiken.
Nu wordt de sponson verzaagd voor de bruikbare stukken. Het midden zal vervangen worden door Evergreenplaat.
Aan de binnenzijde kan ik nog magazijnhouders toevoegen, al weet ik niet hoe ver die zich uitstrekten. Het is op de foto's niet te zien.
Door nog een stukje plaat toe te voegen, past de nieuwe sponson nu tegen de romp.
Dat wordt dus even opnieuw een schilderfase. Hier was het nog niet geplamuurd, dat is ook al achter de rug.
De brandstofleidingen moesten hier over gelegd worden zoals bij Hancock.
De aansluiting van het dek met de hangar wordt gelijk gemaakt.
Er was nog een kwestie die moest opgelost worden. Ik heb de twee dekrandliften en drie van de gewone liften niet gelijk gezet met het vliegdek. Dat betekent dat er bijna 70 centimeter veiligheidsreling nodig is, iets waar ik op voorhand weinig aandacht aan geschonken had omdat het bij mijn vorige carrier inbegrepen zat in de PE-set. Bij Pontos zijn ze er van uitgegaan dat je de liften niet open wil zetten omdat ze die iets van locatie veranderd hebben, bijgevolg zit de reling er nu niet in. Ik had hier wel nog een stuk catwalk dat omgebouwd kon worden, zodat ik alvast voor de twee dekrandliften een bruikbaar stuk reling had. Het zal niet helemaal identiek zijn met het echte, maar volgens mij kan het overtuigen.
Van deze relingset van L'Arsenal had ik nog twee reepjes van 8.5cm, waardoor ik genoeg had voor nog 1 gewone lift.
Die zie je hier. Nu ga ik nog op zoek voor de twee liftkokers van Hancock, waarbij ik de double bar reling van L'Arsenal wil ombouwen naar veiligheidsreling met 1 bar. Daarvan is ook nog genoeg over.
Deze stukken reling had ik klaargelegd om in de primer te zetten, maar dit moest voordat ze werden vastgelijmd.
Essex kreeg nog een aanpassing zodat de single 5 inch guns de benodigde afstand kregen tot hun overkapping. Die is nogal stevig uitgevoerd en mocht de helft dunner.
Het is wel een lastige plek om materiaal weg te zagen. Je komt niet bij de achterzijde, dus worden de losgezaagde repen plastic opgerold als het deksel van een blikje sardienen.
De kanonnen hebben nu acht millimeter ruimte. Gelukkig was dit bij de andere drie galerijen al voorzien, ook bij Hancock vooraan.
Maar het bleek slechts een opwarmertje voor de ontdekking die ik toen deed. Misschien staat dit al ergens beschreven bij besprekingen van de Hancock-kit en had ik het niet onthouden, maar er zit een stuk teveel plastic aan het dek. Ik had voordien al een referentiefoto getoond waar bijgeschreven was dat de hap uit het dek voor een extra director later verwijderd zou worden. Ik dacht dat dit nog voor de indienstname was, maar toen zag ik de actiefoto uit 1944. Daar is de hap nog duidelijk zichtbaar, achter de kleinere inkeping voor de Bofors-installatie. Die inkeping zou een kleine moeite zijn om te verwijderen, ik wist dat er in het plastic dek een aanduiding zat dat het stukje dichtgemaakt was. Maar toen zag ik dat de verbreding van het dek een heel stuk verder naar achter begon tegenover de opening van de lift. Dit zorgt ervoor dat de twee directors voor de sponson op hangardekniveau een onbelemmerd zicht krijgen. Dit stuk dek heeft men niet opgenomen in de toevoeging die voor long hull Essex aan de kit werd gedaan, terwijl dat toch duidelijk nodig was voor Hancock en voor Ticonderoga, de andere long hull die Trumpeter uitbracht. Ook de expansievoeg lijkt niet op dezelfde plek achter de lift te moeten komen, maar dit wilde ik niet verleggen omdat dan stukken van het houten dek vervangen moesten worden.
Het kleine stukje aan de Bofors wordt weggehaald. Ook het trapje naar het directorplatform ernaast is al verwijderd.
Aftekening van het stuk dek dat er uit moet. De galerij die daardoor afgesneden raakt, moet een stuk verder naar achter, waardoor een deel van de catwalk dan weer wegvalt.
Dat wordt even op de tanden bijten, want ik moet zagen vlak naast een stuk van het houten dek.
Alles is goed afgelopen, ondanks wat misschien je eerste idee is bij deze foto. Ik heb de PE-rand naast het dek uit de weg geduwd met een potlood, zodat die niet gegrepen kon worden door de zaag. De hangarwand wijkt wat naar binnen, maar dat zal na het repareren van de catwalk niet zichtbaar zijn.
Hier zitten we al een aantal stappen verder, maar dit is slechts een uurtje na het begin van de werken. De dekrand is teruggekleefd, wat er aan catwalk weggenomen is buiten de foto is gebruikt om hier terug af te werken en de 20mm-galerij is helemaal rechts teruggekleefd. Nu alleen nog een stukje spare uit de kit om ze te verlengen tot aan de catwalk. Ik heb ook het trapje onder de dekrand verwerkt. De PE reepjes voor de goot naast het houten dek zijn hergebruikt, ook hier ontbrak op het einde nog maar een halve centimeter.
Foto van de veiligheidsreling aan de dekrandlift van Essex. Voor Hancock is hetzelfde gebouwd.
Essex' voorste lift met de ongewijzigde L'Arsenal reling.
De liften van Hancock met reling waar de middelste bar uit gesneden werd. Het bleek te fragiel om de restjes van deze bar volledig weggeschuurd te krijgen, want de ladder werd hierdoor scheefgetrokken. Die stompjes zal je blijven zien.
Hancock heeft drie van de vier double 5 inch guns ontvangen, maar de vierde was fout geschilderd. Het ontwerp uit Trojca was fout, hij moet helemaal lichtgrijs en ik heb hem half zwart gespoten. De blastbags die ik in dark earth had geschilderd, zijn daarom afgeplakt. Momenteel zijn er nog zeven extra directors gemaakt, want enkele waren kapot gegaan en er waren er nog zeker vijf extra nodig. Ook zijn alle AA-kanonnen nu klaar om de lopen gun metal te spuiten. Dat kon pas na een hele studie van hoeveel guns in zwart of blauwgrijs moesten, wat achter de rug is en hopelijk klopt.
De figuren zijn in de primer gezet, lichtblauw voor de matrozen en bruin voor de vliegeniers. Ik heb later nog een blauwe in een bruine moeten omzetten.
Over de blauwe figuren wordt verdunde Vallejo transparent blue aangebracht.
Bij de bruine is dit donkerroodbruin.
Alle loopjes worden nu in gunmetal gespoten, met behulp van een papieren masker om de splintershields proper te houden. De gun stabilizer wordt zwart geschilderd.
Hier en daar is er een locatie waar de plastieken steun weggehaald wordt omdat die een kleinere diameter heeft dan de basis van het kanon dat er op komt.
Na een paar kleine spuitsessies heeft elk kanonnetje de juiste kleur. Ik heb wel een hele serie aangepaste 20mm teveel gemaakt voor de Essex, er zijn er zo'n 15 over. Voor Hancock toch wat minder. Van de Bofors-installaties bleek er uiteindelijk maar 1 te veel, dat had ik wat onderschat.
Aan het eiland van Hancock zijn er ene paar lastige locaties waar de stukken moeilijk tussen gaan. Na deze foto zijn er een paar van de stukken verwijderd volgens een referentiefoto.
Een pakketje was nog niet uitgepakt en dat waren de torpedo's van Master. Omdat ik bij het bestellen niet goed opgelet had, waren dit early MK13 torpedo's. Aan het begin van de oorlog waren de door vliegtuigen afgeworpen torpedo's onbetrouwbaar omdat ze te diep in het water terechtkwamen en het stuursysteem ontregeld werd. Na experimenten kwam men met een verbeterd model, waarbij de kop van de torpedo ingepakt werd met een houten cylinder die zorgde voor meer weerstand bij het afwerpen. Daardoor kwam het projectiel zachter neer. Een kader werd over de stuurinrichting geplaatst. Deze toevoegingen vielen weg bij het raken van het wateroppervlak zodat de torpedo zijn koers kon verderzetten. Nu kwam dit systeem wel pas in maart 1944 in voege en ook niet overal even snel. Pas tegen de herfst waren ze wijd beschikbaar. Daarom kunnen ze volgens mij gebruikt worden voor Essex-carriers van vóór 1945.
Hier zijn de gedraaide stukjes en een aantal van de schroefjes uitgepakt. Elke torpedo had twee contra-roterende schroeven. In de handleiding worden de bladen van deze schroeven een kant op geplooid. Men toont echter niet dat voor een correcte opstelling, de tweede schroef de andere kant op moet draaien, dus dat heb ik dan maar zelf geregeld.
De stabilisatievinnen van deze set zijn veel makkelijker te installeren dan van de late war torpedo's, die ik voor de Princeton had gebouwd.
De karretjes zijn nog dezelfde, ze zijn prachtig gedetailleerd. Ik heb meer karretjes dan torpedo's, maar dat hindert niet omdat bij Avenger bommenwerpers de torpedo in het bommenruim zit. De exemplaren die van de lege karretjes kwamen, zouden al in de vliegtuigen kunnen zitten.
Hier staat de hele vloot al gereed in dry-fit.
Ik herinnerde me dat er wat overschot was van de late torpedo's. Ik dacht dat dit alleen de extra karretjes waren en wat propelletjes. Ik was aangenaam verrast dat er ook nog een torpedo in zat, plus de staartaanpassing voor twee exemplaren. Voor Princeton konden er maar 9 Avengers voorzien worden. De tiende en nog een van de vroege torpedo's worden daarom ingezet voor Hancock.
Alweer was het aartsmoeilijk om het kader rond de staart te plooien, zelfs van het exemplaar waar de vinnen al aan zaten. Dat komt omdat het er eigenlijk net niet rond past. Links zie je een groep linksdraaiende schroeven, een rechtsdraaiende en het overschot uit de late set. Onderaan ben ik net begonnen met de bouw van de tractoren uit de WEM Independence vliegtuigset. Deze driewielige tractoren waren voor de Dragon Independence kit maar als extraatjes toegevoegd, in die kit zitten al een aantal Clarktor trekkers. Helaas is Trumpeter bij de Essexen volkomen vergeten om boordvoertuigen toe te voegen. Op de koop toe vind ik nergens foto's van driewielers op Essex carriers. Ik besloot dus om de zes PE tractors te camoufleren als Clarktors en er een extra wiel aan toe te voegen.
WEM heeft ook alle wieltjes in hun set als platte PE-stukken voorzien, dat wordt mee aangepast. Een gietraam dat ik had liggen, heeft de nodige diameter van 2,8mm. Gelukkig, want mijn enige alternatief was een bikkelharde messingbuis.
De wielen moeten wel even dik zijn, er wordt dus wat geschuurd.
Ik had de motorkap van de tractoren ook uitgesneden zoals bij een Clarktor. Een styreenbuis had de juiste diameter voor de voorwielen.
Ik was tijdelijk een wieltje kwijt, maar dit vond ik zonet terug, dus dit messing reservewiel is al terug vervangen.
Nu worden de spatborden gemaakt. Achteraan rond en vooraan recht.
Om de plooi overal gelijk te leggen, worden deze stukjes PE-raam in de plooibank uitgelijnd.
Dan worden ze allemaal over hetzelfde stukje plastic geplooid.
Deze zijn klaar om te bevestigen.
Na deze foto werden de voorste spatlappen nog iets verlaagd en stuurwielen toegevoegd.
De rest van de attributen uit de WEM set: vier vorkliften, trekdissels voor vliegtuigen, drie torpedokarren en een heel aantal bommenkarretjes.
De vorkliften moet je opvullen met styreen. De kleine bommenkarretjes had ik ook al voor de Princeton gebruikt.
Dit zijn de torpedokarren, maar ik wil nog iets doen aan de nogal platte wieltjes.
Een heleboel stukjes kunnen niet op het schip geplaatst worden, zonder ze eerst te schilderen. Als ze uitgesneden zijn, zijn ze dan weer heel kwetsbaar, dus ga ik deze zes frets in hun geheel schilderen.
Daarvoor gebruik ik niet de airbrush maar een spuitbus met grijze primer.
De stukjes reling kunnen in deze kleur blijven, maar er moeten ook twee frets vol dekonderdelen gekleefd worden.
Die worden in Vallejo Blauwgrijs gezet, wat overeenkomt met Ocean Grey 5O.
Bij Hancock had ik de liftvloer al vastgekleefd voordat ik de transverse girders aangeduid had met de Aquamarker. Voor het trekken van elk van de lijnen moest ik nu een stuk tape kleven. k was begonnen met de Hancock en die heeft de eenvoudigste PE-configuratie van de twee.
Hier is de reparatie te zien. Beide stoomkatapulten zijn hier opgekleefd. Aan het begin ervan loopt een expansievoeg. Die moet je doorsnijden waar het de stuurboordkatapult raakt. Zoals te zien is, is de verflaag op het PE zelfs met een primer erg kwetsbaar als er metaal aan raakt.
Ik moest alle lijmresten van tijdens het vastkleven van het dek weghalen waar het PE moest komen. Ook alle buitenste randen van het dek moeten weggenomen worden, gelukkig is dit voorgesneden. Een paar keer zat ik toch met die scalpel tussen de gallerijen.
Vreemd genoeg zijn een aantal grote stukken voor de barrières niet op voorhand uitgesneden, je vindt er zelfs weinig sporen van terug op het hout. Alleen de lijnen die gelijk liggen met de kiel zijn gebrand. Ik vermoed dat dit komt omdat ze lijnen moesten tekenen die net niet verticaal liggen, naast een hele hoop beplankingslijnen, waarbij kruispunten ontstaan. Dit betekent wel dat er een heleboel snedes gemaakt moeten worden in het dek, waar de barrières zo nauw mogelijk in moeten passen.
Waar de expansievoeg geplaatst was, moest ook nog een barrière gekleefd worden. Ik had er geen rekening mee gehouden dat die barrières heel wat plaats innemen.
Hier is de expansievoeg uit de vorige foto twee dekplanken opgeschoven en de barrières ingepast. Hancock heeft zijn PE op een stukje na opgekleefd gekregen. Er zal nog wel wat moeten bijgeschilderd worden.
Essex is zwaarder uitgevoerd, want er zijn faciliteiten om te kunnen landen via de boeg. Niet minder dan 8 barrières moeten hier uitgesneden worden, plus aan elke kant kabelspanners.
Ik moet het vervangstuk voor de lift nog graveren en ook de omtrek van het dek moet nog vervangen worden zoals bij Hancock.
Ook de Hancock krijgt zijn PE omlijsting. Vreemd genoeg zijn hier fouten gebeurd met het bepalen van de stuknummers, een nummer is over het stuk getekend en uitgeëtst. Gelukkig valt het niet te zeer op.
Ik merkte op dat er nog steeds een stukje van het dek geen beplanking had. Nu blijkt dat dit stukje dek er in het echt ook niet is. De veiligheidsreling van de lift zou de rand moeten vormen van het vliegdek, zoals op de foto van USS Boxer te zien is. Er is ook een beetje een overhang buiten de scheepswand, wat niet kan als de lift gelijk moet komen met het dek. Trumpeter verwacht dat je de lift omhoog zet en dan vormt dit uitstekende stukje een deel van de liftvloer. Ik heb in beide schepen de lift daar niet laten aansluiten. Er zit niets anders op dan dit stuk weg te halen uit het dek. daar komt uiteraard weer de cirkelzaag bij kijken.
Ik ben zo dicht mogelijk tot tegen het PE-stukje van de reling gegaan met het zaagblad.
Nog even bijschuren en dan kan dit straks in de verf.
Voor Hancock ging het zagen opnieuw vrij snel.
Maar bij het schuren bleek dat de scheepswand plots niet evenwijdig loopt met de liftrand op het gelaserde dek. Er blijft dus een overhang als je naar de boeg toe loopt.
De eenvoudigste oplossing hiervoor was een stukje metaalfolie voor de wand plakken.
Om het dek af te werken, moest ik nog een tweede liftrand voor op de achterste lift snijden. Mijn vorige creatie paste namelijk op een millimeter na niet, en hier komt het uiteraard op de millimeter aan. Het nieuwe stuk ligt over de lift, het niet passende stuk ligt bovenaan en het slecht geëtste stuk van Pontos ligt rechts. Ondertussen is het nieuwe stuk al in de primer gezet maar ik heb het nog niet blauw geschilderd.
Na het wegwerken van de blootgekomen stukjes PE op het dek kunnen we gaan markeren.
Afplakken van de dekmarkeringen zou met een maskeringsset kinderspel moeten zijn. Het bleek uit referentiefoto's dat Essex dezelfde markeringen ook na de verbouwingen behield.
Maar in plaats van de stroken te nummeren op de handleiding, moet je hier de lengte van vier stukken voor elke dekrand vergelijken. De tweede langste achteraan, de langste in het midden, de kortste daarvoor en de op een na kortste vooraan. Enkele hebben een systeem dat een beetje overlapt, maar dit is dan weer niet doorgetrokken naar allemaal. Bovendien was er een van de dekstreepjes niet gelaserd en bij twee andere ontbrak er een lijntje zodat ik ze er uit heb moeten knippen.
Voor de middelste lijn heb ik moeten meten vanaf de kant waar die moest komen. Bij het aanbrengen van deze tape had ik al een groot probleem ontdekt. Mijn spuitbussenprimer blijkt rommel te zijn, die je bijna op elk van de opgeplakte stukjes perfect af kan strippen met de tape. Zelfs de grote stukken PE van de katapult en de barriers waren er niet veilig voor.
Ik heb bij het spuiten nu vooral rekening gehouden met het vermijden van overspray, want de masking was niet voldoende uitgebreid om uit de losse hand te doen. Ik heb aan de binnenkant van de tape een obstakel neergelegd en bij de middellijn zelfs aan elke kant een.
Helaas was het uitpakken van de maskering een bittere pil, niet alleen was er van veel PE de verf terug afgetrokken, maar ik had de markering ook te nat gespoten en dus was er verder naar achteren ook ongelofelijk veel creep. Het hout zuigt blijkbaar de verf helemaal onder de tape.
Dus zal de rest van de avond waarschijnlijk een restauratiepoging omvatten. Gelukkig vond ik op geen van de foto's van Hancock een spoor van markering, alleen een wazige vorm van het hull number op het dek. Dit hoeft dus niet herhaald te worden.
Na de nieuwe airbrush heb ik me nu ook een dubbele holder aangeschaft.
Voor een H&S past hij met een zekere klemming, waardoor je de airbrush niet zomaar van de haak kan stoten.
Reparaties zijn al uitgevoerd aan het dek van de Essex, met eerst een laagje Lifecolor Deck Blue waar de verf onder de tape gelopen was. Daarbij werd de witte lijn met een stukje karton gemaskeerd.
Hier is het deck blue opnieuw ingeblend met het houten dek door zandkleur te misten. In feite is het nog verbeterd sinds de eerste verweringsbeurt, want door de blauwe verf is er meer diepte in gekomen.
Vergelijking tussen het dek van Essex met de markering en dat van Hancock. Dat ziet er nu wat saai uit. Maar voor Hancock kon het hullnumber toegevoegd worden.
Op deze foto zie je hoe het Hullnummer ijverig van het dek geschuurd werd, maar het is nog wel leesbaar. Zelfs al toon ik de Hancock in een iets later stadium met de uitsparing voor de director aan bakboord al dichtgemaakt, toch leek me dit een interessante toevoeging en ik had de masking ervoor al bij mijn Pontos set gekregen. Verder zijn er nog een paar donkere verkleuringen te zien op het vliegdek.
Door het nummer ook in Deck Blue te spuiten en dan weer te vervagen met zandkleur, krijg je het effect zoals op de foto. En alweer werd er wat primer van de katapult gestript.
Na het corrigeren van de uitgelopen witte lijnen kan het PE herspoten worden. Het dek moet dan wel afgeplakt.
Hier was het PE terug blauw gespoten.
Bij Essex heb ik ook de afstandsmarkering op het dek aangebracht, al vond ik er geen fotobewijs voor op het dek zelf. Dit zou op een luchtfoto ook nauwelijks te zien zijn, want ik moet er nu ook voor inzoomen om het te tonen. Ik vond het wel terug op de eilandopbouw, maar je krijgt het niet in zwart mee:
Deze nummertjes zijn met een dry-decal te plaatsen over de gespoten middellijn. Daarbij botste ik op twee problemen, die ik had kunnen voorkomen als ik het op voorhand geweten had. Ten eerste lag de middellijn niet kaarsrecht, want ik had die wel hier en daar gemeten ten opzichte van de buitenste tape voor de markeringen, maar er zat tot een millimeter speling in. Moeilijk te zien door de vage belijning over het plankenmotief heen. Maar bij het aanbrengen van de decal moest die mee bewogen worden met de afwijkingen in de lijn. Een tweede fout is dat de aanduiding in vier opeenvolgende lijnen op het decalblad staat. Om de nummertjes te lezen zullen de meesten een loep moeten bovenhalen. Daardoor valt het niet op dat elke nieuwe lijn nummers begint met het laatste nummer van de vorige lijn. Als je dit niet doorhebt (zoals ik bij drie van de vier lijnen) plaats je dus twee keer een zelfde lengtemaat achter elkaar. Daardoor is 50 procent van mijn lengetmaten tien tot twintig voet fout geplaatst. Alleen de voorste rij tot achter de lift heb ik opnieuw correct geplaatst. De decal kan ook niet opnieuw losgeweekt worden, want het is een wrijfdecal. Op de koop toe was de lijmkracht van de inkt op deze decal genoeg om opnieuw de verf van wat PE te trekken waar net een nummer op viel. Ik besloot om bij Hancock het niet uit te voeren aangezien die niet eens een middellijnaanduiding had.
Bij de katapult van Essex heb ik een stukje wrijfdecal moeten losknippen.
Het was nog een heel werkje om op de eilanden alle horizontale vlakken in te kleuren met Deck Blue.
Met dat achter de rug, besloot ik om de delen van de opbouw definitief vast te kleven.
Nu richten we even de aandacht op de bemanning, die ik nog nauwelijks besproken heb. Ik besloot over een paar weken dat er naast alle vliegtuigbemanningen en matrozen nog wat gunners moesten bijkomen. Vandaar deze toevoeging aan het appèl.
De printplaatjes staan behoorlijk bol, maar de mannetjes zijn prima geprint. Ik vond wel vier onvoltooide rompjes maar dit leek met opzet onvolledig. Ik probeer er nog een functie voor te vinden.
Een van deze doosjes past op drie satéstokken.
Je moet deze figuren wel ontdoen van een groot aantal printsteunen. Die komen vast nog ergens van pas.
Vergelijk met wat er in de Ion-pakketjes zit, dit is een stuk steviger en sneller afgeknipt.
Bij een vergelijking van Tori met Ion zijn die eerste wel iets groter van gestalte. Deze figuren zullen elkaar dan weer zelden tegenkomen want ze staan op andere plaatsen opgesteld.
Ik ben al twee keer satéstokjes moeten gaan bijhalen, er moeten figuren genoeg zijn voor de twee schepen.
Na een tijdje begint de stapel met doosjes te slinken. Gelukkig zijn deze figuren met twee knipjes los te maken.
Hiermee komen we al een eind, er zou 500 man moeten staan. Ik heb het tweede doosje met Tori gunners opzijgezet voor later, want Bofors kanonnen komen in nog wel wat projecten van me voor.
Ik had de platformen voor de 5-inch kanonnen fout gemonteerd. Het trapje moet aan de buitenkant komen. Maar de zijkanten van deze platformen waren al beschilderd volgens de camo. Ik moest dus de vloer losmaken van de wand, gelukkig zat die minder goed vast en het kwam los als ik er een hefboom onder stak. Helaas was dit bij beide schepen gebeurd. Hier zie je Essex met het achterste platform los. Ook de vuuropstellingen moesten omgedraaid worden om niet op het eiland gericht te zijn, maar omdat er verf tussen zat kwam de lijm makkelijk los.
De reling wordt geplaatst aan de dekranden. Bij Essex schiet er een heel stel relingen over in het PE-raam die niet in de handleidingen vermeld worden, maar alles lijkt afgebakend nu. Misschien heb je die parts nodig als je de Yorktown of Ticonderoga bouwt, maar dat mogen ze dan wel vermelden.
Alles past behoorlijk, alleen de catwalk naast het eiland zit bij beide schepen drie millimeter te ver naar achter. Die had ik van tevoren vastgemaakt en het blijkt niet helemaal uit te komen. Ik zal hier wat restantjes van de reling toevoegen. Er was wel een plek waar nog extra reling zou moeten komen, de voorste hangarluiken aan bakboord. Maar bij het nakijken op referentiefoto's klopte er iets niet.
Ik had de sponson gebouwd volgens het eerste ontwerp in 1942 en had daarna de hangarkatapult weggehaald, maar dan blijft er een plat vlak over.
Nu zag ik foto's van 1944 waar er iets op deze plek gebouwd was. Het leek of er net zoals bij Hancock 2 Boforsinstallaties geplaatst waren. Ik hoopte dat dit op de bestaande sponson kon gebouwd worden.
Maar na de kamikaze-aanval van 25 november zijn er enkele foto's gemaakt van dit gedeelte en het is duidelijk dat de sponson op dit moment even groot was als bij Hancock.
Ik ging even rommelen in wat er nog over was van de sprues van Hancock en daar zat nog een tweede exemplaar in van de barbettes die op de sponson passen. De reden daarvan is dat de positie voor de vuurleiding kan verschillen, de openingen daarvoor zitten anders dan bij Hancock en waren waarschijnlijk bedoeld voor Ticonderoga. Op de foto van Essex hierboven zijn er helemaal geen vuurleidingstorens te zien, misschien waren de Boforsinstallaties zelf op dit moment voorzien van radar. Let ook op het feit dat er boven de installaties Carley-floats hangen maar geen floater net baskets. Ik bedacht dat dit waarschijnlijk is om de vuurlinie te vergroten, dus moest ik ook vier baskets wehhalen.
De oude sponson moest er dus opnieuw af.
Ik heb van de gelegenheid wel gebruik gemaakt om de barbettes op het kitonderdeel te vervangen door een aantal stukken PE die nog te vinden waren bij Pontos. Die waren bedoeld om op de brug te plaatsen voordat die verbouwd was. In feite had ik dit al bij Hancock kunnen gebruiken.
Nu wordt de sponson verzaagd voor de bruikbare stukken. Het midden zal vervangen worden door Evergreenplaat.
Aan de binnenzijde kan ik nog magazijnhouders toevoegen, al weet ik niet hoe ver die zich uitstrekten. Het is op de foto's niet te zien.
Door nog een stukje plaat toe te voegen, past de nieuwe sponson nu tegen de romp.
Dat wordt dus even opnieuw een schilderfase. Hier was het nog niet geplamuurd, dat is ook al achter de rug.
De brandstofleidingen moesten hier over gelegd worden zoals bij Hancock.
De aansluiting van het dek met de hangar wordt gelijk gemaakt.
Er was nog een kwestie die moest opgelost worden. Ik heb de twee dekrandliften en drie van de gewone liften niet gelijk gezet met het vliegdek. Dat betekent dat er bijna 70 centimeter veiligheidsreling nodig is, iets waar ik op voorhand weinig aandacht aan geschonken had omdat het bij mijn vorige carrier inbegrepen zat in de PE-set. Bij Pontos zijn ze er van uitgegaan dat je de liften niet open wil zetten omdat ze die iets van locatie veranderd hebben, bijgevolg zit de reling er nu niet in. Ik had hier wel nog een stuk catwalk dat omgebouwd kon worden, zodat ik alvast voor de twee dekrandliften een bruikbaar stuk reling had. Het zal niet helemaal identiek zijn met het echte, maar volgens mij kan het overtuigen.
Van deze relingset van L'Arsenal had ik nog twee reepjes van 8.5cm, waardoor ik genoeg had voor nog 1 gewone lift.
Die zie je hier. Nu ga ik nog op zoek voor de twee liftkokers van Hancock, waarbij ik de double bar reling van L'Arsenal wil ombouwen naar veiligheidsreling met 1 bar. Daarvan is ook nog genoeg over.
Deze stukken reling had ik klaargelegd om in de primer te zetten, maar dit moest voordat ze werden vastgelijmd.
Essex kreeg nog een aanpassing zodat de single 5 inch guns de benodigde afstand kregen tot hun overkapping. Die is nogal stevig uitgevoerd en mocht de helft dunner.
Het is wel een lastige plek om materiaal weg te zagen. Je komt niet bij de achterzijde, dus worden de losgezaagde repen plastic opgerold als het deksel van een blikje sardienen.
De kanonnen hebben nu acht millimeter ruimte. Gelukkig was dit bij de andere drie galerijen al voorzien, ook bij Hancock vooraan.
Maar het bleek slechts een opwarmertje voor de ontdekking die ik toen deed. Misschien staat dit al ergens beschreven bij besprekingen van de Hancock-kit en had ik het niet onthouden, maar er zit een stuk teveel plastic aan het dek. Ik had voordien al een referentiefoto getoond waar bijgeschreven was dat de hap uit het dek voor een extra director later verwijderd zou worden. Ik dacht dat dit nog voor de indienstname was, maar toen zag ik de actiefoto uit 1944. Daar is de hap nog duidelijk zichtbaar, achter de kleinere inkeping voor de Bofors-installatie. Die inkeping zou een kleine moeite zijn om te verwijderen, ik wist dat er in het plastic dek een aanduiding zat dat het stukje dichtgemaakt was. Maar toen zag ik dat de verbreding van het dek een heel stuk verder naar achter begon tegenover de opening van de lift. Dit zorgt ervoor dat de twee directors voor de sponson op hangardekniveau een onbelemmerd zicht krijgen. Dit stuk dek heeft men niet opgenomen in de toevoeging die voor long hull Essex aan de kit werd gedaan, terwijl dat toch duidelijk nodig was voor Hancock en voor Ticonderoga, de andere long hull die Trumpeter uitbracht. Ook de expansievoeg lijkt niet op dezelfde plek achter de lift te moeten komen, maar dit wilde ik niet verleggen omdat dan stukken van het houten dek vervangen moesten worden.
Het kleine stukje aan de Bofors wordt weggehaald. Ook het trapje naar het directorplatform ernaast is al verwijderd.
Aftekening van het stuk dek dat er uit moet. De galerij die daardoor afgesneden raakt, moet een stuk verder naar achter, waardoor een deel van de catwalk dan weer wegvalt.
Dat wordt even op de tanden bijten, want ik moet zagen vlak naast een stuk van het houten dek.
Alles is goed afgelopen, ondanks wat misschien je eerste idee is bij deze foto. Ik heb de PE-rand naast het dek uit de weg geduwd met een potlood, zodat die niet gegrepen kon worden door de zaag. De hangarwand wijkt wat naar binnen, maar dat zal na het repareren van de catwalk niet zichtbaar zijn.
Hier zitten we al een aantal stappen verder, maar dit is slechts een uurtje na het begin van de werken. De dekrand is teruggekleefd, wat er aan catwalk weggenomen is buiten de foto is gebruikt om hier terug af te werken en de 20mm-galerij is helemaal rechts teruggekleefd. Nu alleen nog een stukje spare uit de kit om ze te verlengen tot aan de catwalk. Ik heb ook het trapje onder de dekrand verwerkt. De PE reepjes voor de goot naast het houten dek zijn hergebruikt, ook hier ontbrak op het einde nog maar een halve centimeter.
Foto van de veiligheidsreling aan de dekrandlift van Essex. Voor Hancock is hetzelfde gebouwd.
Essex' voorste lift met de ongewijzigde L'Arsenal reling.
De liften van Hancock met reling waar de middelste bar uit gesneden werd. Het bleek te fragiel om de restjes van deze bar volledig weggeschuurd te krijgen, want de ladder werd hierdoor scheefgetrokken. Die stompjes zal je blijven zien.
Hancock heeft drie van de vier double 5 inch guns ontvangen, maar de vierde was fout geschilderd. Het ontwerp uit Trojca was fout, hij moet helemaal lichtgrijs en ik heb hem half zwart gespoten. De blastbags die ik in dark earth had geschilderd, zijn daarom afgeplakt. Momenteel zijn er nog zeven extra directors gemaakt, want enkele waren kapot gegaan en er waren er nog zeker vijf extra nodig. Ook zijn alle AA-kanonnen nu klaar om de lopen gun metal te spuiten. Dat kon pas na een hele studie van hoeveel guns in zwart of blauwgrijs moesten, wat achter de rug is en hopelijk klopt.
De figuren zijn in de primer gezet, lichtblauw voor de matrozen en bruin voor de vliegeniers. Ik heb later nog een blauwe in een bruine moeten omzetten.
Over de blauwe figuren wordt verdunde Vallejo transparent blue aangebracht.
Bij de bruine is dit donkerroodbruin.
Alle loopjes worden nu in gunmetal gespoten, met behulp van een papieren masker om de splintershields proper te houden. De gun stabilizer wordt zwart geschilderd.
Hier en daar is er een locatie waar de plastieken steun weggehaald wordt omdat die een kleinere diameter heeft dan de basis van het kanon dat er op komt.
Na een paar kleine spuitsessies heeft elk kanonnetje de juiste kleur. Ik heb wel een hele serie aangepaste 20mm teveel gemaakt voor de Essex, er zijn er zo'n 15 over. Voor Hancock toch wat minder. Van de Bofors-installaties bleek er uiteindelijk maar 1 te veel, dat had ik wat onderschat.
Aan het eiland van Hancock zijn er ene paar lastige locaties waar de stukken moeilijk tussen gaan. Na deze foto zijn er een paar van de stukken verwijderd volgens een referentiefoto.
Een pakketje was nog niet uitgepakt en dat waren de torpedo's van Master. Omdat ik bij het bestellen niet goed opgelet had, waren dit early MK13 torpedo's. Aan het begin van de oorlog waren de door vliegtuigen afgeworpen torpedo's onbetrouwbaar omdat ze te diep in het water terechtkwamen en het stuursysteem ontregeld werd. Na experimenten kwam men met een verbeterd model, waarbij de kop van de torpedo ingepakt werd met een houten cylinder die zorgde voor meer weerstand bij het afwerpen. Daardoor kwam het projectiel zachter neer. Een kader werd over de stuurinrichting geplaatst. Deze toevoegingen vielen weg bij het raken van het wateroppervlak zodat de torpedo zijn koers kon verderzetten. Nu kwam dit systeem wel pas in maart 1944 in voege en ook niet overal even snel. Pas tegen de herfst waren ze wijd beschikbaar. Daarom kunnen ze volgens mij gebruikt worden voor Essex-carriers van vóór 1945.
Hier zijn de gedraaide stukjes en een aantal van de schroefjes uitgepakt. Elke torpedo had twee contra-roterende schroeven. In de handleiding worden de bladen van deze schroeven een kant op geplooid. Men toont echter niet dat voor een correcte opstelling, de tweede schroef de andere kant op moet draaien, dus dat heb ik dan maar zelf geregeld.
De stabilisatievinnen van deze set zijn veel makkelijker te installeren dan van de late war torpedo's, die ik voor de Princeton had gebouwd.
De karretjes zijn nog dezelfde, ze zijn prachtig gedetailleerd. Ik heb meer karretjes dan torpedo's, maar dat hindert niet omdat bij Avenger bommenwerpers de torpedo in het bommenruim zit. De exemplaren die van de lege karretjes kwamen, zouden al in de vliegtuigen kunnen zitten.
Hier staat de hele vloot al gereed in dry-fit.
Ik herinnerde me dat er wat overschot was van de late torpedo's. Ik dacht dat dit alleen de extra karretjes waren en wat propelletjes. Ik was aangenaam verrast dat er ook nog een torpedo in zat, plus de staartaanpassing voor twee exemplaren. Voor Princeton konden er maar 9 Avengers voorzien worden. De tiende en nog een van de vroege torpedo's worden daarom ingezet voor Hancock.
Alweer was het aartsmoeilijk om het kader rond de staart te plooien, zelfs van het exemplaar waar de vinnen al aan zaten. Dat komt omdat het er eigenlijk net niet rond past. Links zie je een groep linksdraaiende schroeven, een rechtsdraaiende en het overschot uit de late set. Onderaan ben ik net begonnen met de bouw van de tractoren uit de WEM Independence vliegtuigset. Deze driewielige tractoren waren voor de Dragon Independence kit maar als extraatjes toegevoegd, in die kit zitten al een aantal Clarktor trekkers. Helaas is Trumpeter bij de Essexen volkomen vergeten om boordvoertuigen toe te voegen. Op de koop toe vind ik nergens foto's van driewielers op Essex carriers. Ik besloot dus om de zes PE tractors te camoufleren als Clarktors en er een extra wiel aan toe te voegen.
WEM heeft ook alle wieltjes in hun set als platte PE-stukken voorzien, dat wordt mee aangepast. Een gietraam dat ik had liggen, heeft de nodige diameter van 2,8mm. Gelukkig, want mijn enige alternatief was een bikkelharde messingbuis.
De wielen moeten wel even dik zijn, er wordt dus wat geschuurd.
Ik had de motorkap van de tractoren ook uitgesneden zoals bij een Clarktor. Een styreenbuis had de juiste diameter voor de voorwielen.
Ik was tijdelijk een wieltje kwijt, maar dit vond ik zonet terug, dus dit messing reservewiel is al terug vervangen.
Nu worden de spatborden gemaakt. Achteraan rond en vooraan recht.
Om de plooi overal gelijk te leggen, worden deze stukjes PE-raam in de plooibank uitgelijnd.
Dan worden ze allemaal over hetzelfde stukje plastic geplooid.
Deze zijn klaar om te bevestigen.
Na deze foto werden de voorste spatlappen nog iets verlaagd en stuurwielen toegevoegd.
De rest van de attributen uit de WEM set: vier vorkliften, trekdissels voor vliegtuigen, drie torpedokarren en een heel aantal bommenkarretjes.
De vorkliften moet je opvullen met styreen. De kleine bommenkarretjes had ik ook al voor de Princeton gebruikt.
Dit zijn de torpedokarren, maar ik wil nog iets doen aan de nogal platte wieltjes.
